Naukowcy ujawnili nowe dane na temat dostępności tlenu w kosmosie: „Wiatr słoneczny zachowuje się jak woda w płynącej rzece”.

Badanie przeprowadzone przez Uniwersytet w Murcji (UMU) ujawnia nowe dane dotyczące zawartości tlenu w środowisku kosmicznym Ziemi i jego wpływu na pogodę kosmiczną, kluczową dla ochrony satelitów i sieci energetycznych. Tak jak meteorolog analizuje chmury i wiatry, aby przewidzieć deszcz lub burze, naukowcy badający kosmos również mierzą się z własną „meteorologią”, chociaż zamiast chmur i wiatru obserwują cząstki słoneczne i pola magnetyczne wykraczające poza ziemską atmosferę.

Naukowcy z zespołu heliofizyków Uniwersytetu w Murcii, we współpracy z uniwersytetami hiszpańskimi, szwedzkimi i amerykańskimi, opublikowali badanie na temat tego, w jaki sposób cząsteczki uciekające z ziemskiej atmosfery mieszają się z cząsteczkami emitowanymi przez Słońce. Jest to kluczowe oddziaływanie dla zrozumienia zjawisk pogody kosmicznej, które mogą wpływać na funkcjonowanie systemów nawigacyjnych, satelitów i infrastruktury elektrycznej na Ziemi.

Praca, kierowana przez badacza Víctora Montaguda, profesora Wydziału Elektromagnetyzmu i Elektroniki Uniwersytetu w Mucunie (UMU), koncentrowała się na obfitości tlenu w tym rejonie kosmosu.

Dzięki danym uzyskanym w ramach misji Magnetospheric Multiscale (MMS) NASA — czterech satelitów lecących w formacji od 2015 r. — możliwe stało się przeanalizowanie, w jaki sposób i kiedy te cząstki uciekają z atmosfery i jak gromadzą się w określonych obszarach przestrzeni kosmicznej.

„Wiatr słoneczny zachowuje się jak płynąca woda rzeczna i kiedy napotyka pole magnetyczne Ziemi, otacza je jak skała. Czasami jednak ten „wiatr słoneczny” znajduje szczeliny, przez które może się przecisnąć ” – wyjaśnia Montagud.

Kiedy to się dzieje, przestrzeń w pobliżu Ziemi staje się mieszaniną cząstek słonecznych i cząstek pochodzenia ziemskiego, jakby spotykały się dwa prądy powietrza. Zrozumienie tej mieszaniny jest niezbędne do przewidywania zjawisk pogody kosmicznej, takich jak burze słoneczne, koronalne wyrzuty masy czy zmiany wiatru słonecznego, które mogą mieć konsekwencje dla Ziemi.

Podobnie jak naziemne stacje meteorologiczne pomagają przewidywać fale upałów, misje kosmiczne, takie jak MMS, pozwalają naukowcom mierzyć zmiany w środowisku kosmicznym Ziemi i w heliosferze — zewnętrznej atmosferze Słońca, która sięga do najdalszych zakątków Układu Słonecznego.

To przełomowe osiągnięcie przyczynia się do poprawy zdolności przewidywania przestrzennego, dziedziny, która jest wciąż młoda, ale coraz ważniejsza w świecie silnie uzależnionym od technologii satelitarnej i telekomunikacji.

W zespole z Murcii, koordynowanym przez profesora Sergio Toledo, uczestniczyli badacze z uniwersytetów w Granadzie i Walencji, a także instytucje naukowe ze Szwecji i Stanów Zjednoczonych, informuje uniwersytet.

Badania te odzwierciedlają wiodącą rolę Uniwersytetu w Murcii (UMU) w międzynarodowych projektach poświęconych lepszemu zrozumieniu złożonych mechanizmów rządzących środowiskiem kosmicznym Ziemi.