Peki bu Kulüpler Dünya Kupası'nın anlamı nedir?

Aynı konu hakkında:

Bir ay futbol mu? Yine mi? En tutkulu İtalyan taraftarı bile, en sevdiği takımın sonuçlarıyla -birkaç mutlu istisna hariç- ve FIGC ile İtalyan milli takımını alt eden on beş günlük sıradan çılgınlıktan bitkin bir şekilde haziran ortasına geldiğinde, FIFA'nın eski, modası geçmiş ve çekici olmayan formülü yenmek için istediği son modern şeytanlık olan Kulüpler Dünya Kupası'na şüphe ve güvensizlikle bakıyor. Duyuru sırasında ilk yakılanlar, dinlenmeye çok az yer bırakan bir takvimde sardalya gibi sıkıştırılmış oyuncular oldu. Ancak bu da futbol ve bu yüzden 32 takımlı başka bir turnuvaya, harcama yapabilen ve harcama yapabilen savaş gemilerine göz kırpmak için özel olarak oluşturulmuş bir transfer penceresine ve özellikle söz konusu iki İtalyan takımı için yararlı göstergeler sağlayabilecek bir rekabete doğru yola çıktık .

Inter ve Juventus, Franco Battiato'nun (Prospettiva Nevski, 1980) meşhur ettiği bir kavramı ödünç alarak alacakaranlığın içindeki şafağı bulmaya çalışmak zorunda kalacaklar, ancak Gurdjieff'in felsefesinden iki elle çizilmiş: karanlıktaki ışık, sondaki başlangıç . Taahhütler açısından Inter ve teknik düzeyde yapılan tüm çabaları düşündüğümüzde Juventus için yorucu bir sezonun sonunda gelen bu Kulüpler Dünya Kupası, mutlaka yeniden başlama fırsatını ve yaz boyunca nasıl müdahale edileceğini değerlendirmenin bir yolunu temsil etmelidir. Tüm bunlar aşırı hassasiyetle hareket etmeye çalışırken: özellikle işe döneceğimiz tarihe bağlı olarak kaçınılmaz olarak koşullanacak olan atletik hazırlık açısından önümüzdeki sezon üzerinde küçük de olsa bir etkisi olacak. Inter ve Juventus'un ABD etkinliğini bir yük olarak mı yoksa bir fırsat olarak mı göreceklerini yakında göreceğiz: ancak Cristian Chivu, iyi tanıdığı ama futbolculuk geçmişinden dolayı kendisine saygı duyulmasına rağmen gelişini bir küçülme olarak gören bir kulüpte kendini sakin bir şekilde sunamaz .

Ayrıca bakınız:

Kulüp, Piacenza oyuncusunun Arap planını keşfettiklerinde Inzaghi'yi memnuniyetle tutacak ve Cesc Fabregas'ı Pinetina'ya getirmek için her şeyi yapacaktı, ancak bunun yerine kendilerini şüphesiz gelecek vaat eden, Parma'nın batmaya yakın görünen çıtasını düzeltebilecek kapasitede, ancak profesyoneller arasında bir düzine teknik direktörlük deneyimi olan bir koçla yeniden başlarken buldular. Pio Esposito'yu test etme fırsatı olabilirdi, ancak B playofflarının sonunda onu vuran sakatlık, Inter'in elemeleri geçmesi durumunda onu yalnızca turnuvanın ikinci aşamasında oyuna girmeye zorlayacak. Ve böylece gözler, Parma'da bir şekilde (dört kişilik defans) başlayan ve başka bir şekilde (iki bekten de harika savunma yardımı alan üç kişilik hat) bitiren Chivu'nun taktik fikirlerinin ne olduğunu keşfetmeye çalışan iki yeni yüz, Sucic ve Luis Henrique'ye odaklandı. Her şey, Inzaghi'nin son yıllarda yaptığı işe benzer bir iş çıkaracağını gösteriyor, hatta ABD'li Chivu'nun öncelikle, Şampiyonlar Ligi finalinde cehennem azabı çektikten sonra Azzurri faciasında sunulabilirliğin sınırında görünen Bastoni, Barella ve Dimarco'yu daha fazla yıpratmamayı düşünmesi gerekecek.

Igor Tudor, Kulüpler Dünya Kupası'yla bir tür final sınavı olarak yüzleşmekten korkuyordu, bunun yerine Juventus'un yeni genel müdürü Damien Comolli'den sıcak bir övgü aldı: Gelecek sezon Juventus'un teknik direktörü olacak . Elbette, Antonio Conte'nin De Laurentiis ile imzalanan sözleşmeye ihanet etmeme kararı göz önüne alındığında, gerçek bir inançtan çok alternatif eksikliğinin bir onayı gibi görünüyor, ancak Hırvat devinin asla gizlemediği Juventus ruhu ve ona dördüncülük ve buna bağlı olarak Şampiyonlar Ligi'nde yer alma bitiş çizgisini geçme olanağı sağlayan sezon finali için bir ödül. Sonuç parlak bir şekilde gelmedi, birbiri ardına birçok yarı yanlış adım atıldı, ancak Juve'de hiç kimse önemli olan Avrupa'ya katılım için zorlu mücadeleyi tartışmaya cesaret edemedi.

Kulüp, Tudor'un ABD'deki en tartışmalı iki kiralık oyuncuyu, Kolo Muani ve Francisco Conceiçao'yu, ana kulüplerine geri dönme riskiyle karşı karşıya olan oyunculara kiralamasına izin verdi. Bu, onlarla ne yapılacağını, Paris Saint-Germain ve Porto ile oturup olası bir kurtarma için pazarlık yapıp yapmamak ya da çok fazla pişmanlık duymadan onları göndermenin en iyisi olup olmadığını daha iyi anlamak için bir fırsat olacak, hatta Fransız oyuncunun Juventus'taki aylarca süren geliri, özellikle de Vlahovic'in Torino'daki deneyiminin büyük ölçüde sona ermiş gibi göründüğü düşünüldüğünde, hiç de önemsiz olmasa bile. Paradoksal olarak, Tudor'un uzun dalgasını Chivu'nun başlangıçtaki dalgasıyla karşılaştırırsak, Kulüpler Dünya Kupası'nı bir tür oyuncu seçimi olarak ele alan Juventus'tur : Rugani'den Kostic'e, Kelly'den Douglas Luiz'e, Nico Gonzalez ve Koopmeiners'ı unutmadan, taban tabana zıt nedenlerle Amerikan gösterisinden en iyi şekilde yararlanmak zorunda kalacak çok sayıda oyuncu var. Renato Veiga'nın Chelsea'ye dönmesi ve Ekim ayından beri kadroda olmayan Gleison Bremer'in de ABD'ye uçacağı ancak bunu zorlamayacağı göz önüne alındığında, defans hattında sınırlı sayıda oyuncu bulunacak.

Kulüpleri bu son rekabete, ne kadar zoraki olursa olsun, bir gülümsemeyle karşı koyan şey, ekonomik getiri: Inter'in garantili minimum 24 milyon avro, Juventus'un ise 18 ila 20 milyon avro olması gerekiyor. Size bir fikir vermek gerekirse, Chelsea, Konferans Ligi'ni kazanarak 22 milyon avro kazandı . Geri kalan her şey sonuçlara bağlı ve Nerazzurri ile Bianconeri'nin grup aşamasını geçmeyi başaracağını düşünmek gerçekçi (her gruptaki ilk iki takım geçiyor, Inter'in River Plate, Urawa Red Diamonds ve Monterrey ile; Juventus'un Manchester City, Wydad Casablanca ve Al Ain ile) ve böylece ücretin artacağını düşünmek gerçekçi. Ve bu, neden hala izleyecek bir ayımız olduğunu açıklıyor. İtalya'da tüm maçları Dazn'da ücretsiz izleyeceğiz ve günün en iyi maçını Mediaset ağlarında (Canale 5 veya Italia 1) izleyeceğiz.

Bu konular hakkında daha fazlası: