Gianna Nannini, mająca 71 lat, sprawia, że Piazza Grande drży – i sama wydaje się poruszona na końcu

Na koniec stoi niemal zagubiona na gigantycznej scenie, królowa italo-rocka, zanim znika w ciemności. Gianna Nannini właśnie zakończyła swój koncert na festiwalu „Moon & Stars” w Locarno utworem „Un'estate italiana” – dokładnie: „notti magiche…”, wywołującym gęsią skórkę. Teraz jej własne oczy zdają się być wilgotne.

Czy 71-letnia muzyk widzi zbliżający się koniec swojej kariery? A może po prostu jest przytłoczona w ten czwartkowy wieczór scenerią Piazza Grande, która zaparła dech w piersiach niejednej gwieździe filmowej na festiwalu filmowym odbywającym się w tym samym miejscu? Jedno jest pewne: Włoszka właśnie zaprezentowała swoją niesamowitą formę przez półtorej godziny, podbijając plac swoim pięcioosobowym zespołem i dwoma wokalistkami w błyskawicznym występie.

Jej repertuar, obejmujący zarówno piosenki sentymentalne, jak i rockowe, pokazuje, że jej chrapliwy głos, który potrafi też łagodnieć, przechodząc w ciepły, łagodny, niemal nie stracił na mocy. Nannini oszczędza go na śpiewanie; rzadko odzywa się do publiczności, woląc wyimaginowane uściski, uśmiechy i kiwnięcia głową. Podczas „Fotoromanzy”, letniego hitu 1984 roku, wyciąga mikrofon i staje w stronę kołyszącego się tłumu, który posłusznie rozpoczyna refren: „anche tu!” – tysiąckrotne echo rozczarowanych bliskich.

To echo jest zaznaczone (szwajcarskim) akcentem niemieckim, który mówca zademonstrował już podczas swojego włoskiego przemówienia powitalnego: Nie bez powodu „Moon & Stars” jest uważane za nieco pompatyczne wydarzenie dla niemieckojęzycznych Szwajcarów w Ticino. Większość z około dziesięciu tysięcy gości tego wieczoru prawdopodobnie przybyła z północy, szukając iskry Italianità.

Wśród publiczności jest sporo kobiet, z których wiele jest w podobnym wieku co piosenkarka. Ale co to właściwie oznacza? „Śmierć jest obowiązkowa, ale starość jest opcjonalna” – śpiewa Nannini w rockowym utworze „1983” z zeszłorocznego albumu. Utwór jest dedykowany rokowi, który wyprowadził ją z głębokiego kryzysu emocjonalnego i od tamtej pory jest uważany za rok jej urodzenia. Tak naprawdę ma 42 lata, ze zmarszczkami czy bez, jak wyznała w wywiadzie dla NZZ . To wiele wyjaśnia.

Córka cukiernika ze Sieny nie chłoszcze publiczności. Karmi ją ironią, melancholią i energią, która niesie ją przez całą długą trasę koncertową po Europie. Na scenie ledwo pozwala sobie na chwilę wytchnienia; kiwa się, przechadza i kłania. Mimo to nie wydaje się niespokojna. Wydaje się pogodzona z sobą, buntowniczka, która kiedyś polaryzowała opinię publiczną w swojej ojczyźnie jak nikt inny swoim feminizmem. Robiła swoje, kochała kobiety i mężczyzn tak samo, urodziła dziecko w wieku 54 lat i wyszła za mąż za swojego wieloletniego partnera w tym samym roku.

Wiele z wykonanych utworów pochodzi z lat 80. i 90. XX wieku, od „America”, ody do potęgi kobiecej masturbacji, po „Scandalo”. Po lewej i prawej stronie sceny, na ekranach portretowych, gwiazda jest większa niż w rzeczywistości. Ale jeśli staniesz na samym końcu około 200-metrowego placu, gdzie ceny biletów przekraczają 100 franków, zobaczysz niewiele więcej niż przebłysk prawdziwej Gianny Nannini w skórzanej kurtce nabijanej ćwiekami.

Kiedy powraca na bis w za dużym czerwonym kostiumie, gwiazda rocka przemienia się w wielką damę lub konferansjera i wyczarowuje swój największy przebój: „Bello e impossibile”, odę do nieosiągalnego zauroczenia, podsycającą na placu iluzję powrotu do nieosiągalnych lat osiemdziesiątych.