Wyznania pisarza hedonisty. Co się kryje pod powierzchnią blichtru

Szczecińskie kino „Pionier” w sobotę o g. 19.15 przypomni film „Wielkie piękno” w reżyserii Paolo Sorrentino.

„Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością. Słynący z ironicznego dystansu i bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.

Film Paolo Sorrentino jest nie tylko melancholijną medytacją nad przemijaniem i pustką życia towarzyskiego, lecz także listem miłosnym do Rzymu – miasta pełnego kontrastów, historii i ukrytych cudów. Rzym, nostalgiczny i okrutny, staje się równorzędnym bohaterem. Jego zabytki, ulice i życie nocne tworzą kontrast między historycznym pięknem a współczesną dekadencją. Stylowa reżyseria, wyrafinowane zdjęcia i symboliczne obrazy tworzą razem film, który bywa porównywany do dzieł Federica Felliniego, zwłaszcza do „Słodkiego życia”.

Darek Arest na portalu filmweb napisał: „W „Wielkim pięknie” ważniejsza od diagnoz i fabuły jest jednak forma i pod tym względem filmowi bliżej do „8 i ½” niż do „Słodkiego życia”. Trwa pochód dziwaków, obrazy kotłują się, przekształcają co chwila w coś nowego. Reżyser przeciska rzeczywistość przez grube sito, by wycisnąć z niej wodę i zagęścić do granic możliwości. Wszystko jest tu przejaskrawione, pociągnięte ostrą i grubą kreską na zbyt mocno rozciągniętym płótnie. Nawet miły uśmiech zmienia się w dziwaczny grymas, zza którego wyłania się jednak coś prawdziwego. Narzędzia, które dają realizm, czasem okazują się zbyt ubogie, by opowiadać o rzeczywistości. U Felliniego za feerią cudaczności, nawet gdy zahaczała o brzydotę, zawsze czaiło się życie. U Sorrentino jest to raczej śmierć”.

(as)