Przyjęcie urodzinowe

Alberto Núñez Feijóo ma kongres swoich marzeń. Coś jak przyjęcie urodzinowe, gdzie każdy szczegół jest zaprojektowany tak, aby zadowolić i usatysfakcjonować protagonistę. Nic nie może przyćmić jego radości i przekonania, że ​​jest naprawdę wyjątkową osobą. Żadne z klasycznych irytacji, które mogą zepsuć świętowanie kongresu — gorzka ideologiczna i organizacyjna debata, niezadowolenie, krytycy, wątpiący lub po prostu irytujący ludzie — nie są obecne ani oczekiwane. Tylko wywyższenie lidera i akronimy. A także zbiorowe przekonanie, które przenika atmosferę: Pedro Sánchez ma jeszcze dwa programy informacyjne, może trzy.

Feijóo wygrał na loterii. Nie wielką nagrodę, ponieważ wymaga to wygrania wyborów, zainwestowania i zasiadania w Pałacu Moncloa. Ale wygrał hojną nagrodę. Zbiegnięcie się kongresu z najgorszym momentem politycznym przeciwnika to więcej, niż można sobie życzyć. I to wyjaśnia, dlaczego wczorajszego dnia otwarcia więcej mówiło się o PSOE i Pedro Sánchezie niż o PP.

Każdy szczegół tego kongresu został zaprojektowany tak, aby zadowolić jego bohatera.

Wczoraj był dzień otwarcia Alberto Núñeza Feijóo. I wszyscy zgodzili się co do jednego: PP nie szuka zemsty ani nie angażuje się w sekciarstwo innego rodzaju niż to praktykowane przez PSOE. Przewodniczący kongresu, Xavier García Albiol; ustępujący sekretarz generalny, Cuca Gamarra; i byli premierzy José Maria Aznar i Mariano Rajoy, wszyscy bez wyjątku, nalegali na potrzebę zburzenia muru, który Pedro Sánchez wzniósł między narodem hiszpańskim, zbudowania mostów i rządzenia z pozycji centralnej.

Mówiąc szczerze, tak wiele odniesień do mostów, współistnienia i burzenia murów nie pasuje do agresywności niektórych przemówień, zwłaszcza Aznara, który nie użył ani jednego zwrotu, który nie byłby ciosem w Sanchismo lub suwerenność. Zmienił swoje przemówienie w socjalistyczną i nacjonalistyczną maszynkę do mięsa. Ale zebrał najwięcej braw i nie owijał w bawełnę. Mówiąc wprost: nie dla wielonarodowej Hiszpanii, nie dla federalizmu i nie dla Hiszpanii jako narodu narodów. Jeśli Aznar grał Aznara, Rajoy grał Rajoya. Bardziej spokojny, mniej agresywny, ale równie twardy w sercu.

Przeczytaj także

Teza centralna, którą PP zamierza promować na tym kongresie, brzmi następująco: Hiszpania tonie, a tylko PP i Alberto Núñez Feijóo są w stanie ją uratować. To stan wyjątkowy: my albo koniec świata. Apel, jakbyśmy już prowadzili kampanię, do każdego pożytecznego wyborcy, który chce obalić Sanchismo. Od prawicy do lewicy, w tym centrum. Więc nawet nie wspominaj o VOX. Chodzi o zbudowanie wyobrażenia, w którym Feijóo może rządzić sam lub z minimalnym poparciem. Ponieważ między nim a końcem świata, lud hiszpański wybiera go masowo, uzyskując przytłaczającą większość. Dobry plan. Z wyjątkiem tego, że VOX istnieje.