José Cueli: Nadzieja

L

Nadzieja Leona XIV tkwi w istocie rzeczy, w których pokłada nadzieję. Czekanie polega na zaakceptowaniu tego, co czujesz, że masz. Przyodziać życie duchem; bycia duchami pobudzanymi tęsknotą naszej kategorycznej intuicji twórczej.

Byt istnieje i jest przepływem czasu. A co więcej, istnieje tylko byt . Rozmycie granicy między byciem wbrew prądowi kładzie nacisk w kierunku przeciwnym do jedności, centralności, stałości i systematyzacji. Odkryli, że wszystko się porusza, zmienia kolor, rozpada się, znika i pojawia się ponownie.

Sprawia, że ​​każda chwila, jako rzeczywistość, staje się niepokojącym, nieuchwytnym przepływem, znajdując plastyczny sposób, aby to wyrazić za pomocą słynnego obrazu człowieka, który nie kąpie się dwa razy w tej samej rzece, ponieważ rzeka nie jest już taka sama, woda nie jest już taka sama; Przestali być tym, kim byli, i nigdy już nie będą tym, kim byli. Jesteśmy i nie jesteśmy , jesteśmy i nie jesteśmy . Dlatego powiedziano: Nic się nie rodzi i nic nie umiera, wszystko ulega przemianie . A różnorodność utrwala rzeczy, blask jej nieustannej mutacji mógłby zrodzić naturalną konstytucję bytu. Byt byłby zatem różnorodnością, zmiennością i powracaniem do stałego ruchu. Tak oto wszystko zaczyna się zlewać, sprawiając wrażenie, że nic nie jest niczym, że wszystko jest iluzją, delirium. Istotą tego pomieszania uczuć byłoby nagłe i postępujące rozczarowanie. Jego ideały przeradzają się w delirium, niczym sen wzięty za życie. Wynik stopnia unieruchomienia, w którym wędrując przez pola, pozostaje nieruchomy i podczas chodzenia subtelnie zdaje sobie sprawę, że wkroczył w czas (czysty czas, freudowska temporalizacja, zasób nieciągłej temporalności, myśl o różnicy). Bo chodzenie to nic innego jak czas. To, co nieuchwytne, tajemnicze, bytowe, to , co zawsze nam umyka, wymyka się nam z rąk. I jak uchwycić to, czego brakuje , czego nie widać, co płynie, gęste i nieuchwytne, co jest niczym innym jak trwałym, niewidzialnym istnieniem bytu, co stawia go w kontakcie z nieokreśloną rzeczywistością, która podsumowuje to, czego szukał: niezniszczalną twarz życia, jego pulsujące podążanie? Czy możliwe jest, że Leon XIV nie mówi o tej istocie, która zmuszona jest do takiego ukrycia; Objawia się nam nie poprzez to, co ukryte, lecz poprzez to, co widoczne, nie zanurzona w niezmienności, lecz przeciwnie, w ciągłym ruchu, poruszająca się niepokojąco na ulotnych piętach tego, co przemijające? Oznacza to, że nie istnieje żadna inna rzeczywistość bytu poza tą, która wskazuje nam na ciągłą i nieuchwytną mutację rzeczy tego świata.