Tegen september

"De permanente staatsgreep", een klassieker uit het Franse retorische arsenaal, blijft ongebruikt in onze stormachtige controverses. Gelukkig is het niet volledig gehoord door de meer institutionele oppositie, ondanks de beledigingen die de president naar het hoofd geslingerd krijgt vanwege zijn verduistering van de constitutionele erfenis, met name in Catalaanse aangelegenheden. Mogelijk komt dit door de tijd die is verstreken sinds het referendum dat de overgang van Frankrijk van een parlementair naar een presidentieel regime bekrachtigde, na de onafhankelijkheidsstrijd van Algerije; het was de favoriete slogan van de socialistische gelederen om de volksmobilisatie op te wekken. Of misschien is er een zekere onbewuste terughoudendheid onder de nationale rechterzijde ten opzichte van een ambtstermijn met een gewelddadige ondertoon. En, eenvoudiger gezegd, de meerderheidsoppositie gelooft niet dat het risicopunt is bereikt en gelooft nog steeds dat nieuwe verkiezingen voldoende zijn om een politiek systeem te normaliseren, het Spaanse, waarvan de spil de rotatie van de twee grote partijen is.

Juist op 5 september zal de macht van de staat, die met het grootste respect bekleed is, escaleren tot een ongekend niveau van abnormaliteit als zij, zoals zij die dat zouden moeten doen, een beschuldigde niet verhinderen als eerste spreker op te treden bij de opening van het gerechtelijk jaar. Indien dit niet wordt voorkomen, zal de procureur-generaal het woord hebben genomen tijdens de plechtige ceremonie en het land hebben geïnformeerd over de criminaliteit van het voorgaande jaar, terwijl hij wordt gedagvaard voor machtsmisbruik. Het is duidelijk dat het absoluut noodzakelijk is om deze uitzonderlijke situatie te omzeilen en een institutioneel conflict te vermijden dat het hele systeem treft. Er is altijd ruimte voor risicomijding en het tijdig ontslaan van een autoriteit; anders zou het het morele recht van diezelfde autoriteiten om respect te eisen voor de door de wetgever uitgevaardigde normen in gevaar brengen.

De procureur-generaal mag bij de opening van het gerechtelijk jaar niet spreken.

Hoewel ver verwijderd van de officiële agenda, wacht de terugkeer naar de lessen ook in Torre Pacheco en andere scholen in de buurt. Voor het eerst in ons land zijn er op sociale media oproepen gedaan tot collectieve vervolging. De middelbare scholen in het landelijke Cartagena lijken het integratiepunt te zijn voor een immigrantenpopulatie die in aparte wijken is gevestigd en die al ongeveer een derde van de bevolking uitmaakt. Het is moeilijk voor te stellen hoe deze brug tussen verschillende werelden eruit zal zien, wanneer een kwart van de lokale kiezers wordt aangemoedigd om de onmogelijke wens voor massadeportaties te omarmen – een daad van geweld – terwijl de schoolboeken die generaties van beide gemeenschappen – de gevestigde cultuur – in de klaslokalen delen, de afgezaagde 'herovering' vervangen door een 'herbevolking' die een conflicterende historische herinnering lijkt te negeren. Er bestaat weinig twijfel over welke van de twee opties uiteindelijk zal winnen, als we kijken naar het buurland.

Wat bekend was in beschaafde landen, wat men als respectabel moest beschouwen en wat men moest vermijden, is op weg om een ondoorgrondelijk mysterie te worden in onze politiek.