Zrobili to z ludzkich kości... 5 tysięcy lat temu

Według badania opublikowanego 26 sierpnia w czasopiśmie „Scientific Reports” kości datowane są na okres neolitu w Chinach, czyli na okres od 3000 do 2500 r. p.n.e. Podczas wykopalisk kości znaleziono ułożone chaotycznie obok ceramiki i szczątków zwierząt.

Główny autor badania, biolog i antropolog Junmei Sawada z Uniwersytetu Zdrowia i Opieki Społecznej Niigata w Japonii, zauważył, że wiele kości pozostawiono niedokończonych i wrzucono do kanałów, co może wskazywać na zanik tradycyjnego szacunku dla zmarłych.

Wiele miejsc pochówku kultury Liangzhu zostało już odkrytych, ale to pierwsze tego typu odkrycie przetworzonych ludzkich kości. Naukowcy odkryli ponad 50 ludzkich kości w pięciu różnych miejscach. Niektóre z nich były cięte, wiercone, polerowane lub rzeźbione.

Najczęściej przetwarzanym rodzajem kości była czaszka. Zespół odkrył, że cztery dorosłe czaszki pocięto poziomo na „miski czaszkowe”, a cztery inne pocięto pionowo na „maski szkieletowe”.

Misy czaszkowe były wcześniej widywane w grobach osób o wysokim statusie i uważa się, że przedmioty te mogły być wykonane w celach rytualnych lub religijnych. Jednak do tej pory nie udokumentowano żadnych innych przykładów struktur twarzy przypominających maskę. Niektóre przykłady, takie jak czaszka z perforacją grzbietu i spłaszczoną żuchwą, są dość nietypowe.

Sawada sugeruje, że praktyka ta może wynikać ze zmian w stosunkach społecznych wywołanych wpływem urbanizacji:

„Ludzie mogą już nie rozpoznawać wszystkich swoich sąsiadów ani nie uważać ich za krewnych. Mogło to doprowadzić do tego, że kości były postrzegane jako oderwane od osób, do których należały”.

Elizabeth Berger, biologiczka i archeolog z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, twierdzi, że najbardziej uderzającym aspektem jest to, że kości porzucano jak śmieci. Sugeruje, że praktyka ta może być wynikiem coraz bardziej anonimowego społeczeństwa miejskiego.

Naukowcy zauważają, że obróbka ludzkich kości pojawiła się nagle w kulturze Liangzhu, trwała około 200 lat, a następnie całkowicie zanikła. Berger mówi: „Ludzie Liangzhu mogli postrzegać niektóre ludzkie ciała jako surowiec. Ale dlaczego ta transformacja nastąpiła i dlaczego trwała tylko kilka wieków?”

Sawada zauważa, że ​​przyszłe badania odpowiedzą na te pytania, ujawniając, kiedy i jak pozyskano kości. Pozwoli nam to wyraźniej powiązać znaczenie tej tajemniczej tradycji z ewolucją więzi społecznych i struktur pokrewieństwa.