Kennedy'nin mikro futbolundan Avrupa'nın futsal elitlerine yükselen Kolombiyalı Harrison Santos.

Harrison Santos , çok küçük bir çocukken, tıklım tıklım dolu bir stadyumun önünde, büyük bir takımda futbol oynamayı hayal ederdi. Yeteneği ve cesareti olduğuna inanırdı. Ta ki Santa Fe'de reddedilene kadar. O gün, henüz çocukken ilk büyük hayal kırıklığını hissederek ağladı. "Ya otobüs? Neden otobüsü kullanmaya devam etmiyorsun?" diye sordu tanıdıkları. Harrison her şeyden önce bir futsal oyuncusuydu; mahallede, sokakta, mahallede yetişmiş futsal oyuncularından biriydi. "Otobüste biri olabilir miyim?" diye sordu kendi kendine, kaderin bu cilvesinin onu bir futsal yıldızına, Barselona'da ve şimdi de dünyanın en başarılı takımı, sporun Real Madrid'i Inter Movistar'da oynamaya sürükleyeceğini hiç düşünmeden.

İyi seçmiş. 24 yaşında ve başarılı bir kariyere sahipken, şimdi buna inanıyor. Futbolcu olma hayalleri kurduğu, başarısız girişimlerde bulunduğu günler geride kaldı. Onun tutkusu, mikro futbolla aynı şey olmayan futsaldı, zaten öyleydi de, ama tüm hikayesi orada başladı.

Gece vaktiydi; Harrison bugün Madrid'den böyle hatırlıyordu ve sanki her şeyi yeniden yaşıyor gibiydi. Bogota'nın Kennedy kasabasında, mikro oyuncuların bölgesi olan Primavera Tintal adlı bir korttaydı. Hâlâ mikro oynayan annesi Milena Santos ile oynuyordu. Ayrıca kendisi de oynayan büyükbabasıyla, amcalarıyla ve mahalledeki arkadaşlarıyla. Onlarla birlikte, o kortta, doğuştan gelen yeteneğini mükemmelleştirdi. 4 yaşından itibaren topu hareket ettirmeyi, gerçek mikro oyuncuların vurduğu gibi vurmayı öğrendi.

Harrison futbolcu olsaydı, belki de o tarzıyla fark yaratırdı, ama artık bunu düşünmüyor. Sadece, o soğuk ve zorlu antrenman gecelerinde oyun tarzını, karakterini ve ayrıca tevazusunu nasıl geliştirdiğini düşünüyor; şimdi söylediği şey bu.

İşte orada, ayın altında, şu an oynadığı sahalara hiç benzemeyen o küçük, beton sahada başladı hikâyesi. İlk şampiyonluklarını orada oynadı, ilk gözyaşlarını orada döktü; hem kaybettiği finallerde hem de kazandığı finallerde. Sabahları, bir nevi akıl hocası olan büyükbabasıyla, artık var olmayan geniş bir sahada antrenman yapıyordu. Çocukluk anıları şöyle: Ciudad Bolívar'da bir otobüs okulundaydı ve 12 yaşındayken, antrenörü Don Ángel (kendisine böyle sesleniyordu) onu antrenman kampları için Santa Fe'ye götürdü. Hayalini gerçekleştirmek için üç yıl orada geçirdi.

Sonra, kapının kontrolünün ötesinde sebeplerden ötürü çarptığını söylüyor. Patio Bonito mahallesindeki evine, perişan bir halde döndü ve işte o zaman motivasyonu geldi: Otobüse geri dönmek mi? Evet. Çünkü otobüs onu hiç terk etmemişti. Damarlarındaydı. Okulunda artık futsal oynanmıyordu; artık futsal oynuyorlardı; Harrison'ın bildiği sporun yeni adıydı bu. Kuralları öğrendi ve yola koyuldu. "Bana futbol oynamamamı söylediklerinde canım yandı. Çözemediğim bir finansal sorun vardı. Sadece futbol oynamak istiyordum. Futsal'a geri döndüm, oraya sığındım ve hedeflerimi belirlemeye başladım. Otobüs, başlangıcımın temeliydi; bana topla teknik öğretti: Topa vurmak ancak oynayarak olur. Her şeyimizi verdiğimiz beton zeminde, hiyerarşiyi, kazanma açlığını öğrendim. Otobüs bana teknik ve arzu verdi," diyor.

Daha sonra Kennedy'deki Atlas takımına katıldı ve orada futsal tutkusuna kapıldı. Başarılı olmaya ve yeni hayaller kurmaya başladı: "Futsaldan para kazanabilir miyim, yıldız olabilir miyim, ülkeyi terk edebilir miyim?" Evet. Bogota Milli Takımı'na seçildi ve herkesten genç olmasına rağmen şampiyon oldu. Herkesten genç olmasına rağmen Kolombiya U-20 Milli Takımı'na çağrıldı.

Ekvador'daki bir turnuvada şampiyon olmuştu. İzciler, topla oynayan bu küçük oyuncuyla ilgileniyordu. Barselona ile çalışan bir İspanyol koç onu fark etmiş ve onunla iletişime geçmişti. Harrison, Barça futsal kulübünde seçmelere katılmıştı; zaten gerçekleşen bir hayaldi, ancak 2020'de pandemi patlak verdi ve seyahat edemedi, iletişim de duman gibi kayboldu, ya da en azından o öyle düşündü. Ardından 2022'de Paraguay'da Kolombiya A Milli Takımı ile Copa América futsal turnuvasında oynadı. Dördüncü oldular ve onu tekrar orada gördüler. O zamana kadar bir temsilcisi vardı; ona Barselona'nın tekrar yolda olduğunu söyleyen oydu. Harrison sözleşmeyi aldığı günü asla unutmayacak; hiç düşünmeden imzaladı ve inanamadı. Bir rüya gibiydi, "bir peri masalı gibiydi" diyor. Gerçekten Barselona için futsal oynayacaktı. Annesine sarıldı ve birlikte mutluluktan ağladılar.

"Barcelona Futsal'a katılan ilk ve tek Kolombiyalı bendim. Ailem çok mutluydu. Beni tanıyanlar da çok mutluydu, hepsi beni destekliyor ve bana mesajlar gönderiyordu. Gerçekleşen bir hayaldi. Umarım bir gün geri dönerim," diyor sesi duygu dolu bir şekilde.

Barselona'da iki sezon geçirdi ve bir şampiyonluk kazandı. Harrison, Katalan kulübüyle şampiyonluk kazanan ilk Kolombiyalı oldu. Sözleşmesini yenilemedi ve başka bir maceraya atıldı: Torpedo ile Rusya'da futsal.

Orada, çok uzakta, dünyanın en güçlü liglerinden biri olarak kabul edilen bir ligde. Büyük bir sözleşme imzaladı, iyi vakit geçirdi ve yavaş yavaş dili öğrendi. Ama bir gün İspanya'ya dönmeye karar verdi.

İspanya'da Pazartesi akşamı saat 21:00. Harrison, maceralarında kendisine eşlik eden Kolombiyalı eşi Natalia ile birlikte yaşadığı Madrid'deki evinde. Harrison dinleniyor; o gün çift antrenman yapmıştı. Son birkaç hafta, İspanya futsal ligindeki ilk maçı ve lige dönüşü nedeniyle oldukça yoğun geçti. Her şey çok hızlı gelişti. Rusya'daydı ve Rusya güzeldi, çok iyi bir ligdi, ama dediğimiz gibi, İspanya'ya dönmek istiyordu. Menajeri kapıları çaldı ve işte o zaman ünlü Inter Movistar'dan başkası çıkmadı. Madrid'e döndü, testlerden geçti ve yenileme opsiyonlu bir yıllık sözleşme imzaladı. Kulüp, imzasını iki kelimeyle vurgulayarak duyuruyu yaptı: "Güç ve patlayıcılık." Harrison buna inanamadı. "Dünyanın en başarılı kulübü... futsalın Real Madrid'i diyebiliriz," dedi coşkuyla. Ve eğer bu takım Real Madrid ile karşılaştırılıyorsa, bunun sebebi kupalarıdır. Beş şampiyonlukla en çok Şampiyonlar Ligi şampiyonluğu kazanan takımdır ve 14 lig şampiyonluğu gibi birçok başarıya sahiptir. Aynı zamanda İspanya'nın başkenti Madrid'in takımı ve Barselona'nın en büyük rakibidir.

Harrison, 7 numaralı formayı giydiği ilk maçına 6 Eylül'de Barcelona karşısında çıktı. El Clasico 4-4 sona erdi ve Harrison oynayabildi. Gelecek için harika bir başlangıç.

"Burada futsal, Federasyon ve siyasi çevreler tarafından yoğun bir şekilde destekleniyor. Zaman ve para harcıyorlar ve insanlar maçları izlemeye geliyor. Kolezyum yaklaşık 3.000 kişilik ve her zaman daha fazlası oluyor. Taraftarların sıcaklığını şimdiden hissettim," diyor.

Harrison sol ayaklı, kanatta oynuyor, kısa boylu ve yetenekli. Juan Fernando Quintero, James ve Messi gibi teknik açıdan yetenekli sol ayaklı oyunculara hayranlık duyuyor. Futsalda ise rol modelleri efsanevi Brezilyalı Falcao ve Ricardinho. Ancak sahada Harry lakaplı Harrison Santos, en azından mahallesi Patio Bonito'da birçok kişi için bir rol model.

Bire birde çok güçlü, mücadeleci ve golcü olduğunu söylüyor. "Kısa ama güçlü," diyor. "Futsalın en önemli iki kulübünde hayallerimi gerçekleştiriyorum. Inter'de uzun yıllar kalmak, sözleşmemi yenilemek, başarılı olmak ve takımın şampiyonluk kazanmasına yardımcı olmak istiyorum," diyor.

Uzaktan bakıldığında Harrison, bu bugünü meydana getiren geçmişi unutamıyor: sokaklar, mahalle, Patio Bonito, ilk tenis ayakkabıları, ilk topu, ilk madalyaları, annesi ve büyükbabasının onunla oynaması, o zorlu antrenman geceleri.

Ayakları yere sağlam basan bu Kolombiyalı, tüm bu özelliklere sahip. 2022 Bolivarcı Oyunları'nda altın madalya kazandığı ve bir sonraki Dünya Kupası'nda da mutlaka oynayacağı Kolombiya Milli Takımı'na yakında geri dönecek.

Hikayeleri bitmedi. Hikayeleri devam ediyor.