Anna Lucia Richter i Julius Drake (★★★✩✩): od sopranu do mezzosopranu

Anna Lucia Richter i Julius Drake

★★★✩✩

Miejsce i data : Schubertiada. Kanonik Vilabertana (19/VIII/25)

Oczekiwania zostały rozwiane z powodu ostatecznego odwołania zaplanowanej sopranistki, Katalonki Sary Blanch, i pojawienia się w ostatniej chwili znakomitego zastępstwa w postaci byłej niemieckiej sopranistki Anny Lucii Richter, obecnie uznanej za atrakcyjną mezzosopranistkę.

Publiczność była wyraźnie rozczarowana brakiem możliwości obejrzenia debiutanckiej wersji Schubertiady Sary Blanch, dlatego należy pochwalić festiwal za zaangażowanie w znalezienie nieskazitelnej Anny Lucii Richter na jej miejsce, której pieśni cechował niekwestionowany profesjonalizm i wypłacalność.

Fakt, że nigdy nie trzeba było zwracać biletów z powodu odwołania występu któregoś ze śpiewaków, świadczy o Schubertiadzie. Jej pomysłowość w znajdowaniu pierwszorzędnych zastępstw świadczy o jej statusie jako festiwalu o globalnym zasięgu .

Richter (Kolonia, 1990) zademonstrowała swoją obecną dojrzałość wokalną rejestrem mezzosopranowym, z którego wydobywa atrakcyjne, nigdy nie wymuszone, niskie dźwięki, a także łatwą i hybrydową tessiturą, ze średnim i wysokim rejestrem o dużej płynności i okrągłości, jej przeszłość jako sopranistki ją definiuje.

Nie oznacza to jednak, że w głosie wiodącym w strefie przejściowej pojawiają się pewne dźwięki przypominające flet, które czasami brzmią stłumione i odwracają uwagę od piękna w innym wypadku łatwego i hojnie zaprojektowanego wykonania.

Przeczytaj także Kataloński talent w końcu otwiera Vilabertran Jordi Maddaleno

Tak było w przypadku jego atrakcyjnego wyboru pieśni Mendelssohna, kompozytora mniej znanego ze swojego repertuaru pieśniarskiego, który warto przypomnieć.

Barwy, teatralność słów i pewne poczucie humoru to cechy, które Richter potrafi wykorzystać, jak na przykład w odtworzeniu Der Einsame Schuberta.

W tym momencie mówienie o mistrzostwie Juliusa Drake'a w grze na fortepianie staje się niezwykle oczywiste. Była „Reiselied ” Mendelssohna, czysta odwaga, czy dramatyczna intensywność, precyzyjna i konieczna, która nadała finałowej części poświęconej Brahmsowi dźwięczny, klawiszowy blask.

Przy całej wdziękowi Richtera oraz jego elastycznemu i aromatycznemu głosowi, należy powiedzieć, że jej nadużywanie pulpitu nutowego podczas recitalu odwracało uwagę od misternej pracy.

Przy całej gracji Richter o giętkim i aromatycznym głosie, trzeba przyznać, że jej nadużywanie pulpitu nutowego przez cały recital umniejszało kunszt wykonania. Zrozumiałe jest, że został on użyty jako substytut, ale co z tak paradygmatycznymi utworami Schuberta, jak „Auf dem Wasser zu singen” („Na wodzie do śpiewania”) czy „Gretchen am Spinnrade” („Gretchen na fali”) ?

Druga część recitalu, poświęcona Mahlerowi, kompozytorowi będącemu protagonistą najnowszej płyty mezzosopranu, oraz Brahmsowi, potwierdziła ekspresyjny dar Niemki, która w najniższym rejestrze potwierdza się jako znakomita pieśniarka i luksusowa substytutka, od sopranu do mezzosopranu.