Zniknięcie padlinożerców zostało uznane za zagrożenie dla ludzkości

W ostatnich latach naukowcy coraz bardziej martwią się o zdrowie padlinożernych populacji zwierząt, takich jak sępy, hieny, ryjówki i inne gatunki, które odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu równowagi ekologicznej. Biolodzy twierdzą, że ich spadek może prowadzić do wzrostu chorób odzwierzęcych — chorób zakaźnych przenoszonych ze zwierząt na ludzi — i pogorszenia stanu zdrowia środowiska.

Ponad jedna trzecia gatunków żywiących się martwymi zwierzętami jest zagrożona wyginięciem, zgodnie z nowym badaniem. Dzieje się tak, ponieważ padlinożercy, tacy jak sępy indycze, hieny, ropuchy agi i ryjówki, pełnią ważną funkcję: eliminują miliony ton odpadów, zjadając martwe zwierzęta i rozkładające się tusze. Pomaga to zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób związanych z gniciem i gromadzeniem się tuszy oraz zmniejsza obciążenie infrastruktury usuwania ludzkich odpadów.

Jednak wraz ze spadkiem populacji tych zwierząt, w ekosystemach pojawiają się nierównowagi. Małe padlinożerne zwierzęta zaczynają się rozmnażać w dużych ilościach, co zwiększa ryzyko rozprzestrzeniania się niebezpiecznych chorób, takich jak leptospiroza, kryptosporydioza i wścieklizna. Choroby te mogą być przenoszone na ludzi poprzez kontakt z zakażonymi zwierzętami lub ich odchodami, co stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego.

Aby przeprowadzić analizę, naukowcy przyjrzeli się 1376 gatunkom kręgowców padlinożernych, w tym rekinom tygrysim, hienom cętkowanym, ryjówkom i ropuchom. Ocenili status każdego gatunku na Liście Zagrożonych Gatunków (ICNS) Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) i odkryli, że 36 procent z nich było zagrożonych lub w zaniku.

Szczególnie narażone są tzw. obligatoryjne padlinożercy – gatunki żywiące się wyłącznie martwymi zwierzętami. Połowa z 17 takich gatunków uwzględnionych w badaniu jest uważana za narażone lub zagrożone.

Gdy duże padlinożerne zwierzęta znikają, ich rolę w recyklingu martwych zwierząt i zapobieganiu rozprzestrzenianiu się chorób przejmują mniejsze gatunki - gryzonie, dzikie psy i inne mezojaskinie. Jednak te małe padlinożerne zwierzęta nie mogą całkowicie zastąpić dużych, ponieważ nie są w stanie szybko i skutecznie niszczyć dużych padlinożernych zwierząt, a także często stają się nosicielami niebezpiecznych chorób.

Ponadto małe zwierzęta padlinożerne często zmuszone są podążać za większymi, aby znaleźć gnijące szczątki, i często czekają, aż większe zwierzęta rozszarpią ich zwłoki, aby dostać się do pożywienia.

Na przetrwanie padlinożerców negatywnie wpływają takie działania człowieka jak intensywna hodowla zwierząt gospodarskich, zmiana użytkowania gruntów, nielegalny handel dzikimi zwierzętami i polowania. Na przykład duże drapieżniki i padlinożercy są często zabijani w pułapkach drucianych ustawionych w celu złapania roślinożerców, a nadmierne polowania zmniejszają ich liczebność.

Padlinożercy są również zabijani przypadkowo, na przykład hieny i lwy są łapane w pułapki przeznaczone dla innych gatunków. W rezultacie padlinożercy często nie mają już pożywienia, co prowadzi do ich wyginięcia.

Innym problemem jest stosowanie substancji toksycznych. Leki weterynaryjne, takie jak diklofenak, stosowane w leczeniu zwierząt gospodarskich, są śmiertelnie niebezpieczne dla padlinożerców, zwłaszcza sępów.

Brak padlinożerców prowadzi do gromadzenia się martwych zwierząt i odpadów, co przyczynia się do rozprzestrzeniania infekcji i chorób. Na przykład w Indiach zniknięcie sępów doprowadziło do wzrostu populacji bezdomnych psów, co zwiększyło liczbę pogryzień i przypadków wścieklizny. Naukowcy szacują, że w latach 2000–2005, bez ptaków żywiących się padliną, zmarłoby około 500 000 dodatkowych osób.

Naukowcy i grupy ekologiczne podkreślają potrzebę ochrony i przywrócenia populacji padlinożerców. Ważne jest również opracowanie programów hodowli i reintrodukcji zagrożonych gatunków oraz wdrożenie nowych technologii w celu monitorowania ich liczebności.

Eksperci mają nadzieję, że ich ciągła praca nad ochroną populacji padlinożerców zmieni nastawienie do tych zwierząt, które często są postrzegane jako uciążliwe i szkodliwe. W przyszłości, dzięki wysiłkom naukowców, ekologów i polityków, możemy spodziewać się skuteczniejszych środków ochrony padlinożerców i wzmocnienia ich roli w ekosystemach.