Zmieniają się banki, ale nie konto. Historia małżeństwa, jednego numeru i kilku instytucji

Wszystko zaczyna się w latach dziewięćdziesiątych. Młode wówczas małżeństwo decyduje się na założenia swojego pierwszego wspólnego konta bankowego. Wybór pada na Wielkopolski Bank Kredytowy. Powód? Bo mamy tam konto firmowe. I chociaż w decyzji tej nie ma innych powodów, zbieg wydarzeń w kolejnych latach sprawi, że pomimo zmian finalnie i tak nie zmieni się nic, a konto pozostanie jedno…

Ta historia będzie w pewnym sensie prywatą. Prywatą, bo opowiada zabawną historię bankowości moich własnych rodziców, którzy przez ostatnie ponad 30 lat związani są z… no właśnie? Wielkopolskim Bankiem Kredytowym, Bankiem Zachodnim, BZ WBK, Kredyt Bankiem, Santanderem czy już wkrótce austriackim Erste, który jako kolejny, po Irlandczykach i Hiszpanach, przejmie udziały dawnego WBK-u.

Kiedy na początku kwietnia w mediach pojawiła się informacja o sprzedaży polskiego oddziału przez grupę Santander, złapałem za telefon i zadzwoniłem do mojej mamy z informacją: „Hej, znów zmieniasz bank”. I chociaż nie był to wówczas jeszcze żadne pewnik, to z pewnością rozwiązał język moich rodziców, którzy opowiedzieli mi o swoim „szlaku bojowym” i tym, jak nie zmieniali niemal niczego, by jednak zmieniało się wszystko.

Dziś często przed podjęciem decyzji o założeniu konta bankowego czytamy o promocjach, wyszukujemy najlepszych okazji, najtańszych opcji i “łapiemy” różnego rodzaju bonusy. Kiedyś, zwłaszcza ze względu na brak nie tylko bankowości mobilnej, ale nawet i tej internetowej, powody były jednak zupełnie inne i sprowadzały się do wygody i prostej logistyki - kto miał placówkę bliżej lub po drodze, ten wygrywał.

I tak właśnie zaczyna się tak historia w drugiej połowie lat 90., kiedy o powodach wyboru wówczas jeszcze samodzielnego WBK (chociaż już w rękach Irlandczyków) zadecydował fakt, iż w banku tym rodzice mieli już konto firmowe, a które z kolei zostało tam założone, bo wrocławski Plac Kościuszki, gdzie siedzibę w dawnym gmachu Banku Drezdeńskiego, miał WBK, był… po drodze. Swoją drogą ten konkretny oddział (dziś już niestety zamknięty), to chyba najpiękniejsze bankowe wnętrze, w jakim miałem okazję bywać. W końcu to stara wrocławska (breslauerska) secesja. Można było poczuć się tam jak w amerykańskim filmie, w którym zaraz przez główne drzwi wbiegną zamaskowani rabusie, a przynajmniej tak to widziałem oczami 5-latka…

Myszkując w domowych archiwach w poszukiwaniu dokumentów z tego okresu, a zwłaszcza różnego rodzaju artefaktów, co prawda nie udało mi się trafić na jedną z pierwszych kart kredytowych, ale już na jej ulotkę informacją tak:

Upadek komunizmu, transformacja ustrojowa i ciężkie doświadczenia zmian odżyły ponownie na początku nowego tysiąclecia. Stopa bezrobocia ponownie wyskoczyła, firmy upadały, sytuacja na rynku i w gospodarce ponownie była niepewna. W tak trudnym okresie w domu zapadła decyzja o otworzeniu drugiego konta i przeniesieniu części środków na nowych rachunek: „ze względów bezpieczeństwa”.

Wybór padł na Bank Zachodni. Dlaczego? Ponownie wracamy do punktu wyjścia i logistyki. BZ miał placówkę po drugiej stronie placu, w budynku dawnego PDT-u, a więc dzisiejszego Domu Handlowego „Renoma”. Wszystko nadal można było załatwić „przy okazji” czy podczas zakupów.

I tu zaczyna się pierwszy chichot historii. Decyzja o podziale oszczędności i założeniu drugiego konta w innym banku zapadła na przełomie 2000 i 2001 roku. Pieniądze był więc “rozdzielone” przez raptem około trzy miesiące, bo w marcu 2001 roku irlandzki AIB połączył obie instytucje i powstał Bank Zachodni WBK, konto znów było jedno.

Po połączeniu Banku Zachodniego z Wielkopolskim Bankiem Kredytowym i przeniesieniu centrali na wrocławski rynek temat drugiego konta umarł. Stopniowo zaczęła poprawiać się także sytuacja w gospodarce, więc padł również argument o bezpieczeństwie. Trwał więc BZ WBK, aż do 2010 roku, ponownie do marca, kiedy AIB ogłosiło chęć sprzedaży udziałów. Kupiec znalazł się kilka miesięcy później na Półwyspie Iberyjskim i tak od września 2010 roku na kolejnych kartach kredytowych, pod zielonym logiem banku, zaczęły pojawiać się dopiski „Grupa Santander”.

Sama marka BZ WBK jednak trwała, a rebranding rozpoczął się w 2014 roku, kiedy ówczesny prezes Mateusz Morawiecki postanowił zunifikować markę z hiszpańskim właścicielem. BZ WBK jednak szybko nie stał się Santanderem, bo były premier zagalopował się ze swoją decyzją i zapomniał poinformować o niej KNF. Koniec końców jednak zmiana się dokonała, ale cztery lata później, kiedy zdjęto ostatni szyld z zielonym logo.

W międzyczasie swojego konta w BZ WBK / Santanderze doczekało się kolejne pokolenie. Kolejno moi starsi bracia i ja. Wówczas Blik jeszcze nie istniał, a jedynym (a raczej jedynym tanim) sposobem na szybki przelew do „dziecka w potrzebie” był tradycyjny przelew, ale w ramach tego samego banku, a więc jedynie przeksięgowanie środków, które zajmowało kilka minut.

Wcześniej jednak, w 2012 roku, rodzice podjęli decyzję, że pieniądze trzeba jednak ponownie podzielić. Z tym że tym razem część z nich trafić ma także na lokatę. Wybór padł na Kredyt Bank, a konkretnie placówkę przy Powstańców Śląskich vis a vis Poltegoru czy dziś raczej Skytowera - tak, była po drodze do domu, ale sama oferta podobno była także nader atrakcyjna.

„Zdrada” ta nie trwała jednak długo. Raptem po roku od tego momentu Santander porozumiał się z Belgami i przejął Kredyt Bank. Wkrótce potem systemy zostały połączone, a lokata w Kredyt Banku stała się lokatą w Santanderze.

Od informacji podanej przez Bloomberga do faktycznego przejęcia Santander Bank Polska minął niecały miesiąc. Na początku tygodnia austriacka grupa Erste podpisała umowę w sprawie zakupu 49 proc. w Santander Bank Polska i 50 proc. w Santander TFI za łącznie 7 mld. Austriacy oczekują, że przejęcie uda się sfinalizować do końca tego roku, a później ponownie w „WBK” ruszy machina rebrandingowa ergo do domowej kolekcji dołączy kolejna karta z logiem nowego/starego banku. Ciekawe czy ostatnia?

Aleksander Ogrodnik

Źródło: