Altın çağı unutun Gianni: Kulüpler Dünya Kupası futbolu karanlık çağlara taşıyor

FIFA Başkanı Gianni Infantino tarafından kurulan Kulüpler Dünya Kupası, Paris Saint-Germain ile Chelsea arasındaki final maçıyla sona eriyor. Son beş hafta, bir vizyonun nasıl bir distopyaya dönüşebileceğini gösterdi.

Donald Trump bunu kaçırmayacak. Sonuçta, ABD Başkanı gerçek bir futbol hayranı. Dolayısıyla, futbolun "altın çağı"nın başlangıcı Chelsea ve Paris Saint-Germain arasındaki finalle sona erdiğinde (21:00/DAZN ve ntv.de'deki canlı yayında) elbette orada olacak. Bu Pazar, 32 kulübün mücadele ettiği ilk FIFA Kulüpler Dünya Kupası sona eriyor. Final New Jersey'de. Sahanın üzerinde 15 dakikalık muhteşem devre arası şovu da dahil olmak üzere herkes orada. Heyecanla yorumlanacak ve tartışılacak bir yenilik daha. Her etkileşim iyi bir etkileşimdir.

FIFA'nın halkla ilişkiler dilinde, olacaklar şöyle: "Bu Pazar, New York/New Jersey, futbol ve müzik için küresel bir merkez haline gelecek. MetLife Stadyumu'nda Chelsea FC ile Paris Saint-Germain arasında merakla beklenen FIFA Kulüpler Dünya Kupası™ Finali, taraftarlara dünya standartlarında bir futbol ve dört saatten fazla süren kesintisiz bir gösteri sunacak." Bunu, aşk ve müzik üzerine uzun açıklamalar, alıntılar ve sözler takip ediyor. Ardından şöyle deniyor: "Günün tüm programları, yeni FIFA Kulüpler Dünya Kupası™'nın ilk galibi için bir kutlama madalya töreniyle sona erecek ve kulüp futbolunun anlamını yeniden tanımlayan bir Finali taçlandıracak."

Bu büyük başarıyla, bugüne kadarki "dünyanın en başarılı kulüpler turnuvası" sona eriyor. Bu iddia, bazen abartıya kaçan FIFA Başkanı Gianni Infantino'nun Cumartesi günü Trump Tower'da düzenlediği basın toplantısında dile getirildi. Yanında birkaç FIFA efsanesi de vardı.

Avrupa'nın sonunun hikayesi

Almanya'daki futbolseverler için, 2026 Dünya Kupası'na ev sahipliği yapan üç ülkeden birinin gürültüsüyle dolu beş hafta Pazar günü sona eriyor. Aslında sadece transfer haberlerini, U21 ve kadın turnuvalarını takip etmek istiyorlardı. Hatta hiç takip etmek istemiyorlar. Bazen hiç futbol izlememek de aslında çok iyi. Sürekli mevcut olmadığında her şey nasıl daha çekici geliyor.

Kulüpler Dünya Kupası'nın, Almanya'daki taraftarların kalbini hiçbir zaman kazanamadığını söylemek mümkün. Yeni olduğu için değil, kamuoyunu giderek daha fazla rahatsız eden bir megalomani düşüncesinin doruk noktası olarak görüldüğü için reddedildi. Dünyanın dört bir yanından takımların yer aldığı gerçek bir turnuvada dünyanın en iyi kulüp takımını bulma fikri, açgözlülük, siyaset ve azarlamalarla dolu bir turnuvaya dönüştü. Tüm bunlar, halkın oyunun kurumlarına ve güçlü oyunculara karşı zaten var olan hoşnutsuzluğuyla birleşti.

Alman kulüp temsilcilerinin yakınması yüksek, net ve apaçıktı: Almanya'daki ve İngiltere'deki taraftarlar turnuvayla ilgilenmeli. Yoksa ne olacaktı? Cevap yoktu. Tek bağlam: Coşkudan başka her şey Avrupa kibriydi. Avrupa artık futbolun sadece Avrupa'ya değil, dünyadaki tüm insanlara ait olduğunu anlamalı.

Gianni Infantino'nun 2022 Katar Dünya Kupası'nın sonunda ima ettiğine benzer bir anlatıydı. FIFA Başkanı tarafından formüle edilen bu anlatı, Katar'da bir şiddet eylemiydi. Avrupa futbolunu yerle bir etti. Avrupa kulüp temsilcileri tarafından formüle edilen bu anlatı, çok zayıf ve dahası çok tuhaftı. Bu hâlâ kulüplerin ve taraftarlarının çıkarlarıyla mı ilgiliydi?

İktidarın ele geçirilmesinin kısa tarihi

Harika futbol ile eski oyunun her şeyi kapsayan yıkımı arasındaki çelişkiyi somutlaştıran bir takım olan Paris Saint-Germain'in zirveye ulaşmak üzere olması düşündürücü. Kulüp, Katar tarafından finanse edilen küresel bir pazarlama şirketi. Ancak şimdi, sayısız yüzü ve sokak giyimiyle PSG markasının yıllar içinde saha dışında verdiği sözü, sahada da yerine getiriyor.

Katar'ın 2010'ların başında İngiltere dışına çıkmasıyla Paris Saint-Germain, futbol piyasasında devlet nüfuzunun öncülüğünü yaptı. İngiltere'de, son rakipleri Roman Abramoviç yönetimindeki Chelsea, 2000'lerde kapıyı açtı ve bu da Birleşik Arap Emirlikleri'nin Manchester City ile, çok daha sonra da Suudi Arabistan'ın Newcastle ile olan ilişkisine yol açtı. Bu şirketlere, Avrupa genelindeki ABD'li yatırımcı grupları da katıldı: Liverpool'la Fenway, Milan'la RedBird CapitalPartner ve Chelsea'yle Abramoviç'in halefi Todd Boehly. Bu gruplar, en büyük kulüpleri kendi aralarında bölüştürüyorlar.

Futbol bir güç aracı olarak

Dernek düzeyinde de durum farklı değil: Infantino ve kıtasal derneklerdeki diğer aktivistler, futbolu çoktan, oyunu son duygularına kadar yerle bir edecek ve sonrasında umursamazca bir kenara atacak muhaliflerin eline teslim ettiler. Oyunun modern yöneticileri, taraftarlarının tutkusunu bir güç aracı olarak kullanıyorlar. Bir kez futbola bağlandıktan sonra, sayısız canlı etkinliği olan bu pembe diziden kaçmak zor. Kulüpleri görünürlük kazanmak için kullanıyorlar. Sporu, içerideki sosyal konumlarını güvence altına almak için kullanıyorlar. Görünür oluyorlar, güçlerini sergiliyorlar ve eylemlerinin sonuçlarından kaçınıyorlar.

Tüm bunlar Katar (Paris Saint-Germain ile birlikte) ve Birleşik Arap Emirlikleri (Manchester City çevresindeki City Football Group dahil) için geçerlidir. Tüm bunlar, Kulüpler Dünya Kupası'na sponsorluk yapan ve turnuvanın açılış gününde Suudi gazeteci Turki al-Jasser'i idam eden Suudi Arabistan Krallığı için daha da geçerlidir. El-Casser, gazeteci Cemal Kaşıkçı'nın İstanbul'daki Suudi konsolosluğunda ikiye bölünüp asitte eritildiği 2018 yılında "terörizm ve vatana ihanet" suçlamalarından hüküm giymişti.

Hayırsever Suudi Arabistan

ABD'deki Kulüpler Dünya Kupası'nda Suudi Arabistan en büyük bağışçı olarak öne çıktı. FIFA yayın haklarını vermekte zorlanırken, DAZN aniden bir milyar ABD doları teklif etti. Kısa bir süre sonra Suudi Arabistan da DAZN'a katıldı ve krallık, 2034 Dünya Kupası'nı dijital alkışlarla kazandı. Turnuvanın başlamasından kısa bir süre önce, Suudi egemen varlık fonu PIF de turnuvanın sponsoru olarak katıldı. Ne kadar da çok tesadüf.

DAZN, turnuvanın tüm maçlarını ücretli olarak yayınladı. Rakamlar mevcut değil. Ancak TV deneyimi mevcut. Modern futbol hayranlarının beklentilerine kesinlikle uyuyor. Her maçta en azından dünya tehlikede; sisteme dair hiçbir eleştiri yok; her şey her zaman nefes kesici. Kahramanlar oyunu çok seviyor. Oyuncular ve antrenörler devasa sözleşmelerini yalnızca bir sonraki mücadeleye, kariyerlerindeki bir sonraki adıma duydukları sevgiden dolayı imzaladılar. Ve kulübün onlara yıllık 25 milyon avro tazminat olarak ödediği için değil.

Bu Kulüpler Dünya Kupası maçlarında oyuncu değişikliği yapıldığında, televizyon yorumcuları sessiz kalıyor ve reklamlar ön plana çıkıyor. Soğutma molalarında da ticarileşme hakimdi. Uzun süredir devam eden reklamların önemli maçlarda yayınlanması pek olası görünmüyordu. Bir kapı bir kez açıldı mı, bir daha kapanmaz.

Sahada oyuncular bazen aşırı sıcakla boğuşurken, FIFA da boş stadyumlarla boğuştu. Dünya Kupası'nı yöneten kuruluş, ABD'deki ilgi odağı olma mücadelesine çok yüksek fiyat beklentileriyle girmişti. Avrupa da turnuvanın tadını çıkarmak istediği için, bazen hiç bilinmeyen takımların maçları öğlen başlıyordu. Konserlerden aşina olduğumuz dinamik fiyatlandırma ilkesi, talep eksikliği nedeniyle cazibeyi artırmadı. Turnuvanın sonuna doğru stadyumlar doldu. Bu beklenen bir şeydi.

Trump, Kulüpler Dünya Kupası'nı siyasi gösterisi için kullanıyor

Turnuva başladığında, ev sahibi şehirlerden biri olan Los Angeles, Trump'a bağlı göçmenlik kurumu ICE ile sivil toplum arasındaki çatışmanın merkez üssündeydi. Dengesiz ABD başkanı sıkıyönetim tehdidinde bulundu. Los Angeles'taki çatışma tırmandı ve ICE baskınları devam etti. Tartışmasız en büyük futbol taraftar grubu olan Latinolar, sürekli baskınlardan korkmak zorundaydı ve hâlâ da korkmaya devam ediyorlar. Bu da seyircileri stadyumlara çekmiyordu. Alman kulüp temsilcileri, ABD'ye siyasi açıklamalar yapmak için değil, futbol oynamak için geldiklerini belirttiler. Meşru ama aynı zamanda (fazlasıyla) basite indirgeyen bir bakış açısı.

Kulüp temsilcileri, turnuva sırasında Florida bataklıklarında açılan "Timsah Alcatraz" lakaplı sınır dışı kampı hakkında sessiz kaldı. Gianni Infantino ise kesinlikle sessiz kalmadı. İnsanlık adına seslerini yükseltmeye gelmemişlerdi. Oynayıp para kazanmaya gelmişlerdi. Siyaset sadece araya girdi. Ancak turnuva son derece politikti.

İran çatışmasına giden günlerde Trump, Juventus Torino'yu Beyaz Saray'a davet etti. Infantino da oradaydı. Hepsi, televizyon kişiliğinin siyasi şovu için aksesuar olarak kaldı ve böylece açıklamaları ve tehditleri için yeni izleyiciler kazandı. İran çatışması geldi ve geçti, ancak futbol bir süre kaldı. Gelecek yıl futbolda da yeni bir İran çatışmasının ortaya çıkması muhtemel. ABD hükümetinin seyahat yasakları, Dünya Kupası'na katılmaya hak kazanan İran için de geçerli. Dünya Kupası için bir istisna var. Ancak buna güvenilebilir mi? Seyahat yasaklarının henüz katılmaya hak kazanmamış ülkelerin taraftarları için ne anlama geleceği de tamamen belirsizliğini koruyor. Katar 2022'de tüm bir ulus turnuvayı mümkün kılmak için elinden gelen her şeyi yapıyor gibi görünürken, ABD'de futbol sadece bir boş zaman aktivitesi - elbette arka planda devasa bir küresel eğlence ve eğlence endüstrisi var.

Alman kulüpleri de oynadı

Almanya bunun büyük bir parçası. Avrupa'nın kalbindeki ülke, sportif önemini giderek kaybediyor. Sonuç olarak, iki Alman temsilcisinin turnuvaya katkısı önemsiz kaldı. FC Bayern ve Borussia Dortmund çeyrek finalde elendi. Rekortmen Münih de Jamal Musiala gibi önemli bir oyuncusunu kaybetti.

DFB yıldızının Paris Saint-Germain maçında yaşadığı sakatlık, unutulmaz anlar arasında tek ve özellikle de pahalı bir an olarak kaldı. Borussia Dortmund da oradaydı ve sportif direktör Sebastian Kehl'in "SZ" gazetesinde gururla duyurduğu gibi, iki milyondan fazla yeni taraftarın gelmesinden büyük mutluluk duydu. Turnuvaya dair beklentiler çok yüksek değildi. Performanslar inişli çıkışlıydı. Para da uygundu. Her iki takım da yaklaşık 50 milyon dolar kazandı. Ulusal bazda, ligin konumunu sağlamlaştırma yolunda atılmış bir adım dahadı.

Bir sonraki Kulüpler Dünya Kupası ne zaman gerçekleşecek?

Turnuva, FIFA'nın katılmayan kulüplere ve liglere tazminat ödemesi sözü vermesine rağmen, bildiğimiz şekliyle ulusal liglerin sonuna doğru atılan bir adımdı. Bir sonraki Kulüpler Dünya Kupası'nın 2029'da düzenlenmesi planlanıyor. Şimdiden çok sayıda teklif var. Ancak İngiliz gazetesi "Independent", yılı üçte bir lig, üçte bir uluslararası turnuva ve üçte bir uluslararası maç olmak üzere ikiye bölen yeni bir takvimin değerlendirildiğini bildiriyor.

Belki de Kulüpler Dünya Kupası, Suudi kulübü El Hilal'in Real Madrid ve Manchester City gibi kulüplerle her hafta rekabet edebileceği gerçek bir küresel Süper Lig için ilk fırsat olabilir. Her iki kulüp de Neymar'ın eski kulübünü yenemedi. Ve belki de (Avrupa hariç!) büyük başarısı göz önüne alındığında, turnuva yakında iki yılda bir düzenlenecek. Her şey mümkün.

Turnuva Almanya'da aşırı ilgi görmüyor

2025'in Temmuz günlerinde hâlâ pek çok şey belirsizliğini koruyor. Ancak bir şey var ki, o da Kulüpler Dünya Kupası sisteminden çıkar sağlayan yetkililerin taraftarlara ve halka yönelttiği azarlar. BVB Teknik Direktörü Hans-Joachim Watzke, Almanları "Katar Sendromu"ndan muzdarip olmakla suçlayarak özellikle dikkat çekti. Her şeyin, özellikle de atmosferin harika olduğunu, ancak Almanya'da insanların giderek daha eleştirel bir bakış açısına sahip olduğunu söyledi.

Ancak Watzke yanılıyordu. Bazıları turnuva hakkında şikayet edecek hiçbir şey bulamamıştı, bazıları ise yaz mevsimi olduğu, diğer turnuvalar televizyonda yayınlandığı ve bazen ara verildiği için turnuvayı görmezden geldi. Megalomani turnuvasını ilgisizlikleriyle cezalandırdılar. İzleyenler muhtemelen kulüpleri maç yaparken veya bir yerde top yuvarlanırken her zaman izledikleri için izlediler. Ama izlemeyenleri kimse suçlayamaz. Final bile Almanya'daki seyircileri gereğinden fazla coşturmadı.

Donald Trump, Kulüpler Dünya Kupası finalini izleyecek. Futbolu her zaman sevmiştir. Görevdeki ilk döneminde Beyaz Saray bahçesinde bir golü bile vardı, diye aktardı Infantino Trump Tower'da. Avrupa, bu oyunun artık başkalarına ait olmasından memnun olmalı. Son dört haftadır sergilenen futbol, altın çağın tam tersi; vicdansız ve distopik. Herkes futbola meraklı değil.