Meloni'yi seçimlerde yenmek için tek olası seçenek geniş bir alan

Aynı konu hakkında:

Mevcut durumda, ileriye dönük bir siyasi argüman geliştirmek için bir varsayımla başlamalıyız. Mevcut sistem gibi çoğunlukçu bir seçim sisteminde, seçenekler yalnızca iki seçenekle sınırlıdır: mevcut çoğunluğun onaylanması; ya da mevcut muhalefetin seçimleri kazanacak kadar güçlendirilmesi. Üçüncü partilerin pozisyonları mevcut değildir ve haklı gösterilemez.

Bu varsayımdan yola çıkarak, 2027 genel seçimleri göz önüne alındığında, Giorgia Meloni liderliğindeki koalisyon ile şu anda Demokrat Parti, Beş Yıldız Hareketi ve Yeşil-Sol İttifakı'nı içeren ve Goffredo Bettini'nin "çadır" olarak adlandırdığı, çeşitli laik veya Katolik partilere ve çeşitli sivil listelere ev sahipliği yapması beklenen sözde geniş kamp arasında bir seçim yapılmalıdır . Bunlar, tamamen orantılı bir seçim sisteminde bağımsız olarak aday olmayı tercih edecek ve buna hak kazanacak partilerdir.

İki seçenekten, mümkün olan en geniş kapsamlı olanı doğru olanıdır. Üç neden -dış politika, ekonomi politikası ve siyasi-kurumsal- bunu haklı çıkarır ve dikte eder. Dış politikada, Donald Trump'ın seçilmesi Meloni hükümetinin tutumlarında önemli ve çok tehlikeli bir değişime yol açtı. O zamana kadar, Joe Biden tarafından temsil edilen Atlantik yanlısı tutumlara tam bağlılık, Avrupa meselelerindeki yanlış anlamaları ve özellikle de Avrupa Birliği'nin entegrasyon projelerini ilerletme yönündeki her türlü öneriye karşı soğukluğu telafi etmişti. Trump, Avrupa ile Amerika Birleşik Devletleri arasında ciddi bir uçurumu ve Avrupa'nın entegrasyon sürecini yeniden başlatıp hızlandırması gerekliliğini temsil ediyor. İtalya boş duramaz, ancak Meloni de Trump'tan uzaklaşamaz. Bu durum, İtalya'nın tüm önemli Avrupa dosyalarından silinmesine ve Fransa ve Almanya başta olmak üzere başlıca ortaklarımızla ilişkilerin soğumasına yol açtı. Bu durum, savunma harcamaları söz konusu olduğunda özellikle ciddi. Schlein'ın ortak bir Avrupa savunma sisteminin inşasındaki ilerlemeyle birlikte harcamaların artırılması yönündeki çağrısı yerinde. Ancak bu bağlamda, Meloni'nin İtalya'sı Trump'tan uzaklaşacağı için Avrupa'ya kesinlikle yaklaşamaz. İtalya ekonomisi 2000'lerin başından beri durgun; kişi başına düşen gelir diğer avro bölgesi ülkelerine kıyasla düştü; verimlilik durgun. 2008 krizi İtalya'yı özellikle sert vurdu. Ancak Covid'den sonra kamu açığının da desteğiyle güçlü bir toparlanma yaşandı. Ancak şimdi ülke yine durgunluk yaşıyor: gelir artmıyor, sanayi üretimi düşüyor ve ücretlerin alım gücü düşüyor. Conte hükümeti tarafından müzakere edilip uygulanan ancak mevcut hükümet tarafından yönetilen Ulusal Kurtarma ve Dayanıklılık Planı (NRRP) bile ekonomiyi canlandırmayı başaramadı. Bu durum, sosyal etkileri nedeniyle uzun vadede sürdürülebilir değildir. Gelir ve verimlilik artışını politikalarının merkezine koyan ve bu hedefe ulaşmak için ekonomik politika araçlarını tanımlayan yeni bir hükümete ihtiyaç vardır. Kamu mali yönetiminin de yeniden değerlendirilmesi gerekmektedir. Ekonomi Bakanı'nın ihtiyatlı davranması yeterli değildir; daha etkili sosyal harcamalara ve aynı zamanda kamu yatırımları yoluyla büyümeye potansiyel desteğe yer açmak için kapsamlı bir bütçe incelemesine ihtiyaç vardır. Çoğu ekonomide başarısız oldu; farklı bir yol izlenmelidir. Üçüncü konu siyasi ve kurumsal durumla ilgili. Bu çoğunluk, yargıyla olan ilişkisinden de anlaşılacağı gibi, kurumlar arası çatışmalardan besleniyor. Polonya ve Macaristan'ı, şimdi de Amerika Birleşik Devletleri'ni anımsatan sağlıksız bir iklim. İtalya'nın kurumsal çatışmaları azaltabilecek ve Anayasa değişikliği kaygısına son verebilecek bir koalisyona ihtiyacı var.

Bu nedenle geniş bir alan oluşturulmalıdır. Bunun için sabır ve diyaloğa istekli olmak gerekir.

Bu konular hakkında daha fazlası: