Belangrijkste show met een sterretje

Zulke spelletjes komen af ​​en toe voor. Je pakt je badge op, maar je hebt geen idee wat je te wachten staat. Je bent er eerder dan normaal, want een wedstrijd tussen Barça en Atlético is doorgaans een voorbode van grootsheid en je denkt dat je inspiratie krijgt als je eerder op je plek bent. In de voorbereiding is elk detail meestal de moeite waard. Opeens, terwijl de computer al is aangesloten, wordt je overspoeld door het spel en moet je er alleen nog maar over schrijven. Het is allemaal chicha. Er blijft niets over. Wat spannend!

Na vijf minuten kwam Atlético al twee keer op voorsprong. Bij 20-0 maakte Barça de stand gelijk. Op je 30e heb je gezien hoe Frenkie de Jong zijn been erin zette zoals het stiertje Zuviría dat zou doen, een ontdekking die aansluit bij de opwindende nasmaak die het beeld achterlaat van Cubarsí die met een blij gezicht over het halve veld rent en het schild kust. Sterker nog, de centrale verdediger, die onlangs zijn eerste doelpunt maakte in de kleuren waar hij van houdt, voelt het. In het stadion delen alle Barcelona-fans het. De sfeer wordt uniek. Er heerst een gevoel van collectieve trance dat elk toneelstuk mogelijk maakt. Het spelverloop is zodanig dat het ons terugvoert naar het glorieuze Barças van weleer. Iñigo Martínez sluit de wedstrijd even af ​​met een ouderwetse corner. Dat is wat Baskische centrale verdedigers altijd hebben gedaan en Flick is Duits, dus het Blaugrana-team is weer goed in luchtspel.

Het werk is zo intensief dat het een pauze van vier uur vereist, zoals je dat in een oude film ziet ('The Brutalist' heeft overigens deze mooie gewoonte weer in ere hersteld): de pauze is nodig om uit te rusten van de emoties die zijn ervaren en die nog komen.

Climax Er ontstaat een gevoel van collectieve trance dat elk toneelstuk mogelijk maakt.

De tweede helft is opnieuw een centrifuge van magen, harten en hoofden. Barça danst naar Pedri's pijpen en scoort nog een keer, maar de voorsprong van twee doelpunten is niet genoeg voor Atlético, dat niet van Simeone lijkt te zijn, maar van zijn ambitieuze neef, die kennelijk in hem leeft. De functie eindigt op 4-4, een atypisch resultaat, net als de beleefde ervaring. De spelers van Atlético zijn euforisch en de Blaugrana zijn gefrustreerd, maar de sfeer is doordrenkt met het gevoel van een unieke bekeravond. En dan verschijnt het kleine insect dat in de loop van de tijd in een slang zal veranderen, omdat hij weer weg is.

Zijn of niet zijn... optimistisch

Op dit punt weet je niet wat je moet doen. Ik heb altijd al een groot wantrouwen gehad tegenover radicale optimisten, bijna net zozeer als tegenover kleverige kwellingen. Toen mensen tijdens Covid zeiden dat “de pandemie ons beter zal maken”, beet ik op mijn tong om de stemming voor die onuitstaanbare enthousiastelingen niet te bederven. Bij Barça zal het over een aantal jaren hetzelfde met mij gebeuren. Het is duidelijk dat Barça hoop geeft. Ikzelf ben ook op die hoop gesprongen, maar ik ergerde me aan degenen die, enkele minuten na de loting voor de Champions League, de champagne in de koelkast zetten of opschepten over het boeken van een hotel in München, de locatie van de finale. Dat komt vooral omdat het bijna tien jaar geleden is dat ze de Europacup wonnen. Door de euforie in te dammen, tonen we respect voor de rivalen, maar vooral voor wat er de afgelopen seizoenen is gebeurd. Als je je de tegenslagen herinnert en ze niet verbergt alsof ze nooit hebben bestaan, wordt toekomstig succes waardevoller. Het laat namelijk zien dat de terugkeer naar het pad van vreugde inspanning heeft gekost en dat er veel elementen samenkomen die helemaal niet willekeurig zijn. Men mag nooit de overwinning uitroepen voordat men deze al heeft behaald. De wedstrijd van gisteravond was even geweldig als leerzaam.