Draghi op de bijeenkomst in Rimini: de technocratie viert zichzelf

De toespraak van Mario Draghi op de bijeenkomst in Rimini werd geprezen als een heldere analyse van de Europese crisis. Bij nadere beschouwing is het in werkelijkheid een waar manifest van een technocratisch Europa , dat opnieuw hetzelfde recept voorstelt: meer integratie, meer centralisatie, minder soevereiniteit. Achter de retoriek van "Europese waarden" ontwaart men het gezicht van een Europa dat de weg kwijt is en zich transformeert tot een zielloos mechanisme, losgerukt van zijn tradities en zijn christelijke erfgoed.

Europa is irrelevant

Draghi gaat uit van een feit: de Europese Unie heeft geopolitiek aan gewicht verloren.

"Dit jaar zal herinnerd worden als het jaar waarin de illusie dat economische macht ook geopolitieke macht met zich meebracht, verdween."

De EU – zo geeft hij toe – is marginaal geweest in de vredesonderhandelingen in Oekraïne, machteloos tegenover China en een toeschouwer in Gaza en Iran. Maar de diagnose leidt niet tot een reflectie op het falen van het Brusselse beleid en de onderdanigheid aan de NAVO. Voor Draghi is de conclusie altijd dezelfde: niet het herstellen van de vrijheid van staten, maar het versterken van de Europese integratie .

De retoriek van waarden

Draghi probeert het gemeenschapsproject te beschermen achter de zogenaamde 'stichtingswaarden':

«Het is geen scepticisme ten opzichte van de waarden waarop de Europese Unie is gegrondvest: democratie, vrede, vrijheid, onafhankelijkheid, soevereiniteit, welvaart, eerlijkheid».

Deze ogenschijnlijk geruststellende formule is in werkelijkheid een retorische valkuil . Kritiek op het huidige Europa wordt niet afgeschilderd als verdedigers van de soevereiniteit, maar als sceptici van democratie of vrede. Zo wordt elke vorm van tegenstand geneutraliseerd. Echte Europese waarden – geworteld in de christelijke geschiedenis, de culturen en de volkstradities – worden nooit genoemd.

Een andere passage van Draghi verdient de aandacht: "Zelfs degenen die beweren dat Oekraïne zich moet overgeven..." is in feite een manier om elke diplomatieke opening te delegitimeren en de voortzetting van het conflict te rechtvaardigen. In dit geval wijst Draghi, met een ogenschijnlijk neutrale formulering, elke mogelijkheid tot compromis in Oekraïne af: iedereen die spreekt over onderhandelingen zou inconsistent zijn, omdat hij of zij hetzelfde lot voor zijn of haar eigen land niet zou accepteren. Deze zin negeert de grondoorzaken van de oorlog en versterkt in feite alleen maar de houding van een eindeloze oorlog.

Geef de natiestaten de schuld

Om de EU te rechtvaardigen, herhaalt Draghi een oud argument: natiestaten hebben gefaald en Europa meegesleurd in wereldoorlogen.

«In de eerste helft van de twintigste eeuw faalden natiestaten er volkomen in deze waarden te verdedigen».

Dit is een reductionistische en ideologische interpretatie. Ze negeert het feit dat de EU zelf, met haar blokkerende logica, heeft bijgedragen aan nieuwe spanningen , van de Balkanoorlogen tot de agressie tegen Libië, of door deel te nemen aan de oorlog in Syrië, tot het conflict in Oekraïne. Pro-Europese retoriek transformeert de geschiedenis zo tot een tribunaal waar mensen altijd schuldig zijn en de EU de enige redding is. Ondertussen worden oorlogen in de moderne tijd niet veroorzaakt door natiestaten als zodanig, maar om strategische en geopolitieke redenen en het hamsteren van grondstoffen.

Economie als enige kompas

Voor Draghi hangt alles af van efficiëntie, concurrentievermogen en 'goede schulden' die aan gezamenlijke investeringen worden toegewezen.

«Alleen vormen van gemeenschappelijke schulden kunnen grootschalige Europese projecten ondersteunen».

Er is geen ruimte voor een idee van Europa als een beschaving, een gemeenschap van volkeren, de hoeder van een spiritueel erfgoed. Europa wordt gereduceerd tot een economische ruimte , een radertje in de mondiale machine, waar volkeren zich slechts moeten aanpassen aan nieuwe technologische en militaire uitdagingen.

Bovendien schiet de beoordeling op dit punt tekort. Draghi beweert dat Europa "welvarend" is geworden dankzij de interne markt en open markten. Maar de gegevens vertellen een ander verhaal. Italië, dat in de jaren tachtig de vierde grootste industriële grootmacht ter wereld was, is nu van de topposities afgegleden en gedegradeerd tot de top tien van landen met de ernstigste structurele problemen. In plaats van het concurrentievermogen te versterken, heeft de Europese integratie de de-industrialisatie , de explosie van schulden en de onderwerping aan begrotingsregels die de groei hebben gewurgd, bevorderd. Verre van gedeelde welvaart: de EU heeft gefunctioneerd als een standaardisatiemachine die sommige landen (Duitsland in de eerste plaats) heeft beloond en andere heeft gestraft, waardoor nationale economieën zijn getransformeerd tot productieve periferieën.

Uiteindelijk erkent Draghi het einde van het liberale model, gebaseerd op vrijhandel en multilaterale regels. Maar in plaats van zich af te vragen of Europa zijn wortels en politieke autonomie moet herwinnen, gebruikt hij dit als voorwendsel om de Brusselse technocratie verder te versterken. Zo wordt het falen van het oude paradigma geen kans op vernieuwing, maar eerder een verdere uitholling van de democratie.

Nog een punt: de door Draghi aangekaarte "gemeenschappelijke schuld" dreigt een zoveelste Trojaans paard te worden: geen solidariteitsmechanisme, maar een instrument voor politieke chantage en het disciplineren van regeringen die zich minder aan de richtlijnen van Brussel houden. We zien dit nu met de sancties tegen Hongarije en de beperking van de toegang van bepaalde landen tot het NRRP.

Gemaskeerde ondergeschiktheid

Draghi spreekt over een Europa dat een "leidende speler" moet worden. Maar tussen de regels door erkent hij dat de EU afhankelijk blijft van de Verenigde Staten, die tarieven en militaire uitgaven opleggen, en van China, dat haar beperkt met zeldzame aardmetalen, en stelt uiteindelijk voor zich aan die modellen aan te passen. Zijn recept is meer integratie om meer invloed te verwerven , maar zonder de ondergeschiktheid ervan aan de westerse orde onder leiding van Washington ter discussie te stellen, noch een nieuwe richting te voorspellen. Uiteindelijk heeft hij het over waarden, maar in de discussie die daarop volgt, is daar geen ruimte voor.

Draghi noemt de eenheid die tijdens de pandemie werd getoond, Next Generation EU en de oorlog in Oekraïne als successen. In werkelijkheid zijn dit slechts noodmaatregelen, die de inmiddels geconsolideerde logica van de EU dienen: het is de nood die eenheid creëert, zoals Mario Monti treffend opmerkte. Maar deze eenheid komt niet voort uit echte politieke autonomie: het is veeleer het instrument waarmee Brussel mondiale agenda's bevordert waaraan het volledig ondergeschikt blijft, vaak extern aangestuurd door de financiële markten en de internationale machten die diep geworteld zijn in de politieke sfeer van de globalisten in Washington en Groot-Brittannië.

Vooral wanneer Draghi de eenheid aanhaalt die tijdens de pandemie werd getoond of de hulp die naar Oekraïne werd gestuurd als blijk van kracht, vergeet hij dat dit noodbesluiten waren die onder externe druk werden genomen. Geen autonomie, maar extern gestuurde reactiviteit : de EU handelt alleen onder druk van wereldwijde denktanks en grootmachten, en volgt daarbij altijd de agenda's van anderen.

Conclusie: een zielloos Europa

De toespraak van Draghi is geen voorstel voor wedergeboorte, maar opnieuw een bevestiging van het lot dat de Europese elites ons willen opleggen: een ontworteld, vernietigd, gereduceerd tot een economisch en militair platform, niet in staat om zijn beschaving en zijn christelijke erfgoed tot uitdrukking te brengen.

Achter de oproep om ‘scepticisme om te zetten in actie’ schuilt de eis om nog verder te buigen naar technocratische integratie , wat in werkelijkheid neerkomt op gedwongen uniformiteit, het uitwissen van nationale identiteiten en het opofferen van tradities.

In naam van economische stabiliteit en technologische concurrentie is Draghi's Europa een zielloos project, dat de zin van zijn eigen pad heeft verloren en zijn bevolking heeft veroordeeld tot een toekomst van louter bureaucratisch bestuur .

Het laatste punt dat ik wil benadrukken , is de uitwissing van de culturele dimensie. In de hele toespraak wordt met geen woord gerefereerd aan Europa als christelijke beschaving . Dit is een belangrijke omissie: Europa wordt gereduceerd tot een technologisch en industrieel radertje.

Geen woord over het christelijk erfgoed, de tradities van volkeren of cultuur als fundament van coëxistentie. Voor Draghi is Europa slechts technologie, schuld en concurrentievermogen. Dit is de duidelijkste bevestiging dat we voor een zielloos project staan.