Plan Pałacu to jedno, a historia ludzi to drugie: czy plan gry zadziała?

Utraciwszy w dużej mierze poparcie szerokich mas w wyborach, administracja Palace zrobiła wszystko, by przedłużyć swój żywot. Rząd, dawno porzuciwszy retorykę „woli narodu”, próbuje skonsolidować politykę za pomocą kija sędziowskiego, a w razie potrzeby kierując się ukrytymi motywami. Czasami, podczas gdy retoryka pokoju i demokracji budzi poczucie wiosny, kij sędziowski może jednocześnie uderzyć w przeciwników. Choć pozornie sprzeczne, jedynym celem wszystkich tych posunięć jest ponowne utrzymanie się u władzy. Zmiażdżenie oddolnego oporu społecznego młotem „polityki”. W tym celu przyjrzyjmy się kartom, które zostały wyłożone od zeszłego roku, i potencjalnym manewrom na nadchodzący okres.

• ZDEMONTOWAĆ OPozycję

Dla partnerów reżimu rozbicie opozycji jest jedną z najważniejszych kwestii. Od referendum prezydenckiego w 2017 roku spójność obozu opozycji – niezależnie od tego, czy tworzy on formalne sojusze, czy nie – ma kluczowe znaczenie. Jednoczący wpływ obozu „nie” w referendum przeniósł się później na wybory w Stambule w 2019 roku, a następnie na wybory lokalne 31 marca. Wraz z reorganizacją Bliskiego Wschodu przez USA i Trumpa, nowy proces „rozwiązania” wprowadzany w kraju stał się kluczem do rozbicia opozycji. W tym momencie opozycja znajduje się w pułapce między dychotomią zwolenników i przeciwników procesu, zamiast sprzeciwiać się reżimowi. CHP jest zmuszona do wyboru między ruchem kurdyjskim a obozem nacjonalistycznym, który stanowczo sprzeciwia się temu procesowi.

• ZDOBĄDŹ LEGITYMACJĘ Z ZEWNĄTRZ

Niezależnie od tego, czy chodzi o role, jakie podjęli w przebudowie Bliskiego Wschodu, czy o postawę Erdoğana wobec Trumpa w Białym Domu, wraz z pewnymi przywilejami, spełnili niemal wszystko, o czym do tej pory mówiliśmy. Podczas gdy Trump chwalił Erdoğana, ambasador USA w Ankarze i Specjalny Przedstawiciel ds. Syrii, Barrack, powiedział już: „Dajemy im legitymację, której pragną”. Zgoda, której nie da się uzyskać w kraju, jest poszukiwana przez globalne mocarstwa.

• POPRAWA STOSUNKÓW Z ZACHODEM

Spekulowano, że Erdoğan, który pogratulował nowemu prezydentowi w wyborach na Cyprze Północnym, w przeciwieństwie do swojego partnera Bahçeliego, mógł uznać bardziej ugodową administrację za szansę na poprawę relacji z Zachodem. Tymczasem samoloty bojowe Eurofighter są podobno jednym z punktów programu dzisiejszej wizyty kanclerza Niemiec Merza w Turcji, na zaproszenie Erdoğana. Podpisano również umowę z brytyjskim premierem, który niedawno odwiedził Ankarę, na zakup 20 Eurofighterów. Umowy te mają na celu wspieranie obustronnie korzystnych relacji z Zachodem.

• PRZYCIĄGNIJ WŁAŚCIWĄ OPINIĘ PO SWOJEJ STRONIE

Pojawienie się Erdoğana i niektórych partii opozycyjnych na przyjęciu zorganizowanym wieczorem w dniu otwarcia parlamentu 1 października wywołało ostrą krytykę. Warto zauważyć, że Ahmet Davutoğlu i Ali Babacan, po fali krytyki, przez kilka dni toczyli rywalizację oskarżeń pod adresem CHP. Babacan i Davutoğlu atakowali opozycję w niemal wszystkich swoich wypowiedziach, szczególnie w ciągu ostatniego miesiąca. Podczas gdy obaj liderzy partii apelują do elektoratu AKP, Erdoğan będzie potrzebował również Babacana i Davutoğlu, aby zapewnić sobie 360 ​​miejsc, których potrzebuje, aby ponownie ubiegać się o urząd.

• POKAŻ KIJ SĄDOWY

Aresztowania İmamoğlu i Merdana Yanardağa w związku ze sprawą szpiegostwa, mianowanie kuratora w TELE 1 oraz przekazanie gminy Bayrampaşa pod kontrolę AKP to najważniejsze punkty programu ostatnich dni. Wygląda na to, że polityka represji , trwająca nieprzerwanie od 19 marca, będzie kontynuowana, a CHP jest stale zepchnięta do defensywy. Nie należy zapominać, że zamaskowane, uzbrojone w maczety gangi, które zaatakowały studentów z Hacettepe, były również próbą zastraszenia wszelkich zorganizowanych reakcji i sprzeciwu społecznego, jaki mógłby powstać na uniwersytetach. Kluczem do drzwi, które doprowadziły do ​​oporu 19 marca, byli studenci Uniwersytetu Stambulskiego, którzy pierwszego dnia przebili się przez policyjne barykady.

• UKRYJ WALKĘ W ŚRODKU

Od dawna dyskutowano o napięciach między blokiem rządzącym a prominentnymi aktorami, co odbijało się w mediach. Napięcia te, które nie ograniczały się do przejęcia władzy i walk o władzę w różnych sferach władzy, były szczególnie widoczne w debacie na temat przygotowań do ery po Erdoğanie. Przywoływano liczne nazwiska, od Hakana Fidana po syna Erdoğana, Bilala, od zięciów po İbrahima Kalına. Oświadczenia Hakana Fidana dotyczące samolotów bojowych Kaan i przemówienia reportera CNN zarejestrowane kamerą w Białym Domu są odzwierciedleniem tego konfliktu. Wreszcie, kolejne rezygnacje i oskarżenia o dymisję w stambulskim oddziale AKP wywołały nowy kryzys. Przewodniczący okręgów Küçükçekmece i Bağcılar ogłosili swoje rezygnacje, a źródła bliskie rządowi twierdziły, że te dwie osoby, a także przewodniczący okręgu Büyükçekmece, zostali odwołani przez przewodniczącego prowincji AKP, Abdullaha Özdemira. Do tych wydarzeń mogą również przyczynić się napięcia z Bahçelim. Mimo to priorytetem bloku rządzącego jest ochrona przetrwania reżimu. Choć może to być trudne, Erdoğan będzie uparcie dążył do utrzymania wizerunku jednolitej struktury, ukrywając wewnętrzny konflikt.

• USTAL SWÓJ WŁASNY PLAN

Niewątpliwie jedną z największych zalet rządu jest jego zdolność do konsekwentnego wykorzystywania wspomnianych manewrów w obronie opozycji. Od pogłębiającego się ubóstwa i negocjacji w sprawie płacy minimalnej, po wskaźniki bezrobocia i inflację, rząd skutecznie ukrywał najpilniejsze problemy obywateli. Polityka ograniczyła się do kwestii „tożsamości”, w której rząd ma największą przewagę. Utrzymując opozycję w defensywie, rząd odmawia zajęcia się prawdziwymi celami obywateli.

Wreszcie, choć administracja pałacowa opanowała do perfekcji swoje umiejętności gry, głosy dochodzące z dołu mówią co innego. Niezależnie od posunięć rządu, społeczeństwo natychmiast porzuca każdego, kto idzie na kompromis z reżimem. Najnowsza historia pełna jest postaci, które – od Akşenera po Kılıçdaroğlu – wyczerpały swoją polityczną karierę. Kluczowe jest, aby wszystkie siły opozycyjne uznały oddolny sprzeciw wobec reżimu i zajęły stanowisko.