Örgü Kulüpleri Politik Değişim İçin En Az Şüphelenilen Yer Nasıl Oldu?

Powers, yıllar boyunca grubun üyelerinin politik olarak daha bilgili, topluluklarına daha fazla dahil olduklarını ve yerel yönetim hakkında bir anlayış kazandıklarını gördü. Ve yerel haber ortamının zorlandığı bir şehirde, Knitty Council konsey toplantılarında istikrarlı bir şekilde yer alıyor ve Powers'ın umduğu şey, seçilmiş yetkililerine kendisinin ve diğer vatandaşların dahil olduğunu hatırlatması.

"Fikrim iki yönlüydü - sadece insanları bir araya getirip örgü örmek değildi, aynı zamanda örgülerimiz ve tığ işlerimiz ile belediye meclisi toplantılarına bizzat katılmak ve belediye meclisini dikkatle izlemekti," diyor Powers. "'Bizi izliyorlar' [hissini] yaratmak istiyordum."

Kristan'a göre Powers'ın girişiminin kökeni, örgünün sosyal bir araç olarak kullanılması gibi tarihi amaçlarından birine dayanıyor.

“Örgü örmek genellikle çok sosyal bir aktivite olarak görülmüştür. Aran kazakları ve Fair Isle gibi örgü gelenekleri, birbirimizin projelerine bakarak öğretilirdi. Yazılı değildi. Sosyal yönü olmasaydı bu geleneğe sahip olmazdınız,” diyor. Kristan, örgü örmek gibi el sanatlarının politik bir araç olarak bu kadar iyi çalışmasının bir nedeninin, modern stereotiplerimizde olduğunu söylüyor. Birçok kişi bu sosyal grupların yaşlı kadınlardan oluştuğunu düşünüyor - genellikle sessiz ve tatlı olmaları beklenen, devrimci olmayan bir grup.

"Günümüzdeki klişeler... örgü örmeyi planlıyorsan neden iyi bir büyükanne olamıyorsun diye soruyorlar," diyor. "Kadınsı kodlanmış bir şekilde davranmalısın."

Greer, bu fikrin, daha yaşlı örgücülerin geliştirdiği aşırı beceriyi ve örgücülerin zanaat aracılığıyla kurabileceği kuşaklar arası ilişkileri göz ardı ettiğini söylüyor. Ancak bu aynı zamanda tarihsel olarak da doğru değil. Örgü örmek, uzun süre erkek cinsiyetli olarak tanımlanıyordu veya hiç cinsiyetlendirilmiyordu.

Grant'in grubu dikişe odaklanırken, toplumsal cinsiyet kalıplarına meydan okumanın dikiş ve kavgalarının doğal bir parçası olduğunu söylüyorlar.

"Ben transseksüel bir erkeğim. Dikiş deneyimimin çoğu çeşitli 'kız' sınıflarından geliyor... [ve] kadınların dikiş dikmesi, el işi yapması ve ev hanımı olması yönündeki genel beklenti," diyor Grant. "Erkek dikişçilerin sayısında artış gördüm. Kadınsı ve erkeksi olarak kabul edilen şeylerin olduğu bir dünyada, bu şeyleri geri almanın bir değeri var. [Dikiş] doğası gereği kadınlara özgü bir şey değil."

Bunun ötesinde, Grant, kıyafetlerini dikebilmenin ve uzun süre dayanmalarını sağlayabilmenin, cinsiyet kimlikleri nedeniyle doğası gereği politik hale geldiğini söylüyor. Bazı trans bireyler için kıyafet bulmak, ürünlerin pazarlanma biçimindeki cinsiyet ayrımı nedeniyle zor olabilir. Bu durumda, göğüs kısmı çok dar olan bir düğmeli gömleği dikebilmek hayati önem taşır.

Grant, kıyafetlerinizi onarmaya veya bir dikiş ve kavgaya katılmaya başlamak için uzman bir dikişçi veya zanaatkar olmanız gerekmediğini vurguluyor. Aslında, hata yapmak bir dayanışma eylemidir.

"Hata yapmak veya her şeyin mükemmel görünmemesi normal, makul ve utanmamız gereken bir şey değil. Açık bir eşcinsel olmak bunu, kendim ve elle onardığım kıyafetleri giymek kadar etkiliyor," diyor Grant. "Dikiş dikmek bir direniş eylemidir, açıkça eşcinsel olmak, mutlu bir şekilde şişman olmak, mutlu bir şekilde engelli olmak da öyle. Bunların hepsi önemli."