Eric Clapton, Assago Forum'u bir blues ustalık sınıfıyla yeniden canlandırıyor: 80 yaşındaki efsanevi gitarist, "tüm yıldızlardan oluşan" bir grupla konserde

Assago (Milano) – Üç yıl önce Assago'da gerçekleşen gösterinin sahnesinden çıkan sokak lambaları, Eric Clapton ve "all star" grubunun ışıklarıyla bir kez daha yanıyor. Önümüzdeki Salı ve Çarşamba, 27 ve 28 Mayıs'ta yine Forum'da olacak ve Mart ayında kutladığı sekseninci yıl dönümü göz önüne alındığında Milano'nun son "slowhand" gösterileri olabilir. Gösteri, Ripley gitaristinin bas gitarist Nathan East, gitarist Doyle Bramhall II, klavyeci Chris Stainton, Hammond'lı Tim Carmon, davulcu Sonny Emory ve geri vokalistler Sharon White ve Katie Kissoon'ın eşlik ettiği, kariyerinin felsefe taşlarını parlattığı gerçek bir elektrik blues ustalık sınıfı : Willie Dixon'ın "I'm your Hoochie Coochie Man"inden Jimmy Cox'un "Nobody knows you when you're down and out"una, Bo Diddley'in "Before you accuse me"sinden eşit derecede vazgeçilmez JJ Cale'in "Cocaine"ine kadar.

Cream'in "White Room" ve "Sunshine of my love" gibi özellikle bağlı kaldığı bestelerini veya 1992 çıkışlı , yaklaşık 30 milyon kopya ile tarihin en çok satan canlı albümü olan "Unplugged"da yer alan "Old love" ve "Tears in Heaven" gibi bestelerini de unutmayalım. Televizyonda “Great Balls of Fire” şarkısını söyleyen Jerry Lee Lewis’in uzaydan gelmiş gibi göründüğü ve kendisinin de oraya gitmek istediğini anladığı günden beri Clapton tek yaptığı uçmaya çalışmak oldu. "Eğer aşina değilseniz, BBKing'in "Live at the Regal" albümüne bakmanızı öneririm - gitar çalmaya neden başladığım hakkında bilmeniz gereken her şey orada," diye itiraf ediyor otobiyografik belgesel "Life in 12 Bars"da.

Sevgilisi Robert Johnson, blues mitolojisine göre ruhunu şeytana satıp gitarını bir tanrı gibi çaldığı o kavşakta hâlâ onu beklemektedir. Ve Yardbirds günlerinde Londra duvarlarında gerçek anlamda “Tanrı” olan Eric, rock yıldızının cehennemden geçtikten sonra cennete ulaştığına tanıklık etmeye devam ediyor: “Dünyanın en iyi gitaristi olmayı hiçbir zaman kabul etmedim, her zaman dünyanın en iyi gitaristi olmak istedim, ancak bu yalnızca bir idealdir ve öyle kabul edilmelidir”, demişti bir keresinde televizyonda. Arkasına bakması yeterli olacaktı.

Makale Etiketleri