Eski bir genel mağaza, tuğla fabrikaları ve atlı kırsal tramvayın tarihi

“Duvarcı”, “çömlekçi” veya “fırıncı”. Bu adlandırmalardan herhangi biri , 20. yüzyılın ikinci yarısında 50 fabrikada yakılan ateşlerle altın çağını yaşayan bir zanaatkar üretimi olan tuğla fırınlarının köklü geleneğini vurgulamak için Cucullú'ya mükemmel şekilde uymaktadır.

Art arda gelen krizlerden etkilense de alevler hiçbir zaman tam olarak sönmedi ve bugün bile kasabanın en temsili üretimi, piramit şeklinde dizilmiş tuğlaların açık havada kurutulmasında görülebilir.

Kırsal çevrede yükselen duman sütunları , San Andrés de Giles semtinin 9 de Julio Caddesi üzerinden bu alana girişi teşvik ediyor gibi görünüyor.

7. Rota'dan itibaren, tek asfalt yolun 4 kilometrelik bölümü, bölgenin yeni gelişen mutfak cazibesine işaret ediyor. Bu cazibe, 1960 yılında inşa edilen ve geçen yıl restore edilen Santa Teresita del Niño Jesús şapelinin beyaz kulesinin dibinde gelişiyor.

Bir yandan Santa Teresita fırınının odun ateşinde pişen fırınından köy ekmeklerinin, siyah veya domuz kabuklu keklerin, tatlı ve tuzlu milföy empanadalarının, kruvasanların ve dilimlenmiş kurabiyelerin aromaları yükseliyor.

Silvia Rossi'nin işlettiği bu işletmede, yerel tarihin önemli bir bölümü anlatılıyor. İşletme, Silvia Rossi'nin anne ve babası Mabel Freggiano ile Julio César Rossi (1983-1987 yılları arasında San Andrés de Giles belediye başkanlığı ve sekiz yıl meclis üyeliği yaptı) tarafından, tuğla sektörünün en parlak döneminde, 1967 yılında açılmış.

Fırının konumu, Route 7'nin orijinal güzergahı boyunca seyahat eden bölge sakinleri ve gezginler için her zaman bir dönüm noktası olmuştur.

Fırının büyüleyici kokuları Cucullú'nun atmosferini doldurmadan çok önce, aynı köşede bir Otomobil Kulübü acentesi, bir Texaco servis istasyonu ve bir otobüs terminali ardışık olarak faaliyet gösteriyordu.

Santa Teresita'nın hamur işi spesiyalleri arasında, López kardeşlerin hazırladığı Corrientes bisküvisi ve chipá da öne çıkıyor. Bu, kurutma barakalarının etrafında kırılmış kil, saman, gübre ve inek derisi karışımından tuğlalar kalıplayan Litoral, Santiago del Estero ve Bolivya yerleşimcilerinin varlığının açık bir göstergesi.

Cucullú'nun en parlak döneminin kalıntıları da platformda zamanın akışına ve 1847'de bölgeye yerleşen Basklı tüccar Juan Simón de Cucullú'nun zamanında yaptığı arazi bağışıyla hız kazanan kentleşmenin başlangıç ​​noktası olan atıl istasyonun inşasına direniyor.

Chacarita'yı San Andrés de Giles'e bağlayan tek atlı bir araba olan Kırsal Tramvay'ın ilk durağı 1887'de kuruldu.

Daha sonra yerini, Urquiza Demiryolu'nun daha hızlı geçişine öncülük eden bir buharlı lokomotif tarafından çekilen bir konvoy aldı . Lacroze'dan Rojas'a yolcu seferleri 1993'e kadar devam etti ve sonunda 1998'de son yük treninin gelmesiyle düşüşe geçti.

Komşuların yaklaşan treni fark ettiklerinde paylaşmaya başladıkları mütevazı halk festivali, 2006 yılından bu yana her Kasım ayında Fiesta del Hornero ve Cucullú , Pueblo Alfarero adıyla kutlanıyor.

Yıl boyunca heyecanla beklenen bu etkinlikler sırasında ziyaretçiler, Plaza del Hornero'da, üçgen el arabasıyla duvar ustasını temsil eden bir anıtla onurlandırılan çalışkan fırın işçilerinin emeğini takdir etmeyi öğreniyorlar.

Ana caddenin bir tarafında Rodolfo “Fito” Gallo, Bar Casa Gallo adlı genel mağazanın görkemli geçmişini yeniden canlandırıyor.

2018 yılında burayı bir kır restoranına dönüştürdü ve müşterilerini toprak fırında pişirdiği empanadalar, sotelenmiş pilav, mantar ve et, kızarmış patates ve yumurtalı antrikot biftek, mercimek yahnisi ve domuz bifteğinin eşsiz lezzetleriyle büyülemeyi amaçlıyor. Yöresel yemeklerin en güzel halleri.

"Büyük büyük büyükbabam Bartolomé ve kardeşi Jorge Gallo, İtalya'nın Piedmont bölgesindeki Cuneo'dan gelen göçmenlerdi. Bartolomé kendini hayvan yetiştiriciliğine adadı ve Jorge bu işi 1880'de, Federico Lacroze'nin Rural Tramway'inin gelişinden önce açtı," diye hatırlıyor Gallo, avluda kurulmuş masaların arasında dururken, su değirmeninin ince silüetinin gölgesini düşürdüğü yerde.

Restorandan on adım ötede, 1929'dan beri sosyal buluşmaların kalesi olan Cucullú Atletizm Kulübü'nün duvarları arasında, tam zamanında içilen içkiyle vurgulanan truco oyununa dalmış kırsal işçilerin ve süt bidonlarıyla dolu arabalarını boşaltmaya alışkın süt çiftçilerinin sesleri yankılanıyor.

Ama yol şimdi, bir ağacın gölgesinde korunmaya kararlı, bir düdüğün ılımlı titrekliğiyle neredeyse hiç bozulmayan, sessizlik ve sonbahar esintisinin mırıltısıyla dolu bir geçiş yeriydi.