Badania ujawniają, że ryzyko śmierci z powodu infekcji, które można wyleczyć, jest nawet 180 razy wyższe w niektórych regionach Kolumbii.

Chociaż Kolumbia ma jeden z najwyższych wskaźników ubezpieczeń zdrowotnych w Ameryce Łacińskiej, terminowy dostęp do usług wydaje się być przywilejem. Wynika to z badań Narodowego Uniwersytetu Kolumbii (UNAL), które ujawniają, jak choroby, którym można całkowicie zapobiec, nadal zbierają śmiertelne żniwo, zwłaszcza na obszarach wiejskich i zmarginalizowanych.

Badanie przeprowadzone przez Kelly Patricię Estradę Orozco, chirurga i lekarza zdrowia publicznego na UNAL, pokazuje, że pomimo faktu, że 97% populacji Kolumbii korzysta z systemu opieki zdrowotnej, prawie 30% nie ma skutecznego dostępu do potrzebnych usług medycznych. Ta luka przekłada się na późne diagnozy, brak profilaktyki i możliwe do uniknięcia powikłania.

Do najbardziej niepokojących przypadków zalicza się kiłę wrodzoną, tężec noworodkowy i poporodowe zapalenie błony śluzowej macicy – wszystkie te schorzenia można by zapobiec dzięki odpowiednim badaniom lekarskim, zachowaniu higieny i podstawowym protokołom klinicznym.

Jednakże przypadki te zdarzają się częściej w takich rejonach jak Chocó, Nariño, Atlántico i Putumayo , gdzie opieka medyczna jest niewystarczająca lub dociera zbyt późno.

Wpływ nie jest jednolity. O ile w niektórych regionach kraju możliwe jest zapobieganie tym chorobom lub ich leczenie w odpowiednim czasie, o tyle w innych błędy systemowe – takie jak brak badań prenatalnych lub nieodpowiednia opieka szpitalna – stają się czynnikami ryzyka dla matek, dzieci i pacjentów z uleczalnymi schorzeniami.

Jednym z najbardziej uderzających ustaleń raportu jest to, że ryzyko zakażenia w szpitalu lub na oddziale intensywnej terapii może być nawet 180 razy wyższe w zależności od regionu. Regiony wiejskie i peryferyjne borykają się z największymi wyzwaniami: niedoborem personelu medycznego, brakiem ujednoliconych protokołów, słabą infrastrukturą oraz sytuacją społeczną naznaczoną ubóstwem i poczuciem niepewności.

Aby zrozumieć rzeczywisty wpływ, w badaniu przeanalizowano ponad 18 000 dokumentów, w tym literaturę naukową, raporty techniczne oraz oficjalne bazy danych Narodowego Instytutu Zdrowia (NIH), DANE (Narodowego Instytutu Statystyki i Spisu Ludności), Sispro (Narodowego Instytutu Statystyki i Spisu Ludności) oraz Sivigila (Narodowego Instytutu Zdrowia). Uwzględniono również wypowiedzi pacjentów i ich rodzin z różnych regionów kraju, którzy opisywali codzienne trudności w dostępie do opieki: od braku transportu i terminów wizyt lekarskich po niemożność uzyskania leków lub szczepionek.

Dane pokazują, że 60% przypadków tężca u noworodków w ostatniej dekadzie wystąpiło w departamentach takich jak Antioquia (obszary wiejskie), Chocó, La Guajira, Nariño i Valle del Cauca. Ponadto odnotowano choroby, którym można zapobiec, takie jak przewlekłe niedożywienie w dzieciństwie, nieleczone infekcje ucha środkowego, powikłania wynikające z niewłaściwie wdrożonych harmonogramów szczepień oraz choroby przenoszone drogą pokarmową w programach szkolnych.

„Brak terminowej opieki, zarówno w placówkach służby zdrowia, jak i poza nimi, przyczynia się do pogorszenia chorób podstawowych, takich jak stan padaczkowy, powikłane zakażenia dróg moczowych lub niedokrwistość będąca następstwem nieleczonego krwawienia z macicy” – czytamy w raporcie Uniwersytetu Narodowego.

W odniesieniu do Bogoty, badanie wskazuje, że ma ona najniższy wskaźnik „niepożądanych zdarzeń medycznych”. Przyczyną tego stanu rzeczy, jak podaje, jest częściowo infrastruktura szpitalna i większa dostępność wyspecjalizowanego personelu. Utrzymują się jednak znaczne luki w zakresie opieki dotowanej, migrantów i osób mieszkających na peryferiach miasta.

Ogólnie rzecz biorąc, badania wskazują, że trzem na cztery zdarzenia niepożądane w opiece zdrowotnej w Kolumbii można by zapobiec. Dotyczy to szkód lub powikłań, których pacjenci doświadczają podczas leczenia, a których można było uniknąć. Należą do nich błędy w podawaniu leków, powikłania po zabiegach medycznych oraz opóźnienia w diagnozie lub leczeniu.

Aby zapobiegać tego typu zdarzeniom i zapewnić bezpieczniejszą, wyższej jakości opiekę, kluczowe znaczenie ma udoskonalenie protokołów, szkolenie personelu i terminowy dostęp do usług.