Schermmisbruik

Er zijn onderwijsdebatten die gevangen zitten in politieke correctheid. Praten over het beperken van mobiele telefoons in de klas klinkt goed; zeggen dat we misschien ook het gebruik ervan door leraren moeten heroverwegen, is nog ongemakkelijker. Maar als we het systeem willen veranderen, moeten we alles herzien. Hebben leerlingen te veel gebruikgemaakt van schermen? Zeker. Maar veel leraren ook. Het klaslokaal is te vaak een ruimte geworden waar kennis wordt geprojecteerd, gekoppeld of uitgezonden... maar niet langer wordt uitgelegd. PowerPoints die decennialang zijn hergebruikt, video's die lesuren vullen, zelfgetoetste meerkeuzetoetsen, online activiteiten die leerlingen in de klas doen zonder tussenkomst van de leraar. Technologie heeft het beroep zo vereenvoudigd dat het het in sommige gevallen heeft verwaterd. Wat als we duidelijk zouden zijn? De leraar kan geen menselijke projector zijn. De leerervaring vereist aanwezigheid, contact, storytelling en empathie. Een les uitleggen, een idee vanaf nul opbouwen, een probleem handmatig oplossen, een fout maken, die corrigeren. Levende kennis vind je niet in een YouTube-filmpje, maar in de ogen van een leraar die het onderwerp beheerst en er gepassioneerd over is.

Het gaat er niet om technologie af te wijzen, maar om het de juiste plaats te geven: buiten het klaslokaal, als versterking, als hulpmiddel, als hulpmiddel om leren buiten school uit te breiden. Een goed uitgevoerde presentatie, een educatieve video of een videogesprek kan nuttig zijn. Maar we hebben de luxe van een leraar die ons 50 minuten lang uitlegt, verrast en uitdaagt. Niet iemand die een video afspeelt. Het scherm kan niet het nieuwe bureau zijn. En de leraar kan ook geen contentmanager zijn. Wanneer lesgeven wordt gereduceerd tot standaardstructuren, stoppen leerlingen met leren denken. Daarom moeten we terugkeren naar het schriftelijk examen, naar het debatteren, naar het construeren van argumenten. Dit gaat niet over nostalgie, maar over oordelen.

Professionals De leraar kan geen menselijke projector zijn. De leerervaring vereist aanwezigheid, contact, verhalen vertellen en empathie.

Weten studenten niet hoe ze een presentatie moeten geven? Misschien omdat niemand ze al jaren een goede presentatie heeft gegeven. Weten ze niet hoe ze complexe ideeën moeten ontwikkelen? Misschien omdat docenten ermee gestopt zijn. Als alles bewerkbaar is, is niets diepgaand. En dat is een contextueel probleem: we zijn gewend geraakt aan het delegeren van onderwijs aan tools en platforms die bedoeld waren als aanvulling, niet als centraal punt. AI kan helpen, maar alleen als je begrijpt wat je vraagt ​​en het antwoord begrijpt. Het is sneller om een ​​toets na te kijken dan een essay. Het is makkelijker om een ​​video te laten zien dan om uit te leggen. Maar als we de inspanning verminderen, neemt het leerproces ook toe. En dat geldt zowel voor studenten als voor docenten.

Barcelona wil een technologische leider zijn, en dat kan het ook. Maar dat vereist een veeleisende opleiding, met docenten die de pers lezen, die professionele ervaring buiten de klas hebben, die ervaringen overbrengen die verder gaan dan de leerboeken. Want onderwijs draait niet alleen om inhoud. Het draait om voorbeeld, enthousiasme, menselijk contact en empathie. En geen enkel apparaat kan dat evenaren. Studenten gebruiken schermen te veel. En docenten ook.