Een belasting op honden

Extremadura heeft een belastingaftrek van 30% goedgekeurd voor dierenartskosten die voortvloeien uit gezondheidsproblemen van huisdieren. De korting bedraagt maximaal € 100 en kost de gemeenschap zes miljoen euro van een budget van meer dan € 8.000. Vanuit fiscaal oogpunt behoren getrainde honden, katten en vlooien in Extremadura al tot de familie. De regering van María Guardiola, leider van de Partido Popular, anticipeert op wat er uiteindelijk in heel Spanje zal gebeuren. De paradox is duidelijk: een persoonlijke ziektekostenverzekering, die de druk op het ingestorte zorgstelsel verlicht, is niet aftrekbaar. We zetten nu echter de deur open om indigestie bij honden en katten aftrekbaar te maken. Wij vinden het een volkomen coherente maatregel. Een land van honden vraagt om een belastingstelsel voor honden.

Tijdens de moeilijke jaren van het onafhankelijkheidsproces zou deze beslissing door nationalisten waarschijnlijk als een belediging zijn ervaren. De belastingvoordelen voor huisdiereigenaren (ze willen niet zo genoemd worden; ze zijn nu ouders van viervoetige "kinderen") zouden niet over het hoofd zijn gezien. De klacht zou min of meer in deze bewoordingen zijn verwoord: dankzij de belastingroof krijgen huisdieren uit Extremadura betere zorg, een betere gezondheid en zullen ze langer leven dan hun Catalaanse soortgenoten. Onze middelen zouden niet ten koste gaan van het leven van onze dieren!

Het kader van de confrontatie is veranderd van Spanje dat ons bestolen heeft naar Madrid dat ons bestolen heeft.

Dit zou het geval zijn geweest in het tijdperk van de brede kwast. Nu de Generalitat, geregeerd door de socialisten en Salvador Illa, op verzoek van de ERC worstelt om resultaten te boeken bij het vinden van een unieke financiering die niet uniek is voor Catalonië, is het gepast om een brede kwast te gebruiken. Er is geen behoefte om iemand te schenden of te confronteren. Een federaal Spanje vereist broederschap en respect voor elkaars beslissingen. Deze aanpak, essentieel voor Illa's optimistische plan om de rest van de regionale regeringen te overtuigen van de voordelen van een financiering die eerst tussen de regering en de Generalitat is overeengekomen, om enige kans van slagen te hebben, kent slechts één uitzondering: Madrid. Het nieuwe kader van confrontatie dat door het Catalaanse socialisme wordt gepromoot, gelukkig op een beschaafdere en minder demagogische manier dan die welke we hier beschrijven, neemt dus een nieuwe vorm aan: van Spanje dat ons (Catalanen) berooft naar Madrid – onder Ayuso – dat ons (alle Spanjaarden) berooft.

De economische voordelen die Madrid als hoofdstad van Spanje geniet, worden nog eens versterkt door het oneerlijke, niet-ondersteunende en egoïstische begrotingsbeleid van de Ayuso-regering, zo luidt het officiële socialistische argument. Deze confrontatie heeft een hoge politieke waarde. Enerzijds leidt het de aandacht af van de ernstige onderliggende problemen die het aan de ERC beloofde begrotingsmodel met zich meebrengt (niet alleen op belangrijke punten zoals de ordinaliteit). Anderzijds benadrukt het waar de PSOE en de PSC het gemakkelijk over eens kunnen zijn: hebzucht is niet Catalaans, het is Madrid. Aangezien socialisme centraal staat in Madrid, riskeren ze niets door deze redenering te volgen.

De strijd met Ayuso's Madrid, waar Illa vanaf dag één op aandrong in economisch en fiscaal beleid, brengt de PSC nog een voordeel. Het elimineert de mogelijkheid dat er ooit een debat zal ontstaan tussen Catalanen in Catalonië over de fiscale wurging die hun eigen regering (deze en eerdere) hen in de weg zit. Door de afwezigheid van de oppositie, de eisen van de parlementaire rekenkunde en de winnende retoriek van links – en extreemlinks – tijdens de jaren van het onafhankelijkheidsproces, moet Catalonië de enige plek ter wereld zijn waar zelfs niet de minste discussie is over de redelijkheid van de belastingdruk die door de dichtstbijzijnde regering wordt opgelegd. Door het belastingstelsel van Madrid in de schijnwerpers te zetten, wordt ervoor gezorgd dat dit zo blijft. Immers, als we te veel betalen, is het altijd de schuld van iemand anders. En we kunnen patrijzen eten en nog lang en gelukkig slapen. Een uiterst welgekomen ontslag. Niet voor de burgers, maar voor onze leiders.

Maar laten we ter zake komen: als je als huisdier gereïncarneerd moet worden, vraag dan om geboren te worden in Mérida, Cáceres of Badajoz. Of waar dan ook in Baskenland. Zelfs als, om wat voor reden dan ook, niemand het ooit over de Basken heeft. Wauw, wauw.