Escalatie in het Midden-Oosten: dit zijn de zorgen en verwachtingen van een Berlijnse politicus
Gollaleh Ahmadi beleeft momenteel moeilijke nachten. De politica van de Groene Partij in het Huis van Afgevaardigden voelt zich waarschijnlijk net zo als de meeste van de ongeveer 18.000 mensen van Iraanse afkomst in Berlijn. De oorlog tussen Israël en haar voormalige vaderland houdt de 43-jarige wakker.
Het is de onzekerheid over wat er nu gaat gebeuren. De Amerikaanse president Donald Trump die zegt dat "iedereen Teheran onmiddellijk moet verlaten" – 20 miljoen mensen wonen in het grootstedelijk gebied – om vervolgens kort daarna te spreken over een "daadwerkelijk einde" van het conflict. De onzekerheid over wat de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Katz bedoelt wanneer hij zegt: "We zullen vandaag zeer belangrijke doelen in Teheran aanvallen. We zullen Iran zware klappen blijven toebrengen." De onzekerheid over de vraag of bondskanselier Friedrich Merz gelijk heeft wanneer hij zegt dat hij vermoedt dat de Amerikaanse regering momenteel de inzet van Amerikaanse bunkerblussers in Iran bespreekt.
Gollaleh Ahmadi: Wat gebeurt er als het conflict escaleert?Voor Berlijners met Iraanse roots zijn dit momenteel de belangrijkste vragen: Wat gebeurt er als het conflict escaleert? Wat betekent dit allemaal voor de mensen daar? Hoe gaat het met de familieleden en vrienden die in Teheran achterblijven?
Gollaleh Ahmadi heeft nog steeds familie in Teheran, en haar beste vriendin van school woont er ook nog. Ze is niet alleen. Veel familieleden, familieleden en vrienden die in Berlijn wonen, willen altijd bereikbaar zijn, vertelde ze aan de Berliner Zeitung. Om te laten zien: je bent niet alleen.
Tegelijkertijd kent ze de gevoelens van hulpeloosheid, machteloosheid en angst die mensen hier voelen. Elk breaking news-bericht veroorzaakt paniek. De periodes waarin iemand uit Teheran haar langere tijd niet belt, zijn bijzonder moeilijk.
Ahmadi's moeder was journaliste, zijn vader vakbondslid , beiden zeer politieke figuren – en dus in de belangstelling van het mullah-regime. Na jaren van politieke vervolging, tijdelijke gevangenschap en onderduiken was het tijd om het land te verlaten. In 1996 emigreerden Ahmadi's moeder en vader met hun twee dochters.
In Duitsland woonde het gezin aanvankelijk drieënhalf jaar in een vluchtelingenkamp voordat ze zich in Fürstenwalde an der Spree vestigde. Ahmadi voltooide haar schoolopleiding en behaalde in 2004 haar Abitur (toelatingsexamen voor de universiteit) in Fürstenwalde. Daarna studeerde ze geschiedenis en cultuur van het Midden-Oosten en politicologie in Maagdenburg, Frankfurt (Oder) en Berlijn. Pas na vele jaren met haar Duitse paspoort kon ze zeggen: "Nu ben ik compleet!" Ze woont nu in Spandau.
Ze was betrokken bij protesten tegen islamisten in Iran en betuigde haar solidariteit met de vaak verdeelde oppositie daar. Later sloot ze zich aan bij de Groene Partij en werkte ze op het kantoor van de Bondsdag van de latere partijleider Omid Nouripour . In 2021 werd de Spandauer voor het eerst in het Huis van Afgevaardigden gekozen.
Een van Ahamdi's onderwerpen is veiligheidsbeleid. Dit omvat niet alleen zaken als klimaatbestendigheid, maar ook, meer specifiek, civiele bescherming. En dit omvat ook het uitrusten van Berlijn met bunkers. Momenteel is er slechts plaats voor 27.000 mensen, zei ze. Maar niemand weet waar ze zijn; informatie is schaars, zegt ze.
Maar blijkbaar is zelfs de opgegeven ruimte slechts een berekening. Zoals blijkt uit de reactie van de Senaat op een onderzoek van Ahmadi, "zijn er momenteel geen bruikbare bunkers voor de burgerbescherming in de deelstaat Berlijn". Dit onthult ook dat de districten momenteel werken aan "de oprichting van 37 officieel beheerde zogenaamde rampenbestrijdingsvuurtorens en 147 door vrijwilligers beheerde informatiepunten voor rampenbestrijding", zoals ze zeggen. Rampenbestrijdingsvuurtorens zijn contactpunten voor de bevolking in crisissituaties, met name tijdens langdurige stroomuitval.
Volgens Ahmadi zijn er in Teheran geen bunkers voor de bevolking, geen luchtverdediging en zelfs geen alarmsysteem.
Ze heeft geen fijne herinneringen aan haar jeugd in Iran, zegt Gollaleh Ahmadi. Als kind zag ze vanaf haar balkon de raketten richting Teheran vliegen tijdens de Eerste Golfoorlog tussen Iran en Irak (1980-1988). Ze was toen zes jaar oud. Later ervoer ook zij de onderdrukking, de alomtegenwoordige controle, de angst. Je moest altijd voorzichtig zijn op straat, vooral als meisje of vrouw. Zelfs het verkeerd dragen van een hijab (sluier) kon al genoeg zijn om gearresteerd te worden.
In 2022 werd de 23-jarige Jina Mahsa Amini bij zo'n operatie gedood. Het resultaat was, wederom, maandenlange protesten. Even leek het erop dat het systeem dat tegenstanders martelt en executeert, begon te wankelen. Uiteindelijk werd alles bruut onderdrukt – en blijkbaar is er niets veranderd.
Dat is al zo sinds de Islamitische Revolutie van 1979. Er waren af en toe periodes van minder repressie, maar die duurden meestal niet lang en de hardliners heroverden hun terrein.
Nu de aanvallen vanuit Israël. De nucleaire infrastructuur wordt aangevallen en militaire en politieke leiders worden het doelwit van moord. Is dit misschien een reden om te hopen dat het regime zo hard getroffen zal worden dat het kan imploderen?
Gollaleh Ahmadi is sceptisch. "Het is geen kwestie van goed en kwaad – het is veel complexer", zegt ze. Veel Iraniërs leven in diepe conflicten. Er vallen terroristen en criminelen om bij de aanslagen – velen juichen dat toe. Maar nog meer mensen willen geen bevrijding van buitenaf.
Gollaleh Ahmadi: “Bezorgdheid is altijd belangrijker dan hoop”En hoe langer de oorlog duurt, hoe meer het vertrouwen in Israëls bewering dat het de bevolking zoveel mogelijk wil beschermen en dat aanvallen slechts sporadisch zullen voorkomen, afneemt. "De angst is groot", zegt ze, "en bezorgdheid is altijd groter dan hoop."
En deze bezorgdheid neemt voor de meeste mensen alleen maar toe wanneer ze het nieuws horen van Reza Pahlavi uit de VS. De zoon van de sjah, die in 1979 werd afgezet, zet zich al jaren in voor een terugkeer – tot grote ontsteltenis van veel oppositieleden die veel willen, maar geen terugkeer naar de monarchie.
Een paar jaar geleden probeerde Pahlavi vanuit zijn ballingschap een brede alliantie te smeden, met onder meer mensenrechtenadvocaat en Nobelprijswinnaar Shirin Ebadi en voormalig Bundesliga-voetballer Ali Karami, die onder andere voor Bayern München speelde. De alliantie hield niet lang stand; hun opvattingen en belangen liepen te ver uiteen. Het was bovendien te onzeker of Pahlavi zijn belofte zou nakomen en snel verkiezingen zou uitschrijven zodra hij aan de macht was.
Nu tweette de verbannen prins: "Maak je geen zorgen over de ochtend na de val." Het is moeilijk voor te stellen, niet alleen voor Gollaleh Ahmadi in Berlijn, dat hij met zulke slogans de steun van de Iraanse bevolking kan winnen. Hij is niet te vertrouwen.
Maar één ding is ook zeker: het oude regime heeft alle steun onder de bevolking verloren; volgens schattingen staat er nog maar zo'n 15 procent van de bevolking achter. Gollaleh Ahmadi vertaalt een bericht uit Iran dat ze typerend vindt: "Kijk eens wat je ons 46 jaar lang hebt aangedaan, dat je ons niet aan je zijde hebt in geval van een agressieoorlog!"
Berliner-zeitung
