Crosetto legt uit waarom ‘verdediging tegen raketaanvallen een prioriteit voor iedereen moet zijn’

Over hetzelfde onderwerp:

Wat betekent het precies om jezelf te beschermen tegen de Russische dreiging? Wat betekent het precies om je grenzen te beschermen tegen Poetins overstromingen? Wat betekent het precies om onze soevereiniteit te beschermen tegen iedereen die onze kwetsbaarheden probeert te misbruiken om onze democratieën te beïnvloeden? De afgelopen drie jaar is het antwoord op deze vragen in Europa steeds vaker te vinden in één woord, één staat, één vlag: Oekraïne . De bescherming van Oekraïne heeft de afgelopen drie jaar vele betekenissen gehad: strategische, militaire en politieke betekenissen. Maar uiteindelijk heeft Europa, dat ervoor heeft gekozen en nog steeds kiest om Oekraïne militair te beschermen, een keuze gemaakt die niet alleen draait om de verdediging van een soeverein land dat door Europa wordt omarmd, maar ook om de grenzen van onze democratieën te verdedigen door de grenzen van een aangevallen democratie te verdedigen. We bevinden ons momenteel in een nieuwe historische fase, een fase waarin vredesonderhandelingen aan een zijden draadje hangen, een fase waarin agressors worden behandeld alsof zij worden aangevallen, een fase waarin de veiligheid van Europa wordt bedreigd. Door de desinteresse van Amerika, de belangrijkste democratie ter wereld, ten opzichte van Europa, zouden deze bedreigingen in de toekomst nog moeilijker te beheersen kunnen zijn dan in het recente verleden. In deze nieuwe historische fase, zo werd gezegd, hebben de Europese landen, ook die van het uitgebreide Europa, maandenlang gezocht naar creatieve manieren om toekomstige onrust te voorkomen.

Sommige landen hebben dat gedaan door zich aan te sluiten bij de NAVO (Zweden en Finland). Sommigen deden dit met het idee van een terugkeer naar de militaire dienstplicht (Duitsland en Polen). Sommigen deden dit door vrijwilligers op te roepen (Frankrijk, Verenigd Koninkrijk en Duitsland). Iemand anders deed het door terug te grijpen naar hetzelfde krachtige verdedigingsinstrument dat Israël gebruikt om raketten en projectielen te onderscheppen die door terroristen en milities in het Midden-Oosten worden afgevuurd en die ervan dromen Israël van de kaart te vegen (de Iron Dome ). The Telegraph onthulde een paar dagen geleden, zonder dat het werd ontkend, dat Groot-Brittannië in het geheim voorbereidingen treft voor een directe militaire aanval door Rusland, uit angst dat het land niet klaar is voor een mogelijke oorlog . Om die reden heeft de regering Defensiefunctionarissen gevraagd om de 20 jaar oude noodplannen te actualiseren, die het land na dreiging van aanvallen door het Kremlin in een oorlogsgebied zouden hebben geplaatst. Het nieuwe plan, zo meldt de Telegraph ook, zal scenario's omvatten waarin Groot-Brittannië wordt getroffen door conventionele raketten, kernkoppen of cyberoperaties, die een beperkte dreiging vormden toen het plan voor het laatst aanzienlijk werd bijgewerkt, vóór 2005. Britse functionarissen hebben ervoor gekozen de aankondiging van Rusland, China en Iran bijzonder serieus te nemen. Zij beweren – zo zeiden ze op 23 november 2024 – dat ze hypersonische raketten hebben ontwikkeld die tot tien keer de geluidssnelheid kunnen bereiken en gemakkelijker verdedigingsmechanismen kunnen ontwijken dan een conventionele ballistische raket. Daarom hebben Britse defensiefunctionarissen de Britse regering opgeroepen om een ​​eigen versie van Israëls Iron Dome te ontwikkelen om het land te beschermen tegen raketaanvallen .

Wij probeerden te achterhalen of er ook in Italië sprake is van symmetrische zorgen. Uit ons kleine onderzoek kwamen een aantal interessante ideeën en ook nieuws naar voren. In Italië zijn de belangrijkste risico's waarmee ons land te maken heeft in verband met de Russische dreiging, volgens het Jaarverslag 2025 over het Informatiebeleid voor Veiligheid , te maken met hybride oorlogsvoering: sabotage, asymmetrische gewelddaden, desinformatie en digitale interferentie . Volgens bronnen die toegang hebben tot het dossier en die aan Il Foglio zijn toevertrouwd, is er op dit moment niets vergelijkbaars met wat het Verenigd Koninkrijk doet, "behalve een fysiologische update van de plannen, die jaarlijks worden gepland, maar absoluut niet in correlatie staan ​​met mogelijke oorlogsgebeurtenissen" . De mogelijkheid om een ​​eigen versie van Israëls Iron Dome te ontwikkelen om EU-lidstaten te beschermen tegen raketaanvallen is echter niet alleen een stokpaardje van de Britten: het is al lang een stokpaardje van veel Europese ministers van Defensie.

Op initiatief van Duitsland werd in 2022 het European Sky Shield Initiative (ESSI) in het leven geroepen. Het is in feite een project om een ​​geïntegreerd Europees lucht- en raketafweersysteem te creëren. Het doel is om de veiligheid van het continent te versterken tegen bedreigingen zoals ballistische raketten, drones en luchtaanvallen, door de gezamenlijke aankoop van interoperabele technologieën (zoals Iris-T, Patriot en Arrow 3). Twintig Europese landen sluiten zich aan bij Essi, maar niet Frankrijk en Italië. Zij zijn voorstanders van een Europese defensie op basis van gezamenlijk ontwikkelde systemen, zoals het Italiaans-Franse Samp/T-project, en verzetten zich tegen de aankoop van niet-Europese technologieën, met name Israëlische en Amerikaanse. Zij geven er de voorkeur aan de strategische autonomie van de EU te versterken. Desondanks deed Defensieminister Guido Crosetto geen geheimen meer voor hem toen hij door Il Foglio werd ondervraagd. En toen hem rechtstreeks werd gevraagd of een instrument in de stijl van de Iron Dome als een serieuze kans voor onze toekomst moest worden beschouwd, antwoordde minister Crosetto als volgt: "Verdediging tegen mogelijke raketaanvallen is een prioriteit voor iedereen die te maken heeft met de veiligheid en verdediging van een land." Alarmisme, nee. Maar misschien is het tijd voor een omslagpunt. Het is noodzakelijk om Oekraïne te verdedigen om onszelf te verdedigen. Maar gezien de tijd waarin we leven, is dat misschien niet meer voldoende. Uiteindelijk ligt hier ook de soevereiniteit van een land besloten.

Meer over deze onderwerpen: