İsrail'in Gazze'ye yardımları kesmesi sadece ahlaksızca değil, aynı zamanda stratejik bir felaketti.

İsrail'in Gazze'deki insani yardımlara getirdiği kısıtlamalar, her şeyden önce ahlaki bir vahşettir . Mart ayından bu yana İsrail'in uyguladığı politikalar, özellikle de Gazze Şeridi'ne giden yardımların ilk etapta kesilmesi, ileride bir açlık krizine yol açacağı çok açıktı . Çocukları kasıtlı olarak aç bırakmanın hiçbir savunması olamaz.

Ancak çarpıcı olan, bu politikanın aynı zamanda İsrail açısından stratejik bir başarısızlığa dönüşmüş olmasıdır.

Hamas'ı aç bırakmayı amaçlayan yardım kısıtlamaları, aslında grubun konumunu güçlendirdi ve ateşkes müzakerelerinde ona yeni bir nüfuz sağladı. Geçtiğimiz haftaki uluslararası tepkiler, önemli İsrailli ortakların ( Fransa, İngiltere ve Kanada ) Filistin devletini tanımaya destek vermelerine yol açtı. Belki de en önemlisi, Gazze'deki acılar, İsrail'in Amerika Birleşik Devletleri ile ittifakına ciddi zarar vermiş, Demokrat kitleleri ve hatta bazı MAGA Cumhuriyetçilerini yabancılaştırmıştır.

Bu sadece benim görüşüm değil. Siyasi yelpazenin her kesiminden bilgili analistlerin, Gazze'deki açlık konusunda son dönemde yaşanan uluslararası ayaklanmayı Kudüs için bir felaket olarak gördükleri konusunda ortaya çıkan bir fikir birliği var.

İngiltere'nin RUSI düşünce kuruluşunda Ortadoğu uzmanı olarak görev yapan Michael Stephens, "İsrail'in Gazze'de büyük bir askeri üstünlüğü olabilir ancak bu hafta itibarıyla savaşı kaybetti" diye yazıyor .

Eğer bu politika bu kadar bariz bir felaketse, hem ahlaki açıdan kötü hem de stratejik açıdan felaketse, o zaman İsrail neden bütün bunları yaptı?

Bir bakıma bu, İsrailli generallerin bir yıldan uzun bir süre önce ülkenin güvenliğini artık iyileştirmediği sonucuna vardığı savaşın tüm meselesidir. Her iki durumda da cevap aynıdır : Başbakan Binyamin Netanyahu, İsrail'in iktidarda kalma konusundaki aşırı sağına güveniyor ve İsrail'in Gazze Şeridi'ni yeniden fethetme ve yeniden yerleştirme projelerini ilerletmek için giderek daha acımasız savaş politikalarını destekliyor.

Kısacası Netanyahu, bilerek kitlesel acılara sebep oldu ve yönettiği ülkeye stratejik bir felaket getirdi; tüm bunları, geleceğini ellerinde tutan bir avuç fanatiği yatıştırmak için yaptı.

Ekim ayından önce bile Gazze, hem İsrail kısıtlamaları hem de Hamas'ın kendi kötü yönetimi nedeniyle ekonomik açıdan sıkıntı içindeydi. Ancak savaş, Gazzelilerin kendilerini idame ettirmek için sahip oldukları sınırlı kapasiteyi bile yok etti. Tarım arazilerinin yaklaşık %95'i artık kullanılamaz durumda; BM raporuna göre, kıyı şeridinde hayati bir faaliyet olan balıkçılık artık büyük ölçekte "neredeyse imkansız".

Dolayısıyla bugün Gazzeliler ya yardım alacak ya da açlıkla karşı karşıya kalacaklar. Bu gerçek, İsrail'in Mart ayında yardımları keseceğini duyurmasıyla zaten apaçık ortadaydı.

O dönemde Başbakanlık'tan yapılan açıklamada, söz konusu politikanın Hamas'ın devam eden ateşkes görüşmeleri sırasında İsrailli rehineleri serbest bırakmayı reddetmesinin bir cezası olduğu belirtilmişti . Ancak bu, Hamas'ı açlığa mahkûm etme yönünde tam kapsamlı bir çabaya dönüştü.

İsrail, ilk olarak Mart başından Mayıs ayına kadar yardımları tamamen kesti ve sınır kapılarından yardım girişini engelledi . Ardından, Hamas'ın, İsrail'in iddia ettiği gibi, malzeme çalmamasını sağlamak için tasarlanmış geleneksel BM çalışmalarına paralel bir yardım dağıtım mekanizması olan Gazze İnsani Yardım Vakfı adlı yeni bir oluşumu desteklemek için ABD ile ortaklık kurdu. Bu son derece militarize çaba yeterli yardım sağlamadığı gibi, İsrail askerlerinin sınırlı yardımlardan bazılarını almaya çalışan çaresiz Filistinli kalabalıklara düzenli olarak ateş açmasına da yol açtı.

Tüm bunların hiçbir anında, yardım kesintisinin Hamas'ın savaşma kararlılığını zayıflattığına dair en ufak bir kanıt yoktu; müzakere tutumunda herhangi bir gerileme veya savaşçılarından kitlesel bir kaçış belirtisi yoktu. Zarar görenler öncelikli olarak Hamas değil, Gazzeli siviller (ve geri kalan İsrailli rehineler) oldu.

Gazze'de aylardır büyüyen açlık krizi, son birkaç haftada doruk noktasına ulaştı. O noktada, yardım kesintisi öncesindeki rezerv kaynaklar neredeyse tükenmişti ve GHF'nin İsrail'in diğer kısıtlamalarını telafi edecek kadar yiyecek sağlamadığı ortaya çıktı. Temmuz ayı sonlarına gelindiğinde, bazı BM yardım görevlileri bile kendilerine yetecek kadar yiyecek bulamıyordu .

Sahadaki açlık gerçeği, en dar görüşlü İsrail propagandacıları dışında herkes için inkâr edilemez hale gelince, dünya öfkeyle doldu. İsrail uluslararası eleştirilere alışkın olsa da, öfkenin boyutu ve niteliği o kadar büyüktü ki, politikasını değiştirmek zorunda kaldı. İsrail, Gazze'ye havadan yardım göndermeye başladı, BM kamyonlarının yardım sağlaması için yeni koridorlar açtı ve yardım dağıtımını kolaylaştırmak amacıyla askeri operasyonlarında tek taraflı olarak günlük 10 saatlik "duraklar" ilan etti.

Bu politikaların Gazze'deki açlığı gerçekten hafifletip hafifletmeyeceği henüz belli değil . Ancak askeri açıdan asıl mesele, İsrail'in Gazze'deki acıları müzakere masasında kazanıma dönüştüremeyeceğini kanıtlamış olmasıdır. Aslında tam tersi: İşler kötüleştikçe, İsrail rotasını değiştirme - Hamas'ın karşılığında hiçbir şeyden vazgeçmesine gerek kalmadan, askeri operasyonlarını tek taraflı olarak yavaşlatma - ihtiyacı daha da artıyor.

J Street'in kıdemli başkan yardımcısı ve yakın zamanda Biden yönetiminde İsrail-Filistin konusunda üst düzey yetkili olarak görev yapan Ilan Goldenberg, "Dünyanın üzerinize çökmesi... Hamas'ın üzerindeki baskıyı azaltıyor," diyor. "[Yardım kesintisi] muhtemelen Hamas'ın müzakerelerde daha sert bir tavır takınmasına neden oluyor."

Bu şaşırtıcı olmamalı. 7 Ekim saldırıları, en azından kısmen, İsrail'in aşırı tepkisini kışkırtmayı amaçlıyordu; öyle şiddetli ve kanlı bir saldırı ki, İsrail saldırı sonrası dünyanın iyi niyetini kaybedecek ve hatta ağır siyasi sonuçlarla karşılaşacaktı. Netanyahu hükümeti Gazzelilere ne kadar çok acı çektirirse, Hamas uzun vadede o kadar iyi durumda olur.

İsrail, yardımları keserek ve sınırlayarak, doğrudan Hamas'ın ekmeğine yağ süren kötü bir tercihte bulundu.

Geçtiğimiz hafta yayınladığı podcast'te, "Düşmanın asla kaybetmeyeceği bir oyunu aylarca oynayarak boşa harcadınız ve eğer yanlış hesaplarsanız sonuçları haklı olarak size, başınıza gelir," dedi.

Gur'a göre İsrail'in yardım politikası "o kadar ciddi bir şekilde başarısız oldu ki" Hamas her aşamada desteklendi, dayanıklılığı güvence altına alındı ve savaş alanındaki tüm kazanımları tehlikeye girdi.

İsrail'in neden şu anki uluslararası öfke dalgasından bu kadar rahatsız olduğu üzerinde durmakta fayda var.

Gazze Savaşı boyunca İsrail, Batı demokrasilerinin liderlerinin desteği sayesinde çoğu ülkede giderek artan düşmanca görüşlerin üstesinden gelmeyi başardı. Avrupa Birliği İsrail'in ticaret ortağı, Amerika Birleşik Devletleri ise askeri tedarikçisi ve diplomatik hamisi. Bu ilişkiler bozulmadığı sürece, İsrail küresel kamuoyundan çok az ciddi tehditle karşı karşıya.

Ancak geçtiğimiz hafta bu baraj çatlamaya başladı ve İsrail Politika Forumu'nun baş politika sorumlusu Michael Koplow'un "uzun zamandır beklenen diplomatik tsunami" olarak adlandırdığı şey başladı.

İngiltere, Kanada ve Fransa gibi ülkelerin Filistin devletini tanıma önerilerinin pratikte pek bir anlamı yok. Asıl mesele, yeni bir olasılık olarak işaret ettikleri: ülkelerin İsrail'e eşit bir demokrasi olarak değil, bir AB üye devletinden ziyade Rusya'ya daha çok benzeyen haydut bir saldırgan olarak davranmaya başladığı bir dünya. AB, daha bu hafta İsrail ile bazı araştırma işbirliklerini sona erdirme teklifinde bulundu; bu, kilit üye ülkelere göre , Gazze'deki insani durum iyileşmezse giderek daha olası hale gelecek bir ceza.

Ancak İsrail'in Avrupa'daki tüm sıkıntılarına rağmen, uzun vadede en büyük tehdit ABD'dedir.

Demokratlar, Obama başkanlığından bu yana İsrail'den uzaklaşıyor ve bu eğilim Gazze Savaşı sırasında keskin ve dramatik bir şekilde hız kazandı. MAGA sağında, aralarında bazı nahoş güçlerin de bulunduğu, Cumhuriyetçi Parti'nin Yahudi devletiyle bağını uzun zamandır koparmak isteyen güçler var.

Ancak geçtiğimiz hafta ABD-İsrail ilişkilerinde bir dönüm noktası oldu ve bu durum İsrail için pek de iyi olmadı. İsrail'in bilerek şiddetli bir açlık krizi başlatma kararı, en önemli stratejik ilişkisini zayıflatmada açık ve doğrudan bir rol oynadı.

Senato Demokrat grubunun çoğunluğu ilk kez İsrail'e ABD askeri yardımını askıya alma yönünde oy kullandı; bu hamle, Demokrat tabanın İsrail'e yönelik giderek sertleşen bakış açısını yansıtıyordu. Cumhuriyetçi kanadında ise Başkan Donald Trump, İsrail'in Gazze'de açlık olmadığı yönündeki iddialarını kesin bir dille yalanladı . Temsilci Marjorie Taylor Greene, İsrail'in Gazze'deki tutumunu soykırım olarak nitelendirdi .

Koplow, "İsrail'in karşı karşıya olduğu tek gerçek varoluşsal stratejik tehdit, Amerika Birleşik Devletleri'nin desteğini kaybetmesidir," diyor. "[Gazze'deki açlık] doğrudan bir sonucu olarak, Demokratlar arasında her açıdan daha düşük bir destek görüyoruz. [Ve] artık Cumhuriyetçi Parti'nin tabanı olan MAGA dünyasındaki eğilimleri herkes görebilir."

Peki İsrail'in açlık politikası bu kadar apaçık bir şekilde kendi kendini baltalıyorsa (ve bunun iğrenç ahlaksızlığından bahsetmiyorum bile), neden bunu ilk etapta yaptı?

Cevabın iki katmanı var: Birincisi siyasi, ikincisi ideolojik. Hepsi bir araya geldiğinde, mevcut hükümet iktidarda olduğu sürece olumlu değişiklikler için pek umut yok gibi görünüyor.

Siyasi açıdan, Netanyahu'nun koalisyonu İsrail parlamentosundaki sandalyelerin tam yarısına ( 120'den 60'ına ) sahip. Tek bir milletvekilinin bile ayrılması, uzun zamandır kamuoyu yoklamalarının kaybedeceğini gösterdiği erken seçim çağrısında bulunan parlamentoda bir oylama yapılmasını sağlayabilir.

Matematiksel hesaplamalar, Netanyahu'yu alışılmadık derecede iki aşırıcı grubun liderlerine, Maliye Bakanı Bezalel Smotrich ve Ulusal Güvenlik Bakanı Itamar Ben Gvir'e bağımlı hale getiriyor. Bu iki grup, Netanyahu'yu Gazze'de aşırıcılıktan taviz verirse gemiyi terk etmekle defalarca tehdit etti.

Bu radikaller için savaş, daha geniş bir ideolojik gündemin parçası. İsrail'in nehir ile deniz arasındaki tüm toprakları haklı olarak kontrol etmesi gerektiğine ve İsrail'in kontrol ve güvenlik arayışının Filistinlilere karşı görünüşte sınırsız bir zulmü meşrulaştırdığına inanıyorlar. Yardım kısıtlamaları bu çarpık değerleri yansıtıyor: Geçen yıl Smotrich, İsrail'in rehineler geri dönene kadar "iki milyon [Filistinli] vatandaşı aç ve susuz bırakmayı" seçmesinin " adil ve ahlaki " olacağını ilan eden bir konuşma yaptı.

Ancak mesele sadece yardım değil: Bu milletvekilleri, bariz askeri faydaların olmamasına ve ateşkes için yaygın iç desteğe rağmen tüm bu savaşın devam etmesinin sebebidir. Smotrich ve Ben Gvir, Netanyahu çatışmaları süresiz olarak durdurmayı kabul ederse onu terk edeceklerini söylediler. Bu tehditler boşuna değil; Ben Gvir, Netanyahu'nun geçici ateşkese katılmasını protesto etmek için Ocak ayında koalisyondan kısa süreliğine ayrılmıştı.

Netanyahu, iktidarı kaybetmenin sonuçlarından o kadar korkuyor ki (şu anda yolsuzluktan yargılanıyor) savaş politikasının bazı kısımlarını bu fanatiklere devretmeyi tercih etti; bunların arasında savaşın devam edip etmemesi gibi en temel karar da var.

Gazze'deki açlık felaketi, bu fanatizm ve çıkarcılığın birleşiminin doğrudan bir ürünüdür. Bu koalisyon iktidarda kaldığı sürece muhtemelen daha fazlası olacaktır.