Pół roku Trumpa II: sprawowanie władzy bez ograniczeń
W przyszłą niedzielę minie sześć miesięcy od objęcia przez Donalda Trumpa drugiej prezydentury, co stanowi idealną okazję do podsumowania jego administracji. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę jego profil i reputację, już teraz budzi on ogromne kontrowersje.
W ciągu tych 180 dni Trump wdrożył szereg inicjatyw na szczeblu krajowym i międzynarodowym, które łączy jeden wspólny mianownik: stała, dotkliwa, jednostronna i osobista demonstracja (i wykorzystanie) władzy emanującej z jego urzędu, jakiej nie widziano w Stanach Zjednoczonych od czasów Franklina Delano Roosevelta (1933-1945), podczas Wielkiego Kryzysu i II wojny światowej. Te dwa krytyczne wydarzenia, decydujące o zdefiniowaniu formatu przyjętego przez cały system międzynarodowy do dziś, wyjaśniają kontekst przywództwa sprawowanego przez Franklina Delano Roosevelta, intelektualnego i faktycznego autora Nowego Ładu . Jest to model, w którym państwo przyjęło kluczową rolę w promowaniu rozwoju gospodarczego i społecznego, dystrybucji dochodów oraz zwalczaniu bezrobocia i ubóstwa poprzez zróżnicowany zestaw programów polityki publicznej o wyraźnie interwencjonistycznym nastawieniu. Należy do Partii Republikańskiej (choć do początku wieku wyraźnie sympatyzował z Demokratami), ale Trump odzyskuje i pogłębia ducha skoncentrowanego na państwie, aby chronić sektory „strategiczne”, porzucając neoliberalny konsensus, który dominował przez prawie pół wieku i był podtrzymywany przez rządy obu partii.
Wychodząc od kontrowersyjnej, ale wysoce funkcjonalnej diagnozy, mającej uzasadnić jego inicjatywy i bez wahania narzucić swój ślad (że jego kraj znajduje się w terminalnym kryzysie, osłabiony niedogodnościami globalizacji oraz niespójnym i skorumpowanym przywództwem), autor „Sztuki Układu” dąży do fundamentalnej zmiany niektórych mechanizmów regulujących zarówno międzynarodową gospodarkę polityczną, jak i gospodarkę swojego kraju. Na dobre i na złe, osiągnął cele, które niewielu uważało za możliwe, i odniósł serię materialnych i symbolicznych zwycięstw , które pozwolą mu systematycznie awansować przynajmniej do wyborów parlamentarnych pod koniec przyszłego roku , kiedy to w konsekwencji stanie się „kaczką chromą” (jak nazywa się nagłą utratę władzy, której doświadczają ci, którzy nie mogą zostać ponownie wybrani).
Na arenie międzynarodowej Trump dąży do potwierdzenia roli swojego kraju jako potężnego mocarstwa, powstrzymującego chińską ekspansję i wpływy. Ma z tym jednak problemy . Zderzył się z nieustępliwością Putina w negocjacjach zawieszenia broni na Ukrainie i dążeniu do trwalszego porozumienia, choć częściowo dzięki temu przekonał członków NATO do zwiększenia finansowania. Mark Rutte, sekretarz generalny organizacji, jest entuzjastycznym pochlebcą amerykańskiego prezydenta. Podobnie, współpraca z Izraelem była kluczowa dla demontażu irańskiego programu nuklearnego. Bez udziału Kongresu i pośród kontrowersji dotyczących jej rzeczywistego wpływu, Trump podjął ryzykowną i odważną decyzję, wysyłając jasny sygnał dotyczący jego zaangażowania w cele strategiczne, co może mieć dalekosiężne konsekwencje w perspektywie średnio- i długoterminowej oraz zmienić równowagę sił poza Bliskim Wschodem. Podkreślił jednak, że nie dąży do zmiany reżimu w tym kraju. Najbardziej kontrowersyjnym aspektem było nałożenie ceł. Pośród niezliczonych niespełnionych gróźb i przesuniętych terminów, osiągnięto kilka porozumień z długoletnimi sojusznikami (Wielką Brytanią) i nowszymi (Wietnamem). Założenie, że liczne i złożone negocjacje zakończą się sukcesem w tak krótkim czasie, było bardzo naiwne. Częste jednostronne oświadczenia Trumpa w trakcie tych procesów dezorientują jego odpowiedników i potęgują poczucie chaosu i niestabilności. Wydaje się, że to właśnie w tym otoczeniu czuje się on najbardziej komfortowo.
Bardziej wątpliwa jest jego ingerencja w sprawy wewnętrzne innych krajów , jak miało to miejsce w przypadku suwerenności Panamy nad jej kanałem, jej roszczeń do kontroli nad Grenlandią (która należy do Danii), czy też jego obrona Jaira Bolsonaro, który ma zostać skazany przez brazylijskie sądy za próbę zamachu stanu (w tym przypadku bronił samego siebie, biorąc pod uwagę niefortunny incydent z 6 stycznia 2021 r., kiedy tłum zachęcany przez jego rząd próbował wtargnąć do Kapitolu). Prawdą jest, że Lula stawia na wzmocnienie BRICS, co jest postrzegane z podejrzliwością w Waszyngtonie. Co więcej, śledztwo wszczęte przez Departament Handlu w sprawie nieuczciwych praktyk stosowanych przez Brazylię wydaje się przedawnione, biorąc pod uwagę protekcjonistyczną politykę administracji Trumpa.
W kraju Trump prezentował imperialne, agresywne i wszechobecne przywództwo. Z gabinetem złożonym z lojalnych osób o ograniczonej autonomii, robi, co mu się podoba, nie dając nikomu możliwości moderowania jego opinii i priorytetów. Kongres zatwierdził jego projekt ustawy budżetowej, który zwiększyłby deficyt budżetowy i zadłużenie, co przyspieszyło jego rozstanie z Elonem Muskiem, jednym z jego najważniejszych doradców od czasu kampanii wyborczej, który zapewnił sobie poparcie kadry kierowniczej i akcjonariuszy dużych firm technologicznych. Wraz z cięciami w programach socjalnych i zdrowia publicznego, ustawa ta pozwoliła mu narzucić swoją władzę ustawodawcom w obu izbach, potwierdzając niemal absolutne przywództwo w partii, czym cieszyło się niewielu jego kolegów.
Jego polityka gospodarcza jest zarówno zaskakująca, jak i alarmująca: stosuje zasady i instrumenty, które zawiodły za każdym razem, gdy zostały wdrożone. Jego stanowisko na rzecz substytucji importu już generuje presję inflacyjną. Jeszcze gorsze były jego ciągłe ataki na Rezerwę Federalną za politykę stóp procentowych. Punkt kulminacyjny? Krytyka nominacji Jerome'a Powella, którego sam mianował w poprzedniej kadencji. Osłabienie dolara mogłoby zagrozić jego hegemonii w handlu międzynarodowym, która – dalekia od „uczynienia Stanów Zjednoczonych wielkimi” – sprowadziłaby je na drugorzędną pozycję.
Masowe deportacje nielegalnych imigrantów, ataki na główne uniwersytety, w tym nowatorskie programy badawcze w dziedzinie nauki i technologii, narzucanie mu władzy nad autonomią stanów (zwłaszcza tych rządzonych przez Demokratów z aspiracjami prezydenckimi) oraz redukcja rządu (zaczął likwidować tysiące stanowisk w Ministerstwie Edukacji, które jest w trakcie likwidacji, i praktycznie wyeliminował kluczowe agencje, takie jak USAID) to niektóre z inicjatyw najbardziej krytykowanych przez opozycję i niezależnych obserwatorów. Niektórzy twierdzą, że system demokratyczny jest zagrożony. Głosy krytyki i sprzeciw wobec potencjalnego ryzyka autorytarnych upadków są zawsze mile widziane, nawet jeśli reakcje mogą być przesadzone.
W szczególności Partii Demokratycznej brakuje autorytetu moralnego, by prezentować się jako obrońca instytucji i praworządności. Pomijając ciągłe oskarżenia Trumpa o oszustwa wyborcze w 2020 roku, establishment Demokratów ingerował w prawybory w 2016 roku (narzucając Hillary Clinton i odsuwając od władzy Berniego Sandersa), 2020 roku (awansując Joe Bidena ze szkodą dla senatora z Vermont) i 2024 roku (odsuwając Bidena, który następnie narzucał swoją wiceprezydent Kamalę Harris). Coraz więcej dowodów wskazuje na to, że współpracownicy Bidena zdawali sobie sprawę z jego narastającego pogorszenia funkcji poznawczych, że nie działali zgodnie z wymogami 25. poprawki (która wymaga skargi do Sądu Najwyższego w przypadku niezdolności prezydenta do pełnienia urzędu z przyczyn zdrowotnych) i że mogli czerpać korzyści z tej próżni władzy.
Jak to często bywa w naszym kraju, trudno jest zbudować system demokratyczny , jeśli w jego skład wchodzą realni aktorzy ignorujący demokratyczne wartości i kulturę.
lanacion
