Napoli, dördüncü şampiyonluk. Şehir, Cagliari'ye karşı alınan 2-0'lık galibiyetin ardından kutlama yapıyor. Inter kazandı ama yeterli değil

Sarılma var ama felicità'nın gürültülü taraftarları arasında beklenebilecek türden değil. Biraz soğuk, ölçülü bir sarılma bu, çok fazla sevgi belirtisi yok ama sadece karşılıklı saygı var. Şunu da söylemeliyiz ki: Conte deus ex machina ise, Başkan De Laurentiis 12 ay önce hiç kimsenin 1 kuruş bile bahse girmeyeceği bir projenin büyük mimarıydı. Maradona'nın çılgına döndüğü bu aşk gecesinde, sağlıklı bütçeler de sağlayan başkan, 21 yıl önce başlayan yolculuğunun son hedefine ulaşmayı başardı. Arada sırada Spalletti sonrası düşüş gibi bazı aksaklıklar da yaşadı ama sonra tekrar doğru yola girmeyi başardı. "Conte devam etmek isterse, ondan memnun oluruz. Ama bu bir zorunluluk değil," diye belirtiyor De Laurentiis, pek de hayırlı olmayan bir noter titizliğiyle. Şarkıların ve gülümsemelerin şehrinde Adl, bir sempati canavarı değildir. Sabırlı olun, hiç kimse mükemmel değildir.

Conte'nin çok istediği, defansın direği kaptan Di Lorenzo, "Bu, en beklenmedik olduğu için en güzel Scudetto" diyor. Doğrudur, Napoli bu şampiyonanın en güçlü takımı olmadı; geçen yıl Inter'in, iki yıl önce de Spalletti'nin Napolililerinin başına aynı şey geldi. Ancak Napoli, Inter'den farklı olarak acı çekme ve terleme konusunda daha başarılıydı, zayıf yönlerini daha iyi çalıştırıyordu. Kvara ve Osimhen'in yokluğunda ve artık patlayıcı olmayan ama önemli bir Lukaku'yla (14 gol) birlikte Conte, Buongiorno'yu sadece 27 gol yemiş, şampiyonanın en iyi defansı olan defans dörtlüsünün orta pivotuna yerleştirerek defansı güçlendirdi.

Çok da patlayıcı olmayan bir hücum performansıyla (İtalya şampiyonu bir takım için negatif bir rekor olan 59 gol) Conte, orta saha oyuncularına gol atma özgürlüğünü verdi. Ve burada İskoç McTominay (12 gol) nefes kesen, aksiliklerin ve korkuların eksik olmadığı finalde, son perdede bile belirleyici bir adam olarak dev gibi öne çıkıyor. Conte, "En ilham verici zaferimdi, inanılmaz bir şey başardık" diye tekrarlıyor.

Inter'de çok fazla öfke var. Como'ya karşı alınan rahat galibiyetin (0-2, Devrji ve Correa) ardından ortaya çıkan, Paris Saint-Germain ile oynanacak Şampiyonlar Ligi finaline rağmen yatıştırılamayan bir kırgınlık yumağı gibi.

Napoli'ye yönelik yüzeysel takdirlerin, mesajların ve resmi iltifatların ötesinde, Nerazzurri'de kötü bir his var: 2022'de Milan'da olduğu gibi ulaşılabilir görünen başka bir fırsatı kaçırmış olma hissi. Zayıflıkları üzerinde çalışmakta iyi olan Napoli'ye bakmak yerine, Inter, Şampiyonlar Ligi hayalinin yeni bir Scudetto hayaliyle bir arada var olmasının imkansız olmayacağı bir sezonda sınırlarının ne olduğunu kendilerine sormalı.

Daha donanımlı ve daha deneyimli bir kadroyla, en iyisini verebileceğimiz doğru sezondu. Bunun yerine çok sayıda elektrik kesintisi yaşandı. Boşa harcanan fırsatların uzun listesi. Son maçta San Siro'da Lazio ile 2-2 berabere kaldık. Hakemleri, VAR'ı, alaycı ve adaletsiz kaderi suçlamaya devam etmenin bir faydası yok. Napoli'nin, iplere dayandığı dönemde, Conte'nin yoğun baskısının da etkisiyle, daha fazla dişini sıktığı izlenimi oluştu. İnzaghi'nin takımı özellikle ligde çok fazla mola aldı. Eğer en iyisi olduğunuzu düşünüyorsanız daha da suçlusunuz.

Şimdi Inter için en zor haftaya giriyoruz. 31 Mayıs'ta Monako'da yapılacak finalden önceki. Hayal kırıklıklarının üstesinden gelmemiz, inişli çıkışlı bir dönemi geride bırakmamız, ancak bu dönemin netlikle ve sağlam sinirlerle yönetilmesi gerekiyor. Önümüzde muhteşem bir bitiş çizgisi var, ancak oraya pişmanlık duymayanların gücü ve dinginliğiyle ulaşmalıyız.