Blanchard, Galí i Woodford otrzymują nagrodę Frontiers of Knowledge Award w dziedzinie ekonomii za wkład w projektowanie polityki pieniężnej

Fundacja BBVA ogłosiła we wtorek, że przyznała 17. nagrodę Frontiers of Knowledge Prize w dziedzinie ekonomii Olivierowi Blanchardowi (Paris School of Economics i MIT), Jordiemu Galí (Uniwersytet Pompeu Fabra) i Michaelowi Woodfordowi (Uniwersytet Columbia). Nagrodę otrzymali za „analizę stabilizującego wpływu polityki pieniężnej i fiskalnej na cykliczne zmiany realnej aktywności gospodarczej, bezrobocia i inflacji”. Ich wkład okazał się kluczowy w trudnych czasach, takich jak Wielka Recesja, która dotknęła świat w 2008 r., i późniejszy kryzys zadłużenia, kładąc podwaliny pod to, aby banki centralne mogły reagować na te poważne wyzwania za pomocą niekonwencjonalnej polityki pieniężnej.

Badania laureatów skupiają się na ewolucji cen i stóp procentowych w powiązaniu z zachowaniami podmiotów gospodarczych. „Położyli podwaliny pod nowy model, który ma na celu unikanie wahań cyklów gospodarczych i utrzymywanie bezrobocia i inflacji na stosunkowo stabilnym poziomie” – powiedział Fabrizio Zilibotti, profesor ekonomii międzynarodowej i rozwojowej na Uniwersytecie Yale’a i członek jury. Ich analizy stały się dla banków centralnych punktem wyjścia do opracowania polityki różniącej się od tej stosowanej w przeszłości, np. masowych zakupów długu publicznego, jakie miały miejsce podczas kryzysu finansowego. „Aby zmniejszyć deficyt, musimy obciąć wydatki. „Pracowałem nad osiągnięciem konsolidacji fiskalnej, która nie sprawiłaby mi zbyt wielu problemów” – powiedział Francuz Blanchard po otrzymaniu nagrody.

Jury podkreśliło, że zwycięzcy są „głównymi architektami paradygmatu neokeynesowskiego”, który w ostatnich latach kierował działaniami władz monetarnych. Zwycięzcy spotkali się w latach 80.; Blanchard był w rzeczywistości promotorem Galiego i profesorem Woodforda. Już wówczas francuski ekonomista zagłębiał się w zagadnienia związane z bańkami spekulacyjnymi i ich wpływem na gospodarkę. Jednym z jego głównych osiągnięć jest artykuł z 1987 r. poświęcony skutkom polityki pieniężnej na rynkach monopolistycznych, w którym podkreślił znaczenie zniekształceń nominalnych: jeśli gospodarstwa domowe są pesymistyczne, wydają mniej, a ogólna produkcja spada. I to jest zniekształcenie, z którym należy się zmierzyć, aby uniknąć recesji.

„Odpowiedź, której udzieliliśmy, brzmiała, że ​​istnieje efekt zewnętrzny cenowy w tym sensie, że w otoczeniu niedoskonałej konkurencji osoby ustalające ceny mają bardzo małą motywację do zmiany cen w odpowiedzi na popyt” – wyjaśnił Blanchard. Około 10 lat później, w 1997 r., amerykański Woodford opublikował artykuł, w którym przedstawił wyniki badań ekonometrycznych, stanowiące podwaliny nowego modelu polityki pieniężnej. Dwa lata później to Galí rozszerzył te ramy teoretyczne, skupiając się na tzw. regule Taylora, która wiąże ceny ze stopami procentowymi i zachowaniem PKB, czyli popytu zbiorczego.

Ten neokeynesowski model, jak wyjaśnił badacz urodzony w Barcelonie 64 lata temu, opiera się na trzech równaniach: pierwsze opisuje zachowanie gospodarki na podstawie stopy procentowej, drugie koncentruje się na ewolucji inflacji w zależności od poziomu aktywności, a trzecie koncentruje się na działaniach władz monetarnych.

Przewodniczącym jury, które przyznało nagrodę, był Eric S. Maskin, profesor Uniwersytetu Adamsa w Katedrze Ekonomii Uniwersytetu Harvarda (Stany Zjednoczone), który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii w 2007 roku. Towarzyszył mu Manuel Arellano, profesor ekonomii w Centrum Studiów Monetarnych i Finansowych (CEMFI) Banku Hiszpanii, pełniący funkcję sekretarza.

W zeszłym roku nagrodę otrzymał ekonomista z Uniwersytetu Cambridge, Partha Dasgupta (Dhaka, Bangladesz, 81 lat) za „pionierską pracę na temat interakcji między życiem gospodarczym a środowiskiem naturalnym, w tym bioróżnorodnością”.