Inter, ku nocy marzeń o Mistrzostwie Mistrzów. Inzaghi: «Pozostał nam jeden krok, zwycięstwo dla nas i wszystkich Nerazzurri»

Monachium - Twarze, oblicza, spojrzenia. To właśnie się liczy w przededniu finału Ligi Mistrzów. Nie słowa, które brzmią nudno i monotonnie, ale akt skrajnej uprzejmości ze strony tych, którzy będą protagonistami na boisku, którzy zalewają nieszkodliwą melasą godziny puste od wydarzeń i pełne myśli poprzedzających nominację wartą całego życia, nie, ale karierę, tak, z pewnością.

Cóż, twarze, które widzieliśmy tutaj, w brzuchu Allianz Areny, po stronie Interu, wydają się być tymi właściwymi. Chodzi o tych, którzy zbliżają się do Świętego Graala europejskiej piłki nożnej „nie z obsesją, ale z właściwą determinacją”; jak podkreślił sam Simone Inzaghi. Tak, on sam, lider tego czteroletniego okresu pełnego wielu zwycięstw i niewielu, ale bolesnych porażek, w tym dwóch tytułów mistrzowskich i Ligi Mistrzów dwa sezony temu, wyjechał do Manchesteru City tej nocy w Stambule.

Niespisana przyszłość - „Moja przyszłość? Teraz jest tylko finał Ligi Mistrzów, to porozmawiamy o tym z klubem”, od razu daje do zrozumienia, że ​​nie wszystko można brać za pewnik, aby zaplanować możliwą przyszłość, wciąż ramię w ramię. Powiedzmy sobie jasno: kibice Nerazzurrich pożegnaliby się z Mourinho, a trener wyjechałby za granicę, a Puchar pozostałby w gablocie z trofeami. Krótko mówiąc, „Liga Mistrzów jest warta Inzaghiego”, nawet jeśli trener musi być obciążony faktem, że sporą część tych czterech lat będzie nadal odczytywał wyłącznie w świetle wyniku, który dojrzeje na idealnie skoszonym trawniku katedry bawarskiej piłki nożnej.

Jesteśmy Interem – „czym ten finał różni się od tego w Stambule? Wykorzystaliśmy maksymalnie zdobyte doświadczenie i dni, które dzieliły nas od gorzkiego końca mistrzostw do tego meczu. Zadbaliśmy o szczegóły i pracowaliśmy nad nimi, zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy, wszyscy, jestem tego pewien”, podkreśla ponownie Inzaghi. Resztę – całkiem sporą – powiedzieli Lautaro Martinez i Nicolò Barella. Koncepcja centralna? „My” za każdym razem, gdy mówimy o drużynie, klubie, sztabie technicznym, ludziach z Nerazzurri. Kreślili oni kartezjańskie osie rodziny, która rozciąga się przez piłkarską czasoprzestrzeń – Martineza i Barellę – i która znajdzie swoje miejsce w Monachium, reprezentowana przez jedenastkę na boisku, 18 000 na trybunach, 20 000 w mieście polujących na bilet, 70 000, którzy zbiorą się na San Siro, i wszystkich tych, którzy są rozproszeni po całym świecie, ale połączeni eterem jedną czarno-niebieską wiarą. „Klucz do meczu? Jesteśmy najlepsi w Europie w posiadaniu piłki, spróbujemy odebrać im drybling”, oświadcza ponownie Inzaghi. Te same słowa zostały wypowiedziane w przededniu wyzwań z Barceloną. W tłumaczeniu: nie obrona i kontratak, ale przemyślane naciski mające na celu stworzenie przestrzeni, w której można będzie wypuścić różnych awanturników, zainspirowanych postępowym kierunkiem działania samego Lautaro. Zobaczymy czy zadziała (tym razem również).

Piękne i możliwe – tak Luis Enrique zaprojektował swojego Paris Saint Germain, bez superfigurek z niedawnej przeszłości (Kilka nazwisk? Neymar, Messi, Mbappé….), ale w imię technicznej czystości i śmiałości. Krótko mówiąc, drużyna w stylu Barcelony, która jednak nie rezygnuje z fazy defensywnej, zorganizowana wokół byłego piłkarza Romy Marquinhosa, prestiżowego imigranta z naszej Serie A, porównywalnego z Donnarummą, byłego piłkarza Nerazzurrich Hakimiego, byłych piłkarzy Neapolu Fabiana Ruiza i Kvaratskhelii, człowieka, który w ciągu zaledwie jednego roku zdobył dwa scudetti, wygrywając połowę pucharów Napoli i połowę pucharów PSG (które – nawiasem mówiąc – walczy o własną sezonową potrójną koronę).