Julia Klöckner | De baas als bondspresident

Bondspresidenten heten Horst of Christian, Joachim of Frank-Walter. Sabine of Petra is er tot nu toe niet bij geweest, laat staan ​​Elif of Yasemin. Julia Klöckner, voorzitter van de Duitse Bondsdag sinds deze zittingsperiode, ziet het graag anders. "Sinds 1949 staan ​​er twaalf mannen op de lijst van bondspresidenten en geen enkele vrouw. Dat is het tegenovergestelde van gelijkheid", aldus de christendemocraat – en pleitbezorger van een vrouwelijk staatshoofd.

Deze stap komt enigszins als een verrassing, aangezien de huidige bondspresident Steinmeier pas over een jaar zijn zetel zal verlaten. Het geheel lijkt een beetje op de aandachttrekkende eis van een politica die niet bepaald bekendstaat als een feministische activiste.

Het is "hoog tijd voor normaliteit, zelfs in de hoogste regeringsambtenaren", zegt ze. In Duitsland is normaliteit echter eerder een loonkloof tussen mannen en vrouwen van 16 procent, overvolle vrouwenopvangcentra en onbetaald zorgwerk. Klöckner wil een progressieve boodschap uitdragen – omdat het niets kost.

Het is geen geheim: meer vrouwen in de regering, gelijke vertegenwoordiging van dubbelleiderschap bij DAX-genoteerde bedrijven en quota-gebaseerde sprekerslijsten op internationale conferenties hebben nauwelijks effect op alleenstaande moeders, staatloze vrouwen of draagmoeders die via een catalogus worden besteld. Dit is wat linkse journaliste Luise Meier bedoelde toen ze vroeg: "In hoeverre kan de onzeker werkende schoonmaakster hetzelfde bedoelen als haar werkgever als er staat 'gelijk loon voor gelijk werk'?"

Maar als je iets zou kunnen wensen: waarom zou het dan geen vrouw mogen zijn? Misschien iemand uit het Oosten, met een migratieachtergrond, niet te oud. Moet elk staatshoofd een universitaire opleiding hebben? Ze zou kinderen moeten hebben. En een leuke man.