VfL Wolfsburg'un 80. yılı: Kulüp neden o kadar da kötü değil?

VfL Wolfsburg ve ben sonsuza dek birbirimize bağlıyız. Hayatımda ilk kez bir FC Schalke 04 maçına gittiğimde, rakip VfL Wolfsburg'du. O günün birçok ayrıntısını hatırlıyorum: Babamın bir arkadaşının bana Schalke Noel Baba hediye ettiği arenaya tramvayla gidişimiz (maç Çarşamba günüydü, Noel Arifesinden önceki hafta). Kapüşonlu bir babanın kapüşonlu oğluna bağırdığı tramvayla dönüş yolculuğu: "Bugün sana bira verdiğimi annene söyleme, tamam mı?" Maçın kendisiyle ilgili hiçbir şey hatırlamıyorum.

O zamanlar en sevdiğim oyuncu olmasına rağmen Hamit Altıntop'un gol attığını Google'da aramak zorunda kaldım. Ancak bugüne kadar aklımda kalan, bir VfL Wolfsburg taraftarının performansı oldu. Koltuklarımız deplasman tribününe yakın olduğu için, devre arasında bira standında onu uzun uzun izleme şansım oldu. O da bir ketçap ceketi giymişti. Zaten epey sarhoş olan adam, bira standındaki sinirli tezgahtar kadından boş bir bardak aldı ve sosis standındaki ketçap makinesinden ısrarla pompalayarak bardağı ketçapla doldurdu. Sonra başını geriye attı, bardağı göğsüne doğru kaldırdı ve koyu kırmızı lapanın boğazından aşağı, ama daha da önemlisi kot ceketinin üzerinden akmasına izin verdi.

Ne kadar da harikulade, lekelenmiş bir dünyaya düşmüştüm! Belki de bu manzara, birçokları için ruhsuz fabrika kulübünün simgesi olan bu kulübe karşı içimde bir yumuşaklık yaratmıştır. Ama belki de ortalama, geleneklerine bağlı bir futbol taraftarından daha hoşgörülüyümdür Wolves'a karşı, VfL Wolfsburg bana sıradanlığın ne kadar ferahlatıcı olabileceğini hoş bir şekilde hatırlattığı için.

Çünkü durum böyle: Tüm başarılara rağmen, Magath'ın 2009'daki şaheserine rağmen, tombul yanaklı Hecking'in 2015'teki kupa şampiyonluğuna rağmen, 2016'daki ikinciliğe ve Real Madrid'e karşı Şampiyonlar Ligi maçlarına rağmen: VW fabrikasındaki montaj hattında her zaman işine zamanında gelen vardiyalı bir işçinin muhteşem güvenilirliğiyle, VfL Wolfsburg ligin vasatlığına geri düşüyor.

Wolfsburg, büyük futbol dünyasının ihtişamını tatmak için çok şey yaptı. Marcelinho ve Diego'yu, Julian Draxler ve Stefan Effenberg'i, hatta Nicklas Bendtner'ı transfer ettiler. Nicklas Bendtner! Bu, umutsuz bir ilgi çekme çabası değil de neydi? Mark van Bommel'i yedek kulübesine, Steve McClaren'ı da Steve McClaren'a aldılar. Steve McClaren! "Şemsiyeli aptal" ifadesi aklınıza gelmeden ismini okumaya çalışın. Anladınız mı? Yani bu hamle de manşetlere çıkma arzusundan başka bir şey değil.

Ama güzel olan şu ki: tüm bu girişimlere rağmen, benim için VfL Wolfsburg'u temsil eden başka isimler var. Onlar ihtişam ve parıltıyı temsil etmeyen isimler. Stefan Schnoor ve Roy Präger. Kısa kollu forması ve eldivenleriyle Martin Petrov, elbette. Alexander Madlung ve Timm Klose var. Peter Pekarik ve Patrick Ochs var. Ivica Olic ve Mario Mandzukic var. Cedric Makiadi ve Miroslav Karhan var. Dürüst çalışanlar! Sascha Riether ve Marcel Schäfer var (birbirlerinden ayırt edebilen herkes için boynumda yetenekli bir işçinin güç çubuğu var). Ve elbette Maxi Arnold var, nedense her zaman vardı. Dürüst olmak gerekirse: Birisi bana 2000'lerin başında Maxi Arnold'un Pablo Thiam ile birlikte Wolfsburg'un orta sahasında ipleri çektiğini söyleseydi, inanırdım.

Satın alma demişken: Evet, VfL Wolfsburg, kısmen VW'nin parası sayesinde Bundesliga'da oynuyor. Evet, Mittelland Kanalı, DFL sayesinde 2001'den beri 50+1 kuralından kaçınıyor. Evet, Volkswagen Arena'daki gol sonrası ışık gösterisinin yerleşik futbol kültürüyle sınırlı bir bağlantısı var ve zaten gerçek futbol aşkı belki de sadece birkaç ketçap lekeli cekette var. Yine de: Wolfsburg, Leipzig değil!

Bu sadece coğrafi bir gerçek değil, aynı zamanda içerik açısından da haklı görülebilir. Leipzig, soğukkanlı bir hesaplamayla, milyonlarca avroyu, klinik olarak yetişmiş genç futbol makinelerini RB kozmosundaki yerlerine göndermek ve ardından bunları DFB Kupası'nı kirletmek veya kârla yeniden satmak için kullanırken, Wolfsburg milyonlarca avroya rağmen, sürekli olarak sıralamada gerilemeyi başarıyor; bazen ligin dibine, bazen de küme düşmeye. Bu durum, Aşağı Saksonya'nın onaylanmış 50+1 istisnasına, Avusturya'nın onaylanmamış 50+1 istisnasından çok daha insani bir görünüm kazandırıyor.

1997'de VfL Wolfsburg Bundesliga'ya yükseldi. 2000'lerin başından beri futbolla ciddi olarak ilgileniyorum. Vasat kanaldan gelen kulüp olmadan bir Bundesliga bilmiyorum. Her zaman oradadır. Ve bu sorun değil.