Interview: 'De mijnbouwsector kan geen enkele belasting meer verdragen': Juan Camilo Nariño, voorzitter van de Colombiaanse Mijnbouwvereniging

Ondanks een economische groei van 2,1 procent in het tweede kwartaal van 2025, daalde de mijnbouw- en steengroevensector met 10,2 procent door de hogere belastingdruk op de sector. In een interview met EL TIEMPO sprak Juan Camilo Nariño, voorzitter van de Colombiaanse Mijnbouwvereniging (ACM), over de onzekerheid waarmee de sector kampt, een onderwerp dat aan bod zal komen tijdens het jaarlijkse congres van de vereniging in Cartagena op 28 en 29 augustus.

Het is het resultaat van drie jaar van enorme publieke verontwaardiging en de implementatie van het meest uitgebreide regelgevingspakket van een regering in de recente geschiedenis van het land. Belastingen, zoals die op de eerste verkoop en export van steenkool, hebben geleid tot grote onzekerheid in de mijnbouwsector.

Er zijn talloze decreten en resoluties geweest die ook de zekerheid van investeringen in de mijnbouw hebben aangetast. De daling van het bbp en de buitenlandse directe investeringen, die bijna 56 procent bedraagt, is het resultaat van drie jaar discussie, waarbij alleen geen rekening wordt gehouden met de gemeenschappen en de economische groei van veel regio's, die het zwaarst getroffen zijn.

Er zijn ook lagere prijzen geweest, met name voor steenkool, en we hebben een duidelijk concurrentiebeleid nodig. We moeten beslissen of we een mijnbouwland willen zijn of niet, en daarnaar handelen . We zullen dit allemaal op het congres bespreken.

Zonder twijfel. Tegenwoordig voeren landen als Japan, de Verenigde Staten, Noorwegen, Canada en Australië, onder andere, overheidsbeleid om investeringen aan te trekken in de exploratie, het onderzoek en de productie van mineralen. Het Colombiaanse overheidsbeleid gaat echter de andere kant op, wat onzekerheid creëert voor investeringen en bedrijven afschrikt. Ik denk dat wij degenen zijn die ongelijk hebben, niet de wereld.

Ja, het is geëxporteerd, zoals het decreet dat de president zelf ondertekende toestond. Het is een leugen dat een groep ambtenaren hem een ​​smerige streek heeft bezorgd, omdat hij het zelf heeft ondertekend. Bovendien is er nog steeds geen decreet dat geen clausules bevat die bestaande langetermijncontracten afdwingen, geloof ik, want dat zou aanzienlijke economische gevolgen hebben voor de staat en aanzienlijke verantwoordelijkheden voor degene die ze ondertekent. Daarom wachten we af.

Terwijl Israël jaarlijks al zijn tonnen steenkool blijft kopen om energie op te wekken voor belangrijke infrastructuur, zoals ziekenhuizen, scholen en universiteiten, en die energie ook naar Gaza gaat, heeft Colombia zijn handel met Israël met 50 procent verminderd, wat gevolgen heeft gehad.

Ik pleit voor financiële verantwoordelijkheid. Dit is niet het geld van de overheid, maar van alle Colombianen. De overheid moet verantwoordelijk omgaan met haar overheidsuitgaven, die de pan uit rijzen, met bijna 60 procent meer aannemers die niet op de loonlijst van de staat staan. Bovendien moet ze verantwoordelijk omgaan met de economische toekomst van de verschillende sectoren. De private sector, en met name de mijnbouw, kan geen enkele extra belasting verdragen, vooral niet wanneer die de groei vertraagt ​​en wordt gebruikt voor onnodige uitgaven.

Dit is buitengewoon ernstig. Niet alleen de mijnbouwsector, die onderworpen was aan een meer dan verdubbelde belastinginhouding, maar de hele Colombiaanse productiesector. Deze situatie heeft een ernstige impact op de cashflow van bedrijven. Het is ronduit oneerlijk; het is alsof je een belastinghervorming via een decreet verwacht. Bovendien is het een enorme daad van onverantwoordelijkheid van de kant van de overheid.

Aan het begin van deze regering werd gezegd dat deze kredietbedragen bestemd waren voor grootschalige mijnbouw, die niet in het land zou moeten plaatsvinden. Maar deze stakingen en deze gesprekken laten zien dat het overheidsbeleid voor mijnbouw iedereen raakt. Meer dan 90 procent van alle mijnbouwtitels in het land is in handen van kleinschalige mijnbouwers . Er is behoefte aan een beleid dat aansluit bij de behoeften van veel gezinnen en het land.

Deze regering heeft als geen ander in de recente geschiedenis royalty's ontvangen van de mijnbouwsector. Tussen 2010 en 2020 bedroegen de totale inkomstenbelasting en royalty's ongeveer 37 miljard peso, en alleen al tussen 2022 en 2023 bedroeg dit 35 miljard peso.

Colombia heeft een enorm potentieel aan mineralen. Momenteel is 97 procent van het grondgebied onbeschermd , wat betekent dat we niet weten hoeveel we er hebben. Ondertussen draait de wereld om de behoefte aan meer mineralen om de uitstoot te verminderen en de overstap te maken naar wind-, zonne- en elektrische mobiliteit.

In Colombia hebben we een enorm potentieel aan koper, mogelijk ook aan zeldzame aardmetalen, en een groot aantal mineralen die nodig zijn voor een groenere wereld. De uitnodiging is om, net als anderen, een duidelijk beleid te voeren en een publiek debat te voeren, want anders weten we niet welke mineralen we hebben, en dat zou onverantwoord zijn voor onszelf, toekomstige generaties en de milieudiscussie die de wereld vandaag de dag voert.

Als de wereld meer mineralen nodig heeft, betekent dat dan dat mijnbouw overal in Colombia kan plaatsvinden, op welke manier dan ook? Mijn antwoord is nee . Dit is de enige sector die zich aan de wereldwijde normen voor de productie van mineralen houdt, en we hebben protocollen voor onder andere waterbeheer, biodiversiteit, klimaatverandering en maatschappelijke kwesties.

Dat klopt niet. Het Internationaal Energieagentschap (IEA) stelde dat de wereldwijde kolenconsumptie en -vraag in 2024 een historisch record hadden bereikt. Nooit eerder heeft de mensheid zoveel geëist. En tegen 2025 voorspelt het dat dit record opnieuw zal worden overtroffen. Bovendien zal de wereldwijde vraag tussen nu en 2030 naar verwachting met ongeveer 100 miljoen ton groeien. Het klopt niet dat de groei van de binnenlandse kolenproductie daar het gevolg van is. Wat wel waar is, is dat de kolenproductie afneemt en dat Colombianen een beslissing moeten nemen over de toekomst van deze grondstoffen en de mogelijkheid om de industrie in stand te houden. Onze kolenmarkten bevinden zich nu niet langer in Europa, maar in Azië. Daarom moeten we concurrerender zijn. Wanneer de prijzen dalen, is het noodzakelijk om als land een duidelijk overheidsbeleid te voeren om concurrerender te zijn in een product dat de overheidsfinanciën al jaren stabiliseert en dat ook in de toekomst zou moeten blijven doen, maar het moet wel omgeven zijn door concurrentiebeleid.

Totdat de wereld het omarmt, wat nog vele jaren zal duren. Met deze hulpbronnen is een ware sociale, arbeids- en economische transitie nodig. Bovendien moeten we onze bevolking en gemeenschappen aanpassen aan de reële gevolgen van klimaatverandering , die gepaard zullen gaan met grotere droogtes en langere regenperiodes.

Het is de plotselinge verandering van de spelregels, zonder overleg met de sector, die enorme onzekerheid en instabiliteit veroorzaakt. In het Congres zullen we debatteren over de toekomst van de mijnbouw. ​​We moeten onze inspanningen richten op wat ons te wachten staat, aangezien dit een sector is met een enorm potentieel om bij te dragen aan de overheidsfinanciën en gemeenschappen door verdere exploratie, door bestaande koperprojecten te bevorderen en door de productie van mineralen zoals steenkool, nikkel en goud. Er liggen kansen in het verschiet.