Zamiast izolacji: Czy aktywne życie towarzyskie jest objawem choroby Alzheimera?

Do tej pory izolacja społeczna była uważana za czynnik ryzyka rozwoju demencji Alzheimera. Jednak naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Francisco (UCSF) i Uniwersytetu Bostońskiego doszli do nieco innego wniosku. Według komunikatu prasowego UCSF, osoby z genetycznie podwyższonym ryzykiem choroby Alzheimera wykazują większą aktywność społeczną – przynajmniej we wczesnych stadiach choroby.

Badanie opiera się na danych genetycznych pół miliona Brytyjczyków, których średnia wieku wynosi 56 lat. W ramach badania naukowcy przeanalizowali brytyjską bazę danych biologicznych (BBC), nie tylko profile ryzyka genetycznego uczestników, ale także informacje na temat ich nawyków społecznych, takich jak hobby, relacje rodzinne i subiektywne poczucie izolacji.

Wyniki pokazały, że osoby z wyższym genetycznym ryzykiem choroby Alzheimera zgłaszały mniejsze wycofanie, angażowały się w szerszy zakres aktywności społecznych i deklarowały szczęśliwsze relacje rodzinne. Nie stwierdzono jednak różnic w zakresie samotności, jakości relacji ani wsparcia emocjonalnego między grupami wysokiego i niskiego ryzyka zachorowania na tę chorobę.

„Nie wiemy dokładnie, czy wchodzą w bliższe interakcje z innymi, czy też ich otoczenie dostrzega subtelne zmiany i bardziej je wspiera” – powiedział współautor badania, dr Ashwin Kotwal, adiunkt medycyny w katedrze geriatrii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco.

Ogólnie rzecz biorąc, interakcje społeczne są nadal uważane za czynnik ochronny poznawczy, szczególnie ze względu na to, że promują rezerwę poznawczą. Odnosi się to do zdolności mózgu do kompensowania zmian związanych z wiekiem lub patologicznych. UCSF sugeruje ponowne rozważenie więzi społecznych i być może potraktowanie ich nie tylko jako środka zapobiegawczego, ale także jako potencjalnego sygnału wczesnego stadium choroby.