The Pitt: Wanneer tv-series burgerschaps- (en gezondheids-)educatie worden

Wat als we je vertelden dat het mogelijk is om de wereld – of in ieder geval het heden – ten goede te veranderen door middel van de taal van tv-series ? Dat is precies wat er gebeurde na de uitzending van The Pitt, de nieuwe Sky-exclusieve serie die, met vijf Emmy Awards, zowel publiek als critici overtuigde en een debat op gang bracht waar nog lang over gesproken zou worden.

The Pitt, geregisseerd door R. Scott Gemmill, die ook ER schreef , speelt zich af op een spoedeisende hulp in Pittsburgh en is op zichzelf al een kleine maar belangrijke innovatie in het medische dramalandschap. De serie bestaat uit vijftien afleveringen die, verspreid over één dag, een hele werkdag beschrijven, vol noodgevallen , levens die stilgelegd zijn en moeilijke keuzes. Een innovatief verhaal, opgebouwd in hyperrealistische taal , geeft een rigoureus beeld van het management van de spoedeisende hulp en de omstandigheden waaronder artsen, verpleegkundigen en coassistenten werken.

Het effect op de publieke opinie

Overvolle afdelingen, een minimale personeelsbezetting, slopende diensten, een tekort aan bedden en middelen: de realiteit van The Pitt lijkt niet zo ver verwijderd van wat veel zorgmedewerkers wereldwijd meemaken. Maar wat de serie echt betekenisvol maakt, is het vermogen om verder te gaan dan louter aanklagen en een positief voorbeeld en hulpmiddel voor collectieve reflectie te worden .

Op 27 oktober publiceerde het USC Norman Lear Center een onderzoek dat specifiek gericht was op de impact van The Pitt op de publieke perceptie van gevoelige onderwerpen zoals orgaandonatie en planning rond het levenseinde. De resultaten spreken voor zich: van een steekproef van 1409 kijkers gaf 26,9% aan meer interesse te hebben in orgaandonatie na het kijken, terwijl 17,2% het onderwerp met anderen besprak.

Een bijzonder significant effect werd waargenomen bij zwarte mensen, die vaak oververtegenwoordigd zijn op wachtlijsten voor transplantaties en ondervertegenwoordigd zijn onder donoren: in die zin had de serie de verdienste om brede en inclusieve reflectie te stimuleren. Ook de impact op het thema terminale zorg was significant: 38,8% van de ondervraagden gaf aan zich diepgaand te hebben verdiept in het onderwerp, met name in instrumenten zoals levenstestamenten, ingegeven door de situaties en morele dilemma's die de personages meemaakten.

De problemen van het gezondheidssysteem

Bovendien bleek uit het onderzoek dat er sprake is van een toegenomen bewustzijn van de problemen waarmee het zorgstelsel kampt : 90% van de kijkers begreep beter hoe complex het is om in precaire omstandigheden te werken, terwijl talloze professionals uit de sector de absolute geloofwaardigheid van het verhaal bevestigden.

Zoals de producer van de serie in een recent interview uitlegde, is The Pitt een duidelijk voorbeeld van "educatie over volksgezondheid" : een positief neveneffect van een dramatisch verhaal dat, hoewel onderhoudend, de realiteit weet te beïnvloeden. Centraal in het verhaal staat Dr. Michael Robinavitch, gespeeld door Noah Wyle – eveneens uitvoerend producent – ​​die te maken krijgt met bezuinigingen, personeelstekorten, voortdurende noodsituaties en ethische conflicten. Zijn personage belichaamt perfect de spanning tussen menselijkheid en het systeem, tussen toewijding en onmacht, en wordt een metafoor voor een hele beroepsgroep.

Het succes van The Pitt toont aan dat verhalen, zelfs fictieve, kunnen bijdragen aan de actualiteit van het publieke debat en ruimte kunnen bieden aan systemische en maatschappelijke kwesties die vaak gemarginaliseerd blijven. Inspirerend zijn betekent niet dat je de entertainmentwaarde ervan moet opgeven: integendeel, het kan een van de hoogste vormen ervan zijn.

En het is geen op zichzelf staand geval. Breathe, de Spaanse serie die met een tweede seizoen terug is op Netflix , behandelt de crisis van het nationale zorgstelsel en de gevolgen van privatisering. De serie toont ziekenhuizen die op de rand van de afgrond staan ​​en burgers die door de staat aan hun lot worden overgelaten . Een openlijk politieke interpretatie die de koers bevestigt van een nieuwe internationale serie: die van fictie om grote collectieve kwesties opnieuw onder de aandacht te brengen, te beginnen met het recht op gezondheidszorg.

Misschien is dit wel de toekomst van verhalen: entertainment dat bewustzijn kan creëren , een populaire taal die een hefboom voor verandering wordt. En wie weet wordt er ooit over deze series gesproken, niet alleen in huiskamers, maar ook op de plekken waar het algemeen belang echt wordt behartigd.