Ülkede teknokrasinin çöküşü / Cecilia López'in analizi

Teknokrasiyi ekonomi alanında ele almak kolay bir iş değildir.

Bir yandan bu, sadece Kolombiya'da değil, tüm dünyada temel rol oynamış profesyonellerden oluşan bir grup ; diğer yandan ülkemiz son yıllarda özellikle zorlu dönemlerle karşı karşıya .

Ekonomistlerin akademinin doğasının vazgeçilmez bir parçası olduğu düşünüldüğünde, Kolombiya Ekonomi Bilimleri Akademisi'nin (Acce) 41. yıl dönümünün kutlanması bu tartışmanın başlaması için ideal bir forumdur.

Akademide 10 fahri üye, 6 onursal üye ve 59 asil üye bulunmaktadır ve bunlar çok sayıda akademik çalışmaya katkıda bulunmuşlardır .

Bu kurumu yönetenler büyük bir iş başardılar ve ekibiyle birlikte yeni başkan Clemente Forero Pineda'ya dört önemli alanda güç kazandıran Édgard Revéiz'in katkısı takdir edilmelidir.

Birincisi, ulusal ve uluslararası kuruluşlarda geniş deneyime sahip bir grup ekonomist.

İkincisi, günümüz dünyasında olmazsa olmaz olan toplumsal cinsiyet perspektifiyle tartışmaları ve hedefleri yenileyecek vizyonlara sahip, çoğunluğu kadınlardan oluşan bir Genç Akademi .

Üçüncüsü, bölgesel akademiler, bu ülkeyi karakterize eden çeşitliliğin farkındalığını artıran ekonomik kalkınmayı destekleyecektir .

Dördüncüsü, ekonomistlerin vizyonunu ve bölümlerimiz ile belediyelerimiz arasındaki farkları bilmelerini sağlayacak bölgesel üniversitelerle bağlantı kurulması .

Tam da bu güçlü yanlarından dolayı ACCE, ülkedeki teknokrasinin geleceğinin tartışılması, mevcut durumunun anlaşılması ve hayati rolünün ortaya konulması gerekliliğinin ortaya konulması için uygun bir ortam sunmaktadır.

Bugün ACCE'nin 41. yıl dönümünü kutladığımız şu günlerde Kolombiya kolay zamanlar geçirmiyor.

Dünyanın birçok yerinde olduğu gibi, demokrasisi de inceleme altında ; buna, son yıllarda benimsenen politikalar hakkında ciddi şüpheler uyandıran ekonomik yönetime ilişkin kritik göstergeler de ekleniyor.

Onlarca yıldır ekonomi politikalarımızı ele alış biçimimizi belirleyen ciddiyet geleneğimizin bir kısmını kaybettik.

Bu karmaşık tabloya , Kolombiya'nın hâlâ en eşitsiz ülkelerden biri olması ve uzun zamandır beklenen barışı sağlamak için geliştirilen yeni stratejilerin hükümet tarafından başarısızlık olarak kabul edilmesi de ekleniyor.

Ancak Kolombiya toplumu, tarihi boyunca dirençli olduğunu ve şu ankinden daha zor zamanlarda bile gelişebildiğini göstermiştir.

Ancak, ekonomik büyümenin yolunu hızlandırma ve faydalarının açıklanamayan boşlukları kapatacak ve barışa doğru ilerlemeyi sağlayacak şekilde dağıtılmasını sağlama sorumluluğumuzu anlamak ekonomistler olarak bize düşüyor.

Akademideki pek çok yeni gelişme, günümüzün mesleki zorluklarıyla birleşince, önümüzdeki yıllarda bu yolda bir uzlaşıya varmak için üstlenmemiz gereken özelliklerin ve taahhütlerin tartışılmasına kapı açıyor .

Bu süreci başlatmak için tartışılacak ilk nokta teknokrasinin rolüdür : Bu kategori, ekonominin profesyonelleşmesinden ortaya çıkan ve kamu politikalarının oluşturulmasında rolü kabul edilen ekonomist nesillerini tanımlamak için on yıllardır hem ülke içinde hem de dışında kullanılmaktadır.

Bu süreçte özellikle acı bir gerçekten yola çıkmalıyız: Bu hükümette teknokratlar, hükümetin tarihsel olarak en önemli düşünce kuruluşu sayılan Ulusal Planlama Dairesi gibi kritik kurumlardan ayrılarak diskalifiye edilmişlerdir.

Ama aynı zamanda Maliye Bakanlığı'ndan ve muhtemelen çeşitli bakanlıklardaki diğer teknik ekiplerden de. Acee bu acı gerçeği görmezden gelemez, çünkü bu durum, varoluş sebebimiz olan profesyonelleri de ilgilendiriyor.

Bu teknik ekipmanların acilen kurtarılması gerektiği göz önüne alındığında, ülkedeki geçmişlerinin de farkına varılması gerekiyor. Andrés Álvarez ve Jimena Hurtado, Kolombiya ekonomi politikasının kritik bir bölümü olarak gördükleri bu konuya dair mükemmel bir analiz sunuyorlar.

Uzmanlar , bunun "geleneksel kamu yönetiminden, ekonomistlerin profesyonelleşmesine dayanan teknik analiz ve pragmatizme dayalı yönetime geçiş" ten başka bir şey olmadığını söylüyor.

Yazarların da belirttiği gibi bu süreç, geleneksel partizan ve ideolojik geleneklerden kopuk , modern bir ekonominin ve kalkınma politikasının başlangıcını işaret ediyordu.

Kolombiya teknokrasisi, bu ilk aşamada Rockefeller Vakfı ve Ford Vakfı gibi uluslararası kuruluşların desteğinden yararlandı. Bu kuruluşlar, 1970'lerde And Dağları Üniversitesi'nin Cede'si, Ulusal Üniversite'nin CID'si ve Fedesarrollo gibi ekonomik düşünce kuruluşlarının kurulmasını destekledi. Bu gruba daha sonra Ekonometri Danışmanları da katıldı.

Zaman değişiyor, talepler de değişiyor. Bu nedenle, bu tartışmayı başlatmak için bu ilk nesil teknokratların özelliklerini, değerli katkılarını ve aynı zamanda eksikliklerini anlamak çok önemli.

İleride ekonomik politikalara yön verecek ve ekonomimizin büyümesini hızlandıracak, eşitlikte gerçek ilerleme sağlayacak ve iklim değişikliğinin getirdiği zorluklar karşısında sürdürülebilir olacak stratejiler tasarlayacak yeni bir teknokrasiye ihtiyaç duyulacak.

Yerinde bir soru , ülkede onlarca yıldır tanınan bir ekonomist kuşağının, neoliberalizm gibi bir düşünce ekolüne bu şekilde nasıl bu şekilde saldırdığıdır . Bu soruyu cevaplamak için, tarihine dair bir analize geri dönmek yerinde olacaktır.

Andrés Álvarez ve Jimena Hurtado, “ siyasi alandan bağımsızlığı korumayı amaçlayan, uzman bilgisine dayalı bir kamu politikası üretim biçimi arayışının, teknokrasi ile diğer toplumsal aktörler arasındaki mesafenin artmasına katkıda bulunduğunu ” bir kez daha belirtiyorlar.

Bu değerlendirmeyi doğrulamak için, en azından Universidad de los Andes'teki o nesillerden gelen ekonomistler kendilerini siyasete karşı bağışıklık sahibi hissediyorlardı ve bir bakıma sosyoloji, antropoloji ve siyaset bilimi gibi disiplinlerin yaygın bir şekilde küçümsendiğini algılıyorlardı.

Bugün, hükümet tarafından hırpalanan biz teknokratların, siyaseti küçümsememizin ve bizi üstün hissettiren belli bir kibrin bedelini ödediğimizi söylemek çok riskli olur mu?

Bizden daha fazla teknik beceriye sahip, ancak bizim hatalarımızdan ders çıkarması gereken, siyaseti küçümseyip üstünlük taslaması gereken yeni nesil teknokratlara rehberlik etmek söz konusu olduğunda bu anlamsız bir soru değil. Ancak daha da önemli bir nokta var.

Andrés Álvarez ve Jimena Hurtado, bu ilk nesil teknokratların ekonomik istikrarı önceliklendiren kamusal kalkınma politikaları ürettiğini ve bunun makroekonomik istikrar ile sosyal katılım arasında hâlâ devam eden gerilimi açıklayabileceğini ileri sürüyorlar.

Yani çoğumuzun algıladığı şey: Sosyal politikanın ekonomik politikaya tabi kılınması ve toplumsal meseleleri önceliklendiren iktisatçıların ikinci sınıf iktisatçı olarak görülmesi .

Benim fikrim , Akademi'nin çalışma gündeminin tasarlanmasında ilk adım olarak teknokratlarımızın onurunu iade etmektir; böylece mesleğimizin pratiği, gerekli düzenlemelerle kamu politikalarının inşasında ve kalkınmamızın tasarımında yerini yeniden kazanabilir.

Kolombiyalı teknokratlar arasındaki bu mevcut kopuşla birlikte, Akademi tarafından desteklenmesi gereken yeni teknokrasinin özelliklerinin açıkça tartışılması için bir fırsat doğuyor:

Yeni bir teknokrasinin inşasını destekleme zorluğunu kabul etmek muhtemelen kolay olmayacaktır; kısmen de bu unvanın onlarca yıldır nesiller boyu ekonomistlere kazandırdığı prestij nedeniyle.

Önemli olan, bizim gibi ülkelerin ekonomik kalkınmasına sağladıkları muazzam katkıları küçümsemek değil, bugün içinde yaşadığımız dünyanın farklı olduğunu ve onu anlayıp buna göre hareket etmenin daha fazla çaba gerektirdiğini kabul etmektir .

Bu büyük karmaşıklığın farkında olmayan ülkelerin ve toplumların münferit eylemleri dışında, bu gerçeği görmezden gelmek imkânsızdır.

Ülkeler arasındaki uçurumları kapatan ve az sayıda insanın değil, çoğunluğun refahını sağlayan hızlandırılmış kalkınma, mesleğimizin temel hedeflerinden biri olmaya devam ediyor ve bu hedefe, kıt kaynakların en iyi şekilde kullanılmasıyla ulaşılması gerekiyor.

Ancak bugün bu hedeflere ulaşmak için ekonomik değişkenlerin ötesine geçmek gerekiyor.

Disiplinlerarasılık , diğer alanlarda çalışmayı öğrenme, görmezden geldiğimiz özelliklere sahip bireylere daha yakından bakma ve gücün siyaset tarafından kullanıldığını fark etme zorluğuna dönüşür.

Cecilia Lopez Montano (*)

(*) Ekonomist ve eski Tarım Bakanı