Verónica Echegui, zostaliśmy pozbawieni twojego światła, twojej iskry, twojego ciepła i twojej miłości.

Poznałem Verónicę podczas kręcenia filmu Katmandu. Była sercem, duszą tego filmu. To były bardzo trudne zdjęcia, najtrudniejsze, w jakich kiedykolwiek brałem udział, a ona przezwyciężyła je najlepiej, jak potrafiła, z wielką odwagą. I z pełnym poświęceniem. To doświadczenie i ona nauczyła mnie wielu rzeczy. Nie tylko o pracy, ale i o życiu. Verónica miała tę zdolność dzięki swojemu sposobowi bycia i odczuwania.

W ciszy montażu, z dala od bitew i trudów, których doświadczyliśmy w Nepalu, mogłem delektować się, momentami wręcz olśniewając, jej pracą i osobowością, jej blaskiem, słodyczą, hojnością. Przekazywała to w każdej scenie. Potem przez tydzień dźwigaliśmy na swoich barkach niewykonalne zadanie dubbingowania filmu. I po raz kolejny dała z siebie wszystko, by zagrać tę postać.

Nie spotkaliśmy się od tamtej pory, ale widziałem, jak rozwijała się przez te lata jako aktorka, jako osoba i jako reżyserka. Niedawno mieliśmy bardzo miłe, krótkie, ale głębokie spotkanie na jednym z festiwali filmowych. To był ostatni raz, kiedy z nią rozmawiałem.

Nie miałam pojęcia, że ​​jest chora. I jestem, jak wszyscy, w szoku . Częściowo ten szok wynika również z tego, że od kilku miesięcy wyobrażałam sobie, że może znów moglibyśmy razem pracować. Wyobrażałam sobie, że jeśli zechce, ożywi postać, którą budowałam w swojej głowie. Wyobrażałam sobie, że da mi swoją twarz, oczy, głos, poczucie humoru, inteligencję i człowieczeństwo. Nadal nie mogę pogodzić się z tym, że jej nie ma.

Spoczywaj w pokoju, Vero. Zostaliśmy bez Twojej obecności, pełnej światła, iskier, ciepła, miłości i charyzmy.