Wstrząsające starożytne egipskie pochówki ujawniają okropne praktyki pośmiertne

Archeolodzy odkryli dowody makabrycznych praktyk pogrzebowych starożytnych Egipcjan, które oferują rzadki wgląd w duchowe życie mieszkańców wsi sprzed ponad 5000 lat. Jednym z najbardziej uderzających znalezisk było ciało nastolatki pochowanej na cmentarzysku Adayima nad Nilem, datowane na lata 3300–2700 p.n.e. Jej dłoń została celowo odcięta pośmiertnie w okolicy przedramienia i przedramienia, prawdopodobnie siekierą, a mięśnie prawdopodobnie przecięto krzemiennym ostrzem. Osoby, które przygotowywały jej ciało, starannie ułożyły odcięte części tak, aby wyglądały niemal w całości, z dłonią ułożoną obok przedramienia.

Archeolodzy twierdzą, że celem operacji było dopasowanie odciętej prawej ręki do nietypowej pozycji lewej ręki, która była mocno zgięta, pod kątem większym niż prosty, i ściśle przylegała do ciała, podaje Daily Mail.

Ciało dziewczyny zostało starannie ustawione w linii z zachodzącym słońcem w czasie przesilenia zimowego, a jej grób zorientowano w stronę wschodzącego Syriusza, najjaśniejszej gwiazdy na niebie.

Eksperci uważają, że jej pochówek może być najwcześniejszym dowodem mitu o Ozyrysie i Izydzie, w którym bogini Izyda składa poćwiartowane ciało Ozyrysa pod wschodzącym Syriuszem, symbolizującym śmierć, odrodzenie i kosmiczny porządek.

Jak wynika z badania, rozmieszczenie gwiazd i symboliczne gesty prawdopodobnie wpłynęły na tradycje religijne, które później przyjęli pierwsi faraonowie Egiptu, którzy pojawili się około 100–400 lat później, zauważa Daily Mail.

Naukowcy wykorzystali sztuczną inteligencję i uczenie maszynowe do analizy wzorców w ponad 900 grobowcach na 74-akrowym stanowisku Adayma, jednym z najstarszych i najdokładniej zbadanych cmentarzysk starożytnego Egiptu. Ich odkrycia ujawniły długotrwałe zmiany kulturowe w zwyczajach pogrzebowych, w tym stopniowe pojawianie się hierarchii społecznej i symboliki duchowej.

Nieopodal znaleziono inną kobietę pochowaną z ozdobną biżuterią i ceramiką, w trumnie ustawionej tak, aby mogła padać na nią zimowe słońce.

Trzeci grób przedstawia kobietę z ceremonialną laską i peruką wykonaną z włókien roślinnych, stojącą wpatrzoną w letni zachód słońca.

Jak wynika z badań, wczesne znaki na niebie i gesty rytualne najprawdopodobniej ukształtowały mitologię, którą później przyjęła rządząca elita Egiptu.

Późniejsze pochówki często lokowano wokół wcześniejszych, astronomicznie zorientowanych grobowców, co sugeruje, że miały one trwałe znaczenie religijne lub związane z przodkami. Wśród nich znajdowały się modele łodzi z kości słoniowej i kunsztowne trumny, które prawdopodobnie wskazywały na osoby o wyższym statusie lub znaczeniu duchowym.

Jak zauważa Daily Mail, kość jednego dziecka znaleziono na klatce piersiowej osoby dorosłej, natomiast kobietę pochowano z fragmentem bransoletki w dłoni, co zinterpretowano jako świadomy wyraz wiary duchowej i więzi z życiem pozagrobowym.

W micie o Ozyrysie, Izyda zbiera rozrzucone części ciała swojego zamordowanego męża, zabitego przez zazdrosnego brata Seta. Za pomocą magii na krótko przywraca go do życia, by począć ich syna Horusa. Ta historia, symbolizująca zmartwychwstanie, była ściśle związana z corocznymi wylewami Nilu i cyklami odnowy.

Według innego badania poświęconego starożytnej astronomii egipskiej, „wylew Nilu został spowodowany łzami przelanymi przez Izydę po tym, jak jej brat Set zabił jej męża Ozyrysa”.

„Uważano, że Sepdet, znany nam jako Syriusz, jest symbolem Izydy na niebie” – czytamy w badaniu.

Te starożytne, wiejskie zwyczaje pochówku, w tym odcinanie kończyn i orientacja przestrzenna, najprawdopodobniej położyły podwaliny pod późniejsze tradycje religijne i mitologiczne Egiptu.

„Kiedy powstało państwo, nie stworzyło religii z niczego” – piszą badacze. „Wchłonęło ono długoletnie tradycje i przekształciło je w królewskie narracje”.