10 spektakli, które trzeba zobaczyć w Madrycie w ostatnim kwartale 2025 roku

Co robić. To właśnie nad tym zastanawiają się bohaterowie sztuk, które wychodzą w tym kwartale. Co robić w świecie, życiu, sytuacji, których nie rozumieją. Co zrobić z kodami, które stają się nieaktualne, które już nie działają. Świat zmienia się w zawrotnym tempie i trudno za nim nadążyć. Ale jest teatr . Nigdy po to, by dać nam odpowiedzi, ale przynajmniej po to, by nam o nich opowiedzieć (i być może sprawić, że poczujemy się mniej samotni).

Jest Valle-Inclán , którego potężne wersje wciąż powstają. Albo Lope de Vega . Albo Marguerite Yourcenar . Albo Simone de Beauvoir. Albo Josefina Aldecoa . I nowe teksty Pabla Remóna (jednego z największych graczy), Victorii Spunzberg , Evy Mir . I obsady, w których możemy zobaczyć Roberto Enríqueza , Francesco Carrila, Marinę Salas , Natalię Hernández, Lluísa Homara, Anabel Alonso , Ágatę Rocę ... Początek sezonu 2025/2026 w Madrycie już tuż-tuż.

W kolejności wydania :

1. „Rogi Don Friolery” Valle-Inclána. Reżyseria i adaptacja: Ainhoa ​​Amestoy. Od 2 do 14 września. Teatros del Canal

Ta wersja Ainhoi Amestoy miała swoją premierę 4 marca i była grana przez miesiąc w Teatros del Canal , gdzie teraz powraca na tydzień. Odniosła ogromny sukces i zebrała pozytywne recenzje . W rolach głównych występują Roberto Enríquez (Don Friolera), Lidia Otón (Doña Loreta), Nacho Fresneda (Don Pachequín) i Ester Bellver. Spektakl stanowi refleksję w stylu Valle-Inclán na temat absurdalnego kodeksu honorowego i społecznej hipokryzji (przyprawionej groteskowym stylem), którą Amestoy przenosi do współczesności, mówiąc o przemocy wobec kobiet i „zamordowaniu prawie 50 kobiet w 2024 roku z rąk ich partnerów lub byłych partnerów”, jak mówi reżyserka.

2. „Los amores feroces” (Okrutne miłości) Octavio Paza i adaptacja Jorge Volpi. Wyreżyserowane przez Rosario Ruiz Rodgers. Od 18 września do 12 października. Teatro de la Abadía.

Oparte na wierszach miłosnych Octavio Paza dzieło o miłości, zmysłowości i erotyzmie z różnych perspektyw: młodości, dojrzałości i starości. Czterech performerów z różnych pokoleń przeplata wiersze, eseje i listy laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury z tekstami i pracami wizualnymi z jego najbliższego otoczenia (kochanków, przyjaciół, artystów). Dzieło , które aspiruje do bycia grą, celebracją i ucztą dla pisanego korpusu , teatralizacją języka. „Co widzi para w mgnieniu oka?” – pyta Paz. A potem następuje reszta.

3. „Pamiętniki Hadriana” Marguerite Yourcenar w adaptacji Brendy Escobedo. Reżyseria: Beatriz Jaén. Od 19 września do 12 października. Teatr Marquina

Premiera filmu odbyła się w sierpniu tego roku na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Meridzie, film będzie miał sezon w Madrycie i cieszy się dobrymi recenzjami . Adaptacja powieść Yourcenara „…” to monolog w wykonaniu Lluísa Homara , który wydaje się być naprawdę dobry. Opiera się na liście, który Hadrian pisze do swojego następcy, Marka Aureliusza, a w którym opowiada o swoich lękach, miłości, śmierci, ale także o władzy i polityce. Dzieło doskonale odzwierciedla obecne czasy, ponieważ, według reżyserki Beatriz Jaén , kolejnej wschodzącej postaci hiszpańskiego teatru, Hadrian mógłby być również kimś bardzo bliskim: prezydentem Stanów Zjednoczonych.

4. „Fuenteovejuna” Lope de Vegi w wersji Marii Folguery. Wyreżyserowane przez Rakela Camacho. Od 25 września do 23 listopada. Teatro de la Comedia (Krajowy Teatr Klasyczny)

Po raz pierwszy pokazano go na ostatnim Festiwalu Almagro i odniósł sukces wśród krytyków. To jedna z najbardziej oczekiwanych premier sezonu. W reżyserii Rakel Camacho , jedna z najciekawszych wizji teatralnych ostatnich lat ( Koronada i byk , Las amargas lágrimas de Petra von Kant ), porusza temat przemocy, której doświadczają ludzie, tak jak cierpią oni dzisiaj z powodu wojen, testosteronu, władzy. I z dużą dozą fizyczności (jak zawsze Camacho). To czysta Fuenteovejuna , zarówno pod względem tekstu, jak i montażu, ale wolna od anachronicznych pozostałości XVI wieku . Mówią, że będzie to tematem rozmów w mieście.

5. „Prawdziwa historia Ryszarda III” w tłumaczeniu Lautaro Vilo. Wyreżyserowane przez Calixto Bieito. Od 30 września do 9 października. Teatros del Canal.

W roli głównej Joaquin Furriel , reżyser Calixto Bieito, rozpoczyna swoją wersję od odkrycia na parkingu szczątków angielskiego króla , który rządził krajem przez dwa lata, aż do swojej śmierci w 1485 roku. Bieito dokonuje analizy burzliwych i krótkich rządów monarchy oraz ludzkiego zła , które jest częścią naszej biologicznej i psychologicznej natury. Jak pisze reżyser: „Ricardo, zdeformowany i makiaweliczny, tyran i krwiożerczy, przypomina nam, że zło jest częścią naszego codziennego życia. Że zło jest wpisane w ludzkie DNA , że zło i dobro gnieżdżą się w sercu człowieka. Piekło jest puste. Wszystkie nasze demony są tutaj”.

6. „Kobieta złamana” Simone de Beauvoir. Reżyseria: Heidi Steindhardt. Od 8 października. Teatr Infanta Isabel.

Oparta na tekstach filozofki Simone de Beauvoir, sztuka porusza temat kryzysu egzystencjalnego kobiety po niewierności męża ( co nietrudno przyrównać do twórczości Sartre'a ). Otwiera tym samym szeroki wachlarz refleksji na temat samotności i tożsamości, porażki i utraty poczucia własnej wartości , które pojawiają się w obliczu głębokiego zranienia. Aktorka Anabel Alonso gra główną rolę w tym monologu o poszukiwaniu swojego miejsca w świecie wykraczającym poza sferę rodziny.

7. „Pródigo”, scenariusz i reżyseria: Eva Mir. Od 9 do 19 października. W Nave 10 Matadero.

Ta nowa interpretacja przypowieści o synu marnotrawnym miała premierę w Walencji w tym sezonie, a teraz zawita do Madrytu . Jak jednak zauważa Mir, tym razem nie ma współczującego ojca, który otworzyłby drzwi skruszonemu synowi, więc podróż Pabla, jak nazywa się syn, staje się historią współczesnej niepewności i bezradności . W "Pródigo" syn ten staje się symbolem pokoleniowym, reagując na anulowanie przyszłości z wielkim niezadowoleniem. Jak twierdzą krytycy, to współczesne spojrzenie na rozczarowanie.

8. „Imperatyw kategoryczny” z tekstem i reżyserią Victorii Szpunberg. Od 30 października do 9 listopada. Teatro de la Abadía

Ágata Roca zdobyła nagrodę Max Award dla najlepszej aktorki za rolę adiunkta na Wydziale Filozofii, której premiera odbyła się w zeszłym sezonie w Lliure w Barcelonie, a teraz jest w Madrycie . Opowiada historię Klary, która po pięćdziesiątce niedawno się rozstała, nie może dostać się na studia i stoi na skraju bezdomności. Zaczyna cierpieć na dziwne ataki . Często mdleje, a odgłosy są uporczywe i nawiedzają ją mroczne, paranoiczne myśli . Kolejna historia zagubionej kobiety poszukującej swojej drogi (która już spotkała się z aplauzem publiczności).

9. „Entuzjazm”, scenariusz i reżyseria: Pablo Remón. Od 7 listopada do 25 grudnia. Sala Główna Teatru María Guerrero (Narodowe Centrum Dramatyczne)

Kolejne z najbardziej oczekiwanych wydań po sukcesie Pabla Remóna z jego podwójnym filmem , Vania x Vania . Reżyser pisze: „Postacie w tym dziele zaczynają się tam, gdzie kończą się te w Vanii . W przeciwieństwie do apatii i bezczynności charakteryzujących postacie w Vanii, te w tym dziele wyruszają w najróżniejszych kierunkach: niektórzy zmieniają pracę, inni się rozwodzą, są tacy, którzy rzucają wszystko i zaczynają pisać powieść, o której chcieli napisać przez dwadzieścia lat, a nawet tacy, którzy przechodzą nagłą przemianę religijną i dołączają do sekty. Fabuły i domniemane drogi ucieczki są liczne, ale siła napędowa jest ta sama: desperacka próba utrzymania tego, co nas trzyma przy życiu lub, innymi słowy, odzyskania naszego entuzjazmu”. W obsadzie znaleźli się Francesco Carril, Natalia Hernández, Raúl Prieto i Marina Salas.

10. „Historia nauczycielki” Josefiny Aldecoa w adaptacji Aurory Parrilli. Reżyseria: Raquel Alarcón. Od 21 listopada do 11 stycznia. Teatr Valle-Inclán (Narodowe Centrum Dramatyczne).

Najbardziej znana powieść Josefiny Aldecoa , nauczycielki i założycielki Colegio Estilo, została zaadaptowana na scenę przez Aurorę Parrillę w tej produkcji, która rozważa kwestię edukacji i tego, czy „kraj da się uratować od szkolnictwa”, jak podkreśla jej reżyserka Raquel Alarcón. Opowiada ona historię Gabrieli, nauczycielki, która podróżuje po wiejskich szkołach , zarażając ją pasją do nauki . Przybywa do Gwinei Równikowej, doświadcza czasów II Republiki i początku wojny domowej, przekonana, że ​​szkoła może powstrzymać wojnę (co zresztą myślała matka Josefiny, nauczycielka).