Sağlık - Psikoloji. Psikolojik travma sonrası neden içe kapanmamalısınız?

Savaş, cinsel şiddet, saldırılar, doğal afetler, darplar... İnsanların büyük çoğunluğu, potansiyel olarak travmatik bir olayın mağduru veya tanığı olarak maruz kaldıklarında aşırı korku yaşarlar. Dünya Sağlık Örgütü'ne (WHO) göre dünya genelinde insanların %70'i yaşamları boyunca böyle bir olayla karşılaşıyor. Bu olaylar derin ve kalıcı psikolojik yaralar bırakabiliyor .

Klinik psikolog Johanna Rozenblum, "Psikolojik travma veya psikotravma, bir kişinin başa çıkma yeteneğini aşan bir olayın neden olduğu görünmez bir yaralanmadır" diyor. Bu bir kaza, saldırı, istismar, ani bir kayıp olabileceği gibi taciz veya psikolojik kontrol gibi daha sinsi bir şiddet de olabilir. Travmayı belirleyen şey olayın kendisi değil, onun deneyimlenme biçimidir. »

Utanç, yargılanma korkusu, suçluluk... Bu olumsuz duygular travma sonrası mağduru sessizliğe itebilir. Ancak sessiz kalmak ve duygularınızı içinize atmak durumunuzu daha da kötüleştirebilir. “Travmayı bastırmak kaygıyı şiddetlendirebilir, depresyon, uyku bozuklukları veya somatik ağrı gibi bozuklukları teşvik edebilir. Vücut ifade edilmeyen şeylerin anısını saklar: buna bazen “travmatik hafıza” denir. Vücut hatırlar ve travma geri dönüşler, orantısız tepkiler veya hatta psikosomatik hastalıklar (kronik ağrı, solunum problemleri, cinsel şiddet vakalarında jinekolojik problemler) yoluyla kendini gösterebilir” diye devam ediyor uzman.

Kısa vadede sessizlik veya doğru kişiler tarafından uygun şekilde ilgilenilmeme; kaygı, uyuşukluk, aşırı uyanıklık, kabuslar, dissosiyasyon (kendini kaybetmişlik hissi), sinirlilik, uykusuzluk vb . durumlara yol açabilir. Uzun vadede ise bağlanma bozuklukları, izolasyon, bağımlılıklar, duygu durum bozuklukları, travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) ve hatta travma tedavi edilmezse ortaya çıkabilen bazı kronik patolojiler görülebilir.

Travma hakkında konuşmak çoğu zaman onun üstesinden gelmenin ilk adımıdır. "Acıya kelimeler koymak, elimizden kaçan şey üzerindeki gücü geri almaktır. Sözlü hikaye anlatımı, deneyimi yeniden yapılandırmaya ve duygusal kaostan kaçmaya yardımcı olur. Konuşmak ayrıca parasempatik sistemi (sakinleştirici bir etkiye sahip olan) harekete geçirir ve kişinin kendisiyle, başkalarıyla ve bir anlam sürekliliğiyle yeniden bağlantı kurmasını sağlar, travmanın "yaşam döngüsüne entegrasyondan" bahsediyoruz," diye açıklıyor psikolog.

Ancak doğru kişiyi bulup konuşmak o kadar kolay değildir ve hala acı veren bir yaranın tekrar canlanma riski vardır. "Travma güveni ve yakınlığı etkiler. Kötü dinleme, yargılama, küçümseme veya sadece beceriksizlik bile ikincil kurbanlaştırma adı verilen yaralanmayı yeniden harekete geçirebilir. Johanna Rozenblum, "Önemseyen, aktif dinleme yeteneğine sahip ve kişinin hızına saygı duyan birine güvenmek esastır" diye devam ediyor.

Bu nedenle, çevresindekiler dikkatli olmalı, her zaman şefkatle dinlemeli ve mağdurun hareketlerine saygı göstermelidir. Yani suçluluk ve eleştiri duygusundan uzak durmanın yanı sıra, çok ısrarcı olmamak, kişiyi konuşmaya zorlamamak önemlidir.

Psikotravma ve mağduriyet bilimi konusunda eğitim almış bir uzmana başvurulması düşünülebilir. “Terapi, travmayı güvenli bir ortamda keşfetmenize ve yatıştırmanıza olanak tanır. » Birkaç yaklaşım mümkündür ve bunlar travmaya, şiddetine ve mağdurun geçmişine bağlı olacaktır.

• EMDR (Göz Hareketleriyle Duyarsızlaştırma ve Yeniden İşleme), travma sonrası stres bozukluklarının tedavisinde etkinliği kanıtlanmış ve Dünya Sağlık Örgütü tarafından tanınan bir terapi yöntemidir. EMDR, sağ-sol olmak üzere iki yönlü duyusal uyarım kullanır. Uyku sırasında göz hareketlerinin yeniden üretilmesi, travmatik anıların yeniden işlenmesi ve yerine konulması anlamına geliyor;
• Bilişsel davranışçı terapi (BDT), travmayla ilişkili düşünceler üzerinde çalışmaya ve duyguların yoğunluğunu azaltmaya yardımcı olur;
• Karmaşık ya da eski travmalarda psikodinamik ya da psikanalitik terapiler uygundur.

Son olarak, destek grupları da, kişiliğe bağlı olarak, psikolojik travmanın üstesinden gelmeye yardımcı olabilir. "Benzer deneyimler yaşamış başkalarıyla paylaşmak utancı, izolasyonu azaltabilir ve aidiyet duygusu yaratabilir. Bu, karşılıklı tanımanın, konuşma ve kolektif empati yoluyla onarımın bir biçimidir." diyor Johanna Rozenblum.

Ancak psikolog, duygusal bulaşmanın veya travmanın yeniden canlanmasının etkilerine karşı uyarıyor. "Bu nedenle, sağlık profesyonellerinin yardımıyla güvenli tartışmaları sağlayacak bir dernek veya başka bir kuruluşun denetimindeki bir destek grubuna katılmak daha iyidir."