Jedna z najdziwniejszych obsesji Trumpa wymyka się spod kontroli

Zapisz się na Slatest, aby codziennie otrzymywać na skrzynkę pocztową najbardziej wnikliwe analizy, krytykę i porady.

Przez 30 lat studiowania literatury i kultury Ludwika XIV nigdy nie sądziłem, że zobaczę amerykańskiego prezydenta, który będzie się wzorował na Królu Słońce, do tego stopnia, że ​​w niedawnym eseju w „New York Times” określił obecny wystrój Gabinetu Owalnego jako „pozłacany rokokowy krajobraz piekła”. Oprócz antyrojalistycznych nastrojów, które cechowały politykę amerykańską, zawsze zakładałem, że większość Amerykanów nie znosi pychy i krzykliwości, które charakteryzowały styl i otoczenie najsłynniejszego króla Francji. Kiedy zabierałem studentów do Wersalu, zauważyłem, że choć podziwiali oni wielkość i ambitność zamku, który Ludwik XIV ogłosił ośrodkiem władzy francuskiej, to jednak zgadzali się z kąśliwą oceną księcia de Saint-Simona, Ludwika

Biały Dom jest w rzeczywistości trzecią rezydencją, którą Trump próbował upodobnić do Wersalu. Projektant wnętrz Angelo Donghia włączył do swojej pierwotnej wizji apartamentu typu penthouse w Trump Tower kilka złotych elementów, a Henry Conversano dodał znacznie więcej w późniejszym przeprojektowaniu, czego efektem jest coś, co New York Times krytyk architektury Paul Goldberger opisał to miejsce w swoim wystąpieniu w 2017 r. jako „ pseudo-Wersal na niebie ”. Mniej znany jest jednak fakt, że duchy Wersalu nawiedzają również Mar-a-Lago, gdzie podczas dodawania sali balowej Trump stwierdził, że nawiązuje ona do hiszpańskiego motywu oryginalnego budynku i zamiast tego ma naśladować Salę Zwierciadlaną Króla Słońce. W wycenie Mar-a-Lago z 2007 r., sporządzonej na zlecenie Trump Organization przez firmę Callaway and Price, opisano salę balową jako „urządzoną w stylu Wersalu, ze złotym wykończeniem w stylu Ludwika XIV i kryształami, z ogromnymi kryształowymi żyrandolami i lustrami od podłogi do sufitu na jednej ze ścian”. Najwyraźniej to właśnie tę salę balową w Mar-a-Lago, z jej wartymi 7 milionów dolarów złotymi liśćmi, Trump chce teraz odtworzyć w skrzydle wschodnim; złote cherubiny zostały już przywiezione z Florydy . Nie ma wątpliwości, że jeśli kiedykolwiek uda się ukończyć tę trzecią przebudowę Wersalu, będzie ona miała malowidło na suficie, które będzie mogło rywalizować z oryginałem autorstwa Charles'a Le Bruna przedstawiającym zwycięstwa militarne Ludwika XIV . (A może raczej „Donald Trump pokonuje DEI”?)

Oczywiście bardziej niepokojące od gustu prezydenta jest podejście administracji do władzy wykonawczej. Przywodzi to na myśl absolutystyczną retorykę najgorszych pochlebców Ludwika XIV, którymi Saint-Simon pogardzał. Można niemal usłyszeć echa wypowiedzi pośredników z Wersalu w peanach gabinetu Trumpa na cześć przywództwa prezydenta, a opis apetytu Króla Słońce na uwielbienie, jaki Saint-Simon przejawiał w tajnych Wspomnieniach pisarza, opublikowanych po jego śmierci , z pewnością sugeruje podatność naszego przywódcy na takie pochwały: „Skromność, upokorzenie, spojrzenie pełne podziwu, podporządkowanie, błaganie, a przede wszystkim spojrzenie pełne negacji, chyba że przez niego samego, były jedynymi sposobami, aby mu się przypodobać”. (To tłumaczenie jest mojego autorstwa.) Saint-Simon wiedział, że królowie, którzy zaczęli hołdować własnym pochlebstwom, sami narażali się na manipulację, a autor uważał Ludwika XIV za iluzorycznego absolutystę, którym w rzeczywistości sterowali schlebiający mu łajdacy. To tak, jakby amerykański prezydent dał się nabrać rosyjskiemu dyktatorowi , który zaoferował mu darmowy portret .