Nasza recenzja książki Kolekcjonerzy: Sprzedawca, kobieta i malarze
RECENZJA - Sztuka François Barlueta opowiada historię fascynacji Durand-Ruela impresjonistami. Deklaracja miłości do sztuki malarskiej, którą niebawem będzie można oglądać w Théâtre du Petit Montparnasse w Paryżu.
Jeanne ( Christelle Reboul ) nie może już tego znieść. Jej mąż Paul (Christophe de Mareuil) zagraca ich mieszkanie setkami obrazów swoich przyjaciół malarzy: Renoira , Moneta, Corota, Boudina ... „Nie handluje się wiele, ale kolekcjonuje się wiele! „ wyrzuca mu. Ten entuzjasta głęboko wierzy w potencjał swoich artystów i wspiera ich zarówno moralnie, jak i finansowo.
Jednak ten ojciec piątki dzieci ma problemy ze sprzedażą ich dzieł. Do tego stopnia, że komornicy zapukali do jego drzwi. Paul ma szczęście, że ma taką żonę jak Jeanne. Podchodzi realistycznie do niepewnego codziennego życia, jest dowcipna, wręcz pikantna, a... zazdrości modelom, których Auguste Renoir (Victor Bourigault, którego można zobaczyć w obrazie „Chevaliers” Oliviera Solivérèsa ) przedstawia na swoich płótnach. Jednak, aby dokuczyć mężowi, chwali charyzmę młodego malarza.
Tytuł sztuki François Barlueta, Les Collectionnistes, nie jest zbyt szczęśliwy, kryje się pod nim jednak urzekająca sztuka. Dobrze napisana i pouczająca opowieść o ruchu impresjonistycznym, zabiera czytelnika śladami słynnego marszanda Paula Durand-Ruela (1831-1922), wizjonera, który potrafił dostrzegać talent malarzy, na których w owych czasach zwrócono uwagę. „Ci ludzie są szaleni, ale jest ktoś jeszcze bardziej szalony od nich, to Paul Durand-Ruel, który ich kupuje! „, skarży się oburzony dziennikarz. Przyjaciel pary (Frédéric Imberty, znany z filmu Les Crapauds fous ) zaczyna odwracać się od kolekcjonera. Podczas gdy Nadar zaprasza malarzy do wystawiania swoich prac w swoim studiu fotograficznym. Ich opiekun zapewnia piekarnik.
Inscenizacja Christophe'a Lidona jest dość stonowana i opiera się na grze czterech aktorów, w szczególności Christelle Reboul. Znana z serialu TF1 Nos chers voisins , zbyt rzadko pojawia się na scenie. Ubrana w suknie z epoki projektu Jeana-Daniela Vuillermoza, wygląda elegancko i wnosi mnóstwo uroku do tej „impresjonistycznej komedii”. Aby pomóc Paulowi, udało jej się sprzedać obraz za trzykrotnie wyższą cenę. Christophe de Mareuil nie dał się pokonać. Patrząc, jak przemierza scenę z jednego jej końca na drugi, rozumiemy, co jego bohater lubi najbardziej, i podzielamy jego obawy. „Gdyby nie on, wszyscy byśmy umarli z głodu!” „, zrozumie Monet.
Patrząc, jak Christophe de Mareuil przechodzi przez scenę z jednego jej końca na drugi, rozumiemy ulubieńcy jego postaci i podzielamy jego obawy.Wizualnie, dzięki światłom (Moses Hill), pokaz jest bardzo piękny. Chcielibyśmy tylko, żeby w salonie było więcej obrazów. Pokazując akcenty malarskie Moneta (możemy dostrzec Lilie wodne ) lub Renoira (nagą kobietę, ku wielkiemu niezadowoleniu Joanny), filmy (Léonard) uwypuklają mieszczańskie wnętrze Durand-Ruels. Z okna salonu roztacza się widok na niebo Caillebotte'a lub panoramę Paryża (scenografia Christophe'a Lidona). Nie zapominajmy o żywiołowej muzyce (Cyril Giroux). Jak mówi piosenka, jest pięknie!
„ Kolekcjoniści” do 4 maja w Théâtre Montparnasse (Paryż 14 ). Zarz. : 01 43 22 77 74 lub theatremontparnasse.com
lefigaro
