Steve McCurry, świetny fotograf, którego irytują niektóre pytania: „Próbowałeś zmusić mnie do powiedzenia czegoś głupiego”.

Steve McCurry (Filadelfia, 1950) to świetny fotograf, ale ma opinię nieco chamskiego w wywiadach . Jego kariera nabrała rozpędu w 1979 roku, kiedy fotografował wojnę domową w Afganistanie przed inwazją Związku Radzieckiego. Później relacjonował liczne konflikty, koncentrując się przede wszystkim na „śladach życia” – jak sam mówił – na twarzach. Jedną z jego najważniejszych książek jest „Portrety” z 1999 roku. Znajduje się w niej zdjęcie Afganki Sharbat Guli w obozie dla uchodźców w Peszawarze w Pakistanie, z jej ogromnymi, przestraszonymi zielonymi oczami . Portret stał się ikoną losu jej narodu i zyskał światowy rozgłos dzięki okładce National Geographic w 1985 roku.

Z licznymi nagrodami i pracami wystawianymi w muzeach, fotografia McCurry'ego wyróżnia się nasyconymi kolorami i liryzmem, choć niekiedy przedstawia sytuacje z udziałem osób w trudnej sytuacji. Od 1985 roku jest członkiem agencji Magnum, a jego prace koncentrują się na Azji Południowo-Wschodniej „ze względu na jej światło i kolor”, jak sam mówi. Jednak jego prestiż został podważony, gdy w 2016 roku „The New York Times” opublikował informację , że zmanipulował niektóre ze swoich zdjęć, usuwając elementy, zarówno ludzi, jak i przedmioty, które przeszkadzały mu w kompozycji zdjęcia. McCurry argumentował wówczas, że nie jest fotoreporterem, lecz „opowiadaczem historii”.

Pod koniec czerwca McCurry był jednym z czołowych fotografów zaproszonych na obchody stulecia pierwszego aparatu kompaktowego Leica I w niemieckim Wetzlar , na które zaproszono również dziennik EL PAÍS. Amerykanin brał tam udział w debatach i udzielał wywiadów, takich jak ten, który w tym przypadku zakończył się nagle, gdy zapytano go o kontrowersje wokół jego retuszowanych zdjęć.

Pytanie: Nad czym teraz pracujesz?

Odpowiedź: Prowadziłem warsztaty w Rzymie i pracuję nad kilkoma książkami. To na razie wszystko.

P. Świętujemy stulecie pierwszego kompaktowego aparatu Leica. Dlaczego Leica jest dla Ciebie wyjątkowa?

A. Podoba mi się jakość obiektywów – to jest najważniejsze. A także zaufanie, jakie można mieć do aparatu i jego funkcjonalności.

P. W twoich fotografiach jest piękno, świetne wyczucie estetyki, mimo że czasami przedstawiają sytuacje, w których ludzie cierpią. Dlaczego?

A. [Ironiczny śmiech] Ach, o co chodzi. Boże, chyba mnie z kimś pomyliłeś, bo nie skupiam się aż tak bardzo na ludzkim cierpieniu. Nie zawsze. To ciekawe pytanie, ale podchwytliwe. Podchwytliwe pytanie.

P. Oszukiwanie? Dlaczego?

A. Ponieważ w tym samym pytaniu mylisz „estetykę” z „cierpieniem”. Próbowałeś manipulować. Powiem ci, jesteś wolnym człowiekiem i oczywiście możesz pytać, o co chcesz, ale możemy kontynuować albo nie, i możesz pisać, o co chcesz. Sprzeciwiam się wszelkim sugestiom, że próbuję w jakiś sposób upiększać cierpienie. Artysta lub fotograf ma pełne prawo dokumentować świat takim, jaki jest, i z wszelkimi ludzkimi emocjami: radością, szczęściem, cierpieniem, smutkiem. Poparłbym każdego filmowca, pisarza, poetę lub kompozytora, który mówiłby o ludzkim cierpieniu. To część historii ludzkości, ale ta idea, że narzędzie estetyczne jest używane do gloryfikowania ludzkiego cierpienia… Mam wrażenie, że to twoja opinia.

P. Cóż, to nie moja opinia, to było tylko pytanie.

A. Wiesz, to samo mówili o moim starym przyjacielu, nieżyjącym już Sebastião Salgado . Ale nie możemy odwracać się plecami do najuboższych na świecie, dzieci, biednych… Nie możemy ich ignorować. Niektórzy mówią nam: „Wykorzystujesz ich”. Wręcz przeciwnie, moglibyśmy zarobić o wiele więcej na fotografii komercyjnej. Salgado wierzył w ludzkość i chciał pokazać te historie, aby podnieść świadomość społeczną na temat tej sytuacji. Jeśli nie rozumiemy problemu, jak mamy go rozwiązać?

P. Odkąd prawie pół wieku temu zacząłeś fotografować, co najbardziej zmieniło się w ludziach? Czy jesteśmy tacy sami, czy gorsi?

A. Naprawdę nie sądzę, żeby była jakaś duża różnica. Natura ludzka jest zasadniczo taka sama. Większość ludzi jest życzliwa i przyjazna, choć oczywiście zawsze znajdzie się ktoś, kto taki nie jest.

P. A widząc, że wojny trwają nadal, co dzieje się w Palestynie , na Ukrainie?

A. Byłem Widziałem na własne oczy, co się dzieje . Jest facet, który chce odbudować imperium rosyjskie. Uwielbiam podróżować po Rosji, mam tam przyjaciół! Ale to, co dzieje się na Ukrainie, nie ma sensu. Nigdy nie będzie miało sensu zabijanie niewinnych ludzi... ani nikogo. A potem są żołnierze, którzy otrzymują instrukcje, i co oni zrobią? To ich praca. To, co dzieje się w Gazie, nie jest niczym nowym; trwa od tysięcy lat. To wszystko kwestia władzy i braku szacunku dla innych, chęci ich dyskryminowania. Ale, cóż, bez wdawania się w politykę, na podstawie mojego doświadczenia, nie zauważyłem tej zmiany u ludzi.

P: Po drugiej stronie jest Donald Trump . Czy uważasz, że jego polityka mogłaby jeszcze bardziej zdestabilizować świat?

O: Tak. To bardzo złożona sytuacja. To był błąd, że uczyniono go prezydentem, ale nie mamy całego popołudnia, żeby rozmawiać o Trumpie. Jest z nim wiele problemów, ale weźmy przykład. Dla mnie niedopuszczalne jest, że kwestionował miejsce urodzenia Baracka Obamy i jego amerykańskie obywatelstwo. Skoro miał dziwne nazwisko i jest w połowie czarny... czy dlatego go atakujesz? To już dyskwalifikuje go z czegokolwiek. [McCurry rozkłada ramiona w pionie] Z listy 900 rzeczy, które mógłbym o nim powiedzieć, to jest jedna.

P. Chciałem zapytać o kontrowersje, które wybuchły kilka lat temu... [związane z niektórymi twoimi zdjęciami ].

A. To stare wieści, stary. Nie będę się w to zagłębiał, rozczarowałeś mnie... Wiedziałem, że kiedy pojawi się hiszpańska gazeta, poruszę ten temat. Zawsze zostawiasz to na ostatnie pytanie. Pracujesz dla gazety? No cóż, to stare wieści. Dzięki, to wszystko.

McCurry wstaje.

P. Przepraszam, ale czy to koniec wywiadu?

A. Przepraszam, nie! Nie ma za co przepraszać, miło było Cię poznać. Dziękuję bardzo. Nie ma problemu, naprawdę miło spędziliśmy razem czas, a Ty byłeś dla mnie bardzo miły. Doceniam Twoją obecność i dziękuję za poświęcony czas. Czy zostałeś zaproszony przez Leica?

-Tak.

—Oboje jesteśmy tu jako goście, ale nie przyszedłem tu, żeby się kłócić. Chętnie porozmawiałbym z tobą o polityce, ale to nie powinno być o polityce. Jeśli chcesz porozmawiać o polityce, zadzwoń do mnie do biura. Już dość rozmawialiśmy, okej? Pracujesz dla gazety, człowieku. Musisz być bardziej kreatywny, zrobić research, choć wiem, że to trudne, bo będziesz zajęty. Ale odrób pracę domową. Gdybyś się nie spieszył, nie byłbyś takim niechlujem. Pierwsze pytanie już było pułapką, ale próbowałem dać ci trochę czasu. Próbowałeś mnie sprowokować, żebym powiedział coś głupiego. Szczerze mówiąc, myślę, że powinieneś to wszystko wyrzucić z wywiadu.

—Przepraszam, ale jestem dziennikarzem i mam prawo pytać o co chcę.

—Jesteś dziennikarzem i mam prawo nie marnować czasu.

McCurry wskazuje na telefon komórkowy, na którym nagrywano wywiad

- Masz to gówno na sobie? Masz to gówno na sobie?