Leeg op de Biënnale. De dood van Koyo Kouoh, twijfels over zijn nalatenschap en de toekomst van de stichting

Over hetzelfde onderwerp:

De tragische plotselinge dood van Koyo Kouoh , curator van de Biënnale voor Beeldende Kunsten die in mei 2026 van start gaat en waarvan ze het thema en de titel binnenkort zou onthullen, plaatst de Venetiaanse stichting in een moeilijke en gecompliceerde situatie. Opnieuw beginnen of voortbouwen op het werk van de conservator van Kameroen? Ik zou niet in de schoenen van president Buttafuoco willen staan. Maar als ik – en daarbij een inspanning van mijn verbeelding – was, zou ik voorstellen het toe te vertrouwen aan Carolyn Christov-Bakargiev, voormalig directeur van het Castello di Rivoli en curator van Documenta 13 in Kassel. Ik zou de Biënnale aan haar toevertrouwen om verschillende redenen: vanwege de goede verstandhouding met de overleden curator, omdat ze het verdient en omdat ze er al ik weet niet hoeveel edities lang naar streeft om het te laten slagen . Ze was geen goede museumdirecteur en, zoals ik al eerder in deze krant schreef, schreeuwde de tentoonstelling over Arte Povera in de Beurs van Parijs om wraak.

Maar de Biënnale van Venetië is een heel ander verhaal, en de Documenta was een van de interessantste van de recente edities (afgezien van een paar fratsen, zoals een deelname aan de Biënnale in Kaboel om hulde te brengen aan Alighiero Boetti). Als je naar de Biënnale gaat, raad ik je aan om je vriendschappen niet te schrappen, maar er ook niet over te theoretiseren. Wij curatoren, vooral op een bepaalde leeftijd, hebben goede vrienden en overal waar we heen gaan, nemen we ze mee, ongeacht het thema van de tentoonstelling . Als onze vriend Botero is, zullen we hem ook in een tentoonstelling over anorexia plaatsen. Carolyn Christov-Bakargiev moet geen theorieën verzinnen die een bepaald aangeboren nepotisme in de kunstwereld rechtvaardigen. Hij verdient de Biënnale omdat hij gedurende zijn hele carrière vooruitstrevende visioenen en belangrijke ideeën heeft gehad, die soms overschaduwd werden door een pathologisch narcisme dat eveneens aangeboren en onvermijdelijk is in ons vak. Een tegengif tegen de zinloosheid van het beroep.

Het zou absurd zijn om de organisatoren van de Biënnale te vragen om te doen wat Koyo Kouoh voor ogen had. Het is logisch dat degene die zijn nalatenschap overneemt, het gedane werk respecteert en vervolgens zijn eigen pad voortzet. Kouoh zou, haar kennende, geen aangepaste en gecorrigeerde versie van haar ideeën op prijs stellen. De beste manier om zowel het werk als de herinnering te eren, is dat de Biënnale accepteert wat er is gebeurd en vooruitkijkt door iemand te kiezen, Bakargiev, met ervaring, passie en genoeg arrogantie om de instelling uit de tunnel te leiden.

Meer over deze onderwerpen: