Rus birlikleri Kiev'in dış mahallelerindeki bolluk karşısında şaşkına döndü. Bu zulmün sebebi ne?

Ukraynalı yazar Oleksandr Mykhed, PAP'a verdiği demeçte, "Rusya'nın benden aldığı şeylerden biri de hayal gücüm. Artık kurgu yazamıyorum." dedi. Savaş bittikten sonra bile Rusya'nın ortadan kalkmayacağına ve komşu ülkelere duyduğu nefretin de ortadan kalkmayacağına inanıyor.

fotoğraf: Vladimir Zhupanenko // Shutterstock

PAP: "Kotek, Kogutek, Szafka" kitabını yazmanıza ilham veren şey neydi?

Oleksandr Myched: İlham kaynağım, Kiev Oblastı'nın Nisan 2022'de Rus işgalinden kurtarılmasıydı. O dönemde Rus birliklerinin işlediği korkunç suçları kayıt altına almak önemliydi. Ayrıca, ailem Buça'da üç hafta işgal altında kaldı. Yavru kedi, horoz ve dolap, Ukraynalıların tam ölçekli bir savaşın başlangıcıyla ilişkilendirdiği sembollerdir. Dolap, seramik horozla birlikte, Borodino'daki yıkılmış bir apartman binasından çok popüler bir fotoğrafta yer aldı. Binadan geriye, asılı dolap dışında neredeyse hiçbir şey kalmadı. Yavru kedinin gerçek adı Gloria, 6. veya 7. kattaki harap bir dairede, sanki ıssız bir adadaymış gibi yapayalnız bulundu.

PAP: Bu kadar trajik olayları masal formatında anlatma fikri nereden çıktı?

OM: Kendi açımdan, buna kurgusal olmayan bir peri masalı diyorum. Üç ana karakterin aynı dairede buluşup konuştuğunu ve savaş sırasında olayların gidişatını ve torun ile büyükanne arasındaki ilişkiyi etkileyebileceğini varsaydım. Savaştan sağ çıkma konusunda nesiller arası deneyim teması benim için önemliydi. Kitabın önemli bir kısmı belgesel materyale dayanıyor, çünkü ailem bana işgalden birçok hikaye anlattı ve medyadan tanıdık imgeler de var. Peri masalları çocuk türünde olsa da, bence 11 yaş üstü yetişkinler için uygun.

PAP: "Yeşil, yemyeşil bir kasaba" – tam kapsamlı işgalden önce Borodzianka'yı böyle tanımlıyordunuz. Bugün, savaşta ağır hasar görmüş bir kasaba ve başında kurşun yarası olan Şevçenko'ya ait bir anıtla sembolize ediliyor. Eskiden orada hayat nasıldı?

OM: Borodzianka'yı, birkaç yıl yaşadığım Hostoml veya Buça kadar iyi bilmiyorum. Tam kapsamlı savaştan önce Buça, yeşil bir şehir imajına sahipti. Çelişkili bir şekilde, 2022'de Rus birlikleri, Kiev'in dış mahallelerinin bu kadar gelişmiş olmasına oldukça şaşırmıştı. Refah ve yaşam standardı karşısında dehşete düşmüşlerdi. Ayrıca, Kiev yakınlarındaki bu kasabaların daha önce Donetsk, Luhansk ve Kırım'dan gelen ve işgalden sağ kurtulup 2014'te evlerini kaybeden iç göçzedelere ev sahipliği yaptığını hatırlamak da önemlidir. Bu kişiler, Kiev'in dış mahallelerinde hayatlarını yeniden kurmaya başladılar.

PAP: Savaş, soykırım ve savaşın kötülüğüyle ilişkilendirilen Bucza, Hostoml, Irpień ve Borodzianka'nın algısını sonsuza dek değiştirdi. 2022 öncesi bu görüntüye geri dönmek mümkün mü?

OM: Geçmişe dönüşten bahsetmenin anlamsız olduğunu düşünüyorum, çünkü bu yerler çeşitli düzeylerde muazzam bir kayıp yaşadı. Güvenlik duygusundan, sevdiklerinin, mallarının ve binalarının kaybından bahsediyorum. Bir zamanlar olana geri dönmenin imkansız olduğunu düşünüyorum. Orada kalan sakinler yollarına devam etmek istiyor, ancak aynı zamanda kendimizi bu trajedilerden ayırmak da imkansız, çünkü örneğin yıkılan binalarda bu anılar sürekli mevcut. Duygusal olarak, bu insanlar bir sınırda, deneyimlerin kesiştiği noktada yaşıyorlar.

PAP: Kitapta, Rus işgalinden sonra hayatında ilk kez ne yaptığını tam olarak bilen Andriy Amca karakteri yer alıyor: Sırt çantasıyla yola çıkıp orduya katılıyor. Sizce bu savaş, bazıları için hayatta anlam bulma dürtüsü haline geldi mi?

OM: Andriy, kendini savaşta bulan birinin çarpıcı bir örneği. Çünkü şüpheye veya tereddüde yer olmayan bir dönem. Her şey siyah ve beyaz; savaş ve savunulması gereken bir ülke var. Sanırım gerçekten de belli bir edilgenlik, eylemsizlik içinde yaşayan çok sayıda sıradan insan var ve savaş sırasında kendilerini bu tür bir kardeşlik, ortak savunma içinde buldular; tarihin girdabında kendilerini buldular. Bu, sonsuza dek asker kalacakları anlamına gelmiyor, çünkü savaştan sonra muhtemelen sivil mesleklerine geri dönecekler, sadece farklı bir deneyimle.

PAP: Savaşın ilk günlerinde neden orduya katıldınız? "Eyüp'ün Kod Adı"nda 2022'ye kadar silah tutmayacağınızı itiraf etmiştiniz.

OM: Böyle bir karar, daha önce her şeyin anlamını yitirdiğini anlayan biri tarafından verilir. Bu, yeni zorluklarla karşılaştığınız bir tür sıfır noktası. Başka seçenek yoktu; ailem Buça'da işgal altındaydı ve Ruslar ilerliyordu, bu yüzden harekete geçilmesi gerektiği aşikârdı. Rusya'nın bombalama, suçlar, maddi yıkım ve aynı zamanda Ukrayna kültürünü yok etme girişimi anlamına geldiğini anlamıştım. Kültürün bir ulusun kimliğini şekillendirmedeki önemi, anıtları yıkan, sanat eserlerini çalan ve kütüphanelere saldıran Rusların suçlarıyla kanıtlanmıştır.

PAP: Ukrayna Silahlı Kuvvetlerindeki görevinizin neleri kapsadığını anlatabilir misiniz?

OM: Hiçbir şey söyleyemem ama savaşın ilk ayları çoktan geride kaldı. Birlikte başladığım kişiler Çernivtsi Toprak Savunma Taburu'ndaydı. Aralarında bir Amazon kamyon şoförü, daha önce klima tamircisi olan biri, bilim doktorları ve profesörler de vardı. Hepsi Harkov'un işgalden kurtarılmasına katıldı, ardından Bakhmut'ta görev aldılar ve şimdi Sumy Oblastı'ndalar ve hayatlarını orduya adayacaklarını hiç düşünmediler. Bazıları yüksek rütbeli subay oldu.

PAP: Ukrayna'daki savaş dışında bir şey hakkında yazdığınızı hayal edebiliyor musunuz?

OM: Rusya'nın benden çaldığı şeylerden biri de hayal gücüm. Artık kurgu yazamıyorum. Tam ölçekli bir savaşın, Rus kuvvetlerinin istilasının bağlamı sürekli mevcut ve bundan kopmak imkânsız; bir vatandaş, bir yazar ve bir insan olarak benim için önemli. Bu nedenle kurgu yazmak için oldukça kapalı bir alanım var, ancak başka deneyimlerim hakkında soruyorsanız, çocukluk hakkında otobiyografik metinler okumaktan büyük keyif alıyorum. Şu anda, Jülyen takviminden Gregoryen takvimine geçilmeden önce Ukrayna'daki bayramların kutlanması hakkında bir Noel antolojisi için bir yazı yazmayı bitiriyorum. Çocukken ailemle nasıl kutladığımı hatırlama mekanizması benim için çok önemli. Belki de anılarda yaşayan biri için bir kaçış biçimi, ama aynı zamanda hatırlayan bir yazar için de.

PAP: "Eyüp'ün Kod Adı"nda, II. Dünya Savaşı'ndaki anlatıları anımsatan, hayatta kalma suçluluğu hakkında yazıyorsun. Başkaları hayatta kalırken benim hayatta kalmam duygusuyla nasıl başa çıkıyorsun?

OM: Bununla nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. Hayatta kalma suçluluğu meselesi daha geniş bir bağlamın parçası. Ukraynalı şair ve kadın asker Jaryna Czornohuz, durumumuzu "pisliażytia" (ömür boyu) kelimesiyle açıklıyor. Lehçeye tam anlamıyla çevrildiğinde "zypożyciu" (ömür boyu) olur - birlikte yazılmış. Bence önceki bir hayata geri dönmek imkânsız, çünkü o hayat çoktan bitti ve şimdi "pisliażytia" devam ediyor. Ayrıca hayatta kalma suçluluğu ve sivillerin giderek artan bombardımana karşı bitmek bilmeyen adaptasyonunu da kapsıyor. Savaş koşullarında bir varoluş biçimi. Bazen günlük hayatta bir çıkış yolu bulan ama asla tam olarak rahatlayamayan sıkıştırılmış bir duygu pınarı diyebilirsiniz. Sürekli bir sonraki saldırıyı, hava saldırısı uyarısından sonra ne olacağını bekliyorsunuz.

PAP: Post-hafızanın rolünden de bahsediyorsunuz. Bu bağlamda gelecek nesillere nasıl bir görev düşüyor?

OM: Bir yandan, çocukların ebeveynlerine her zaman isyan ettiğini biliyoruz ve bir an gelip gerçekliği veya onlara aktarmak istediğimiz anıları kabul etmeme riski var. Diğer yandan, harika, güçlü, güçlü ve özgür bir Ukrayna'ya inanan harika bir genç nesil görüyoruz. İpuçlarını ebeveynlerinden, sevdiklerinden ve arkadaşlarından aldıkları açık. Bazıları askeri personelin veya şehit askerlerin çocukları. Bu, geleceğe taşıyacakları bir anı ve onur.

Savaş sırasında doğan çocuklar konusunda çok iyimserim. Sıkıyönetim altında çocuk olmak ve büyümek kesinlikle dehşet verici, hayal etmesi zor, ama aynı zamanda Ukrayna'nın varlığını sürdürmesini sağlayacak bir temel, bir yol gösterici sağlıyor. Bu çok önemli çünkü onlarla Rusya'nın ne kadar büyük ve korkutucu bir olgu olduğunu ve hepimiz için ne kadar büyük bir tehdit oluşturduğunu paylaşabiliriz. Bu tehdit sadece fiziksel değil – her gün hayatımızı tehdit ediyor – aynı zamanda metafiziksel de. Savaş bittikten sonra bile Rusya yok olmayacak ve komşu ülkelere olan nefreti de yok olmayacak.

Oleksandr Mykhed, Ukraynalı bir yazardır. Nizhyn doğumludur. Ukrayna PEN Kulübü üyesi ve on kitabın yazarıdır. "Kanını Kömürle Karıştıracağım: Ukrayna Doğusunu Anlamak" ve "Eyüp'ün Kod Adı: İşgalin Günlükleri" adlı kitapları Lehçe olarak yayınlanmıştır. Lublin yayınevi Warsztaty Kultury, yakın zamanda "Kotek, Kogutek, Szafka" adlı kitabının çevirisini yayınladı. Ayrıca sesli kitap olarak da mevcuttur. Tam kapsamlı işgalden önce, ailesiyle birlikte dört yıl boyunca Kiev Oblastı, Hostoml'da yaşadı. Evleri, savaşın ilk haftasında bir Rus top mermisiyle yıkıldı. Halen Ukrayna Silahlı Kuvvetleri'nde görev yapmaktadır.