Diversiteit heeft geen plaats in de Duitse politiek van het verleden

Vaak zie je dingen duidelijker van buitenaf. Daarom begint dit verhaal, dat eigenlijk gaat over de Holocaust, het Derde Rijk en de confrontatie van de Bondsrepubliek met haar verleden, 12.000 kilometer ten zuiden van Berlijn – in Windhoek. Daar staat al jaren een nationaal museum, gebouwd door een Noord-Koreaans bedrijf, vol pathetische afbeeldingen van vrijheidsstrijders die de ketenen van het kwaad verbreken en op weg zijn naar een glorieuze toekomst.

Mijn favoriete afbeelding toont alle groepen verenigd, gesymboliseerd door hun archetypen. De ontembare SWAPO-vrijheidsstrijder met de Kalasjnikov staat natuurlijk centraal. Maar naast hem staan ​​twee blanke mensen, kolonisten of boeren, een Zuid-Afrikaan, de ander Duits. Nu de ketenen van het kolonialisme verbroken zijn, zetten ze zich allemaal in voor het welzijn van een verenigd Namibië, ook al waren ze koloniale heersers vóór 1990, toen Namibië onafhankelijk werd. De Namibische president Hage Geingob, die in 2024 overleed, noemde de etnisch Duitse Namibiërs in het land ooit "onze Duitse stam" in een interview. Wat in Europese oren misschien neerbuigend klonk, was eigenlijk heel inclusief bedoeld: Duitsers horen net als iedereen bij Namibië. Elk jaar viert het officiële Namibië zijn nationale feestdag op een " Heldenakkers " ten zuiden van Windhoek, waar de helden van alle stammen verenigd zijn in symbolische graven.

Dit alles heeft absoluut niets te maken met wat we doorgaans 'historische waarheid' noemen. Sommige leiders die symbolisch naast elkaar op het Heldenveld lagen, waren aartsvijanden, voerden oorlogen tegen hun buren en sloten zich zelfs aan bij de Duitsers en later bij de Zuid-Afrikanen tegen andere groepen. De manier waarop Namibië zijn verleden verwerkt, is bij uitstek geschikt om niet alleen West-Duitse historici, maar ook postkoloniale activisten op de kast te jagen: daders en slachtoffers worden op één hoop gegooid, net als kolonialisten en gekoloniseerden. En als er al iets wordt aangekaart, veroordeeld en veroordeeld, dan is het wel een abstract kolonialisme, onderdrukking an sich, of een onpersoonlijk kwaad zonder concrete naam. Niemand wordt bij naam genoemd, niemand wordt uitgesloten: iedereen hoort erbij, iedereen is belangrijk, iedereen wordt gerespecteerd. Dit soort politiek uit het verleden is noch waar noch onwaar. Iedereen die dat wil, kan het afdoen als propaganda. In een land dat de gaten uit het verleden moet opvullen en dat de vaardigheden en steun van al zijn stammen nodig heeft (zoals Geingob waarschijnlijk zou zeggen) om economisch een inhaalslag te maken, is zo'n beleid vooral nuttig.