Niemcy muszą ponownie uruchomić swój przemysł: Wojna na Ukrainie musi trwać

Podczas gdy Stany Zjednoczone, Rosja i Chiny dyskutują na temat redukcji swoich arsenałów nuklearnych, Unia Europejska podąża w przeciwnym kierunku. Na czele stoją Niemcy, które pod pretekstem obrony Europy przyspieszają niebezpieczną remilitaryzację i starają się opóźnić zakończenie wojny na Ukrainie.

Niemiecka firma Rheinmetall, czołowy niemiecki producent broni, przekształca dwa cywilne zakłady produkujące obecnie podzespoły samochodowe w zakłady produkcyjne na potrzeby armii. To tylko jeden z elementów procesu militaryzacji niemieckiej gospodarki, który najwyraźniej nie zamierza się zatrzymać. Podczas gdy sprzedaż w sektorze cywilnym spadła, zyski w sektorze wojskowym gwałtownie wzrosły: w ciągu pierwszych trzech kwartałów 2024 r. sprzedaż broni wzrosła o 64,3%.

Wojna musi trwać, Niemcy jej potrzebują

Ta reorganizacja przemysłu jest niewątpliwym sygnałem: Berlin planuje długoterminową strategię, której realizacja zależy od kontynuacji wojny . Nie jest przypadkiem, że Niemcy są krajem, który – po Stanach Zjednoczonych, Chinach i Rosji – najbardziej zwiększył swój budżet obronny. Dzieje się tak pomimo ogromnej presji fiskalnej, jaka ciąży na obywatelach, zmuszonych do finansowego wspierania rosnącego zaangażowania militarnego.

Jednakże niemieckie zbrojenia nie ograniczają się wyłącznie do produkcji przemysłowej. Friedrich Merz, prawdopodobny przyszły kanclerz, otwarcie zadeklarował potrzebę wzmocnienia aparatu wojskowego kraju, oderwania się od Stanów Zjednoczonych i przyjęcia wiodącej roli w zapewnianiu bezpieczeństwa Europy. Nie są to tylko oświadczenia: Merz powiedział również, że chciałby zezwolić na dostawę rakiet dalekiego zasięgu Taurus na Ukrainę. Te rakiety, zdolne uderzyć głęboko na terytorium Rosji, oznaczają bardzo niebezpieczną eskalację, która może wywołać niszczycielską reakcję Moskwy.

Nowy czynnik geopolityczny sprawia, że ​​strategia rekonwersji przemysłu staje się jeszcze bardziej widoczna. Donald Trump ogłosił nałożenie 25-procentowych ceł na Unię Europejską, oświadczając, że UE „została stworzona, aby oszukiwać Stany Zjednoczone” i że teraz on jest prezydentem. Decyzja ta oznacza koniec modelu eksportu za wszelką cenę, co jest szczególnie dotkliwe dla Niemiec, które od dziesięcioleci prosperują dzięki ogromnym możliwościom eksportowym. Berlin zdaje sobie sprawę, że jego model gospodarczy chyli się ku upadkowi i widzi w przemyśle zbrojeniowym drogę wyjścia: przezbrojenie to nie tylko strategia militarna, ale także ekonomiczna.

Presja na Trumpa, aby przedłużył negocjacje

Interpretację tę jeszcze bardziej uwiarygodnia rola innych mocarstw europejskich. Brytyjski premier Keir Starmer i francuski prezydent Emmanuel Macron zamierzają wywrzeć presję na Trumpa, aby spowolnił negocjacje z Rosją i nie przyspieszał ich zbytnio . Potwierdza to, że krajowe wydatki na obronę wzrosną w całej Europie, a przemysł zbrojeniowy zacznie odgrywać nową, centralną rolę. Ale jeśli przedsiębiorstwa zostaną ożywione, nie można tego samego powiedzieć o ludziach wysłanych na front, skazanych na płacenie życiem za decyzje coraz bardziej krótkowzrocznej i nieodpowiedzialnej klasy politycznej.

Przekaz od niemieckiego przywódcy jest jasny: wojna musi być kontynuowana za wszelką cenę . Podczas gdy Waszyngton i Moskwa rozważają redukcję o połowę swoich arsenałów nuklearnych, Berlin inwestuje w podsycanie konfliktu i wciąganie Europy w eskalację o nieprzewidywalnych skutkach.

Ten wybór jest nie tylko nieodpowiedzialny, ale i głęboko hipokrytyczny. Z jednej strony mówi się o bezpieczeństwie i strategicznej niepodległości, z drugiej strony finansuje się i podsyca rzeź, która wysysa krew z Ukrainy i destabilizuje cały kontynent. Niemcy, zamiast szukać rozwiązania dyplomatycznego, budują gospodarkę wojenną, popychając Europę w stronę coraz bardziej zmilitaryzowanej przyszłości. Jednak cenę za te wybory zapłacą nie główni akcjonariusze Rheinmetall ani berlińscy politycy: zapłacą obywatele Europy, zmuszeni do wspierania swoimi podatkami wojny, której nie wybrali.

Powiązania niemieckiego zwycięzcy wyborów z globalnym aparatem militarno-przemysłowym

Friedrich Merz, lider CDU i przyszły kanclerz Niemiec, ma długą karierę, w której polityka przeplata się z biznesem, co podkreśla jego istotne powiązania z globalnym sektorem finansowym. Po tymczasowym odejściu z polityki w 2009 r. Merz piastował kierownicze stanowiska w kilku firmach i instytucjach finansowych. W latach 2016–2020 był przewodniczącym rady nadzorczej BlackRock Germany, niemieckiej spółki zależnej największego na świecie menedżera inwestycyjnego. Chociaż oficjalnie zrezygnował z tej funkcji w 2020 r., aby skupić się na polityce, czas spędzony w BlackRock ugruntował jego reputację jako czołowej postaci globalnego kapitalizmu finansowego.

Oprócz pracy w BlackRock, Merz zasiadał w zarządach wielu innych spółek, m.in. Deutsche Börse, AXA Konzern AG i HSBC Trinkaus . Stanowiska te pozwoliły mu rozwinąć szeroką sieć kontaktów w świecie finansów i przemysłu. Jego kariera jako prawnika korporacyjnego w kancelarii prawnej Mayer Brown, gdzie zajmował się głównie klientami o wysokiej renomie z sektora finansowego, jeszcze bardziej wzmocniła jego więzi z globalną elitą ekonomiczną.

Tło sprawy wskazuje, że obecna postawa Merza, nastawiona na dozbrojenie i restrukturyzację przemysłową Niemiec, może wynikać z jego neoliberalnej wizji gospodarczej i powiązań z sektorem finansowym. Jego doświadczenie biznesowe może skłonić go do promowania polityki sprzyjającej przemysłowi zbrojeniowemu jako sile napędowej gospodarki, zwłaszcza w kontekście, w którym tradycyjny niemiecki model gospodarczy oparty na eksporcie jest kwestionowany przez nową dynamikę geopolityczną i handlową.

Ponadto niedawne nałożenie przez Donalda Trumpa 25-procentowych ceł na towary pochodzące z Unii Europejskiej stanowi bezpośrednie zagrożenie dla niemieckiego modelu gospodarczego, który jest silnie zorientowany na eksport. Sytuacja ta mogła wzmocnić przekonanie Merza o konieczności dywersyfikacji i wzmocnienia krajowego przemysłu, ze szczególnym uwzględnieniem sektora obronnego. Połączenie nacisków zewnętrznych i zawodowego wykształcenia w sektorze finansowym może zatem wyjaśniać obecną orientację polityczną i ekonomiczną przywódców Niemiec.