'Yamal wordt 18 en staat centraal bij Barcelona'

"Vergelijkingen zijn weerzinwekkend", schreef Cervantes in Don Quijote. Nergens is dat meer waar dan in het voetbal – een wereld die wordt gevoed door statistieken, ruis en de eindeloze drang om de volgende Lionel Messi te kronen.

Lamine Yamal heeft het allemaal al eens eerder gehoord.

Toen de vraag opnieuw kwam, hapte hij niet.

"Ik vergelijk mezelf niet met hem," zei hij. "Ik wil mezelf met niemand vergelijken, en al helemaal niet met Messi. Dat laat ik aan jullie over."

"Hij is de beste speler in de geschiedenis van het voetbal. Ik ga mijn eigen weg."

Dus waarom praten we over Messi in een artikel van Lamine Yamal? Het is gewoon om wat context te scheppen, want er zijn een aantal verbluffende statistieken.

Yamal wordt zondag 18 jaar en zal dan 106 wedstrijden in het eerste elftal hebben gespeeld: 73 in La Liga, 23 in Europa, zes in de Copa del Rey en nog vier andere.

Tegen de tijd dat Messi 18 werd, had hij ondanks dat hij met zijn 17 jaar, drie maanden en 22 dagen de jongste speler was die Barcelona in een officiële competitie vertegenwoordigde, negen wedstrijden in het eerste elftal van de club gespeeld.

We kunnen er gerust van uitgaan dat zolang hij blijft scoren, wedstrijden en titels blijft creëren voor zowel club als land, het Yamal niet zoveel uitmaakt welk rugnummer hij op zijn shirt draagt.

Dat weerhoudt hem er natuurlijk niet van om op sociale media een beetje lol te maken met de speculaties dat hij dit seizoen het iconische nummer 10 van Barcelona zal dragen.

Op een dag plaatste hij foto's van zichzelf met het nummer 19 dat hij nu draagt - zoals de jonge Messi dat ook deed - gevolgd door een eerbetoon aan degenen die nummer 10 eerder droegen.

De namen klinken als een who's who van de voetbalkoningen. Messi natuurlijk, Diego Maradona, Ronaldinho, Rivaldo, Romario, Hristo Stoitsjkov, Juan Román Riquelme, Pep Guardiola en Laszlo Kubala.

Al maanden wordt er gespeculeerd over het rugnummer 10 van Barcelona.

Uit respect wilde hij er niet over praten toen Ansu Fati, de vorige drager, nog bij de club speelde, maar hij is inmiddels verhuisd naar Monaco.

Barcelona heeft officieel nog niets bekendgemaakt, hoewel de verkoop van het shirt de laatste tijd flink is gestegen.

Yamal vraagt zich af wat hij moet doen. Het gewicht van de 10 nemen? Of 19 nog een seizoen houden - misschien tot hij 19 wordt?

Er zijn een aantal fouten en misverstanden over de speler, niet in de laatste plaats het feit dat, ondanks dat er eindeloos over hem wordt gesproken en geschreven, de meeste media en fans zijn naam nog steeds verkeerd interpreteren.

Zijn volledige naam is Lamine Yamal Nasraoui Ebana-Nasraoui. Zoals zoveel spelers in La Liga - denk aan Xavi, Pedri, Joselu, enzovoort - identificeert hij zich op het veld met zijn voornaam, die niet alleen Lamine is, noch alleen Yamal, maar Lamine Yamal.

Hij is vernoemd naar twee mannen, Lamine en Yamal, die zijn ouders (Sheila Ebana uit Equatoriaal-Guinee en Mounir Nasraoui uit Marokko) hielpen met het betalen van de huur in een financieel moeilijke periode vóór zijn geboorte.

Als dank deden ze de belofte om hun zoon naar hen te vernoemen.

Er is veel ophef geweest over de vakanties van de aanvaller, zijn leven buiten het veld en het vermeende risico op afleiding. Blijkbaar is hij een tiener die het naar zijn zin heeft. Wie had dat gedacht?

Zorgelijker zijn de verborgen implicaties van die beschuldiging. De werkelijkheid is veel minder dramatisch. Hij gaat uit, zoals de meeste 17-jarigen, vooral tijdens de vakanties.

Hij heeft een hechte band met zijn familie en geniet van tijd met vrienden (hij bezocht Neymar in Brazilië). Hij is een gezonde, verantwoordelijke tiener. Hij is geheelonthouder en een praktiserend moslim die openlijk heeft gesproken over zijn deelname aan de ramadan.

En hoewel er geen foto's van hem zijn terwijl hij 's zomers 's ochtends traint, komt dat grotendeels doordat er geen publiek is. Achter de schermen gaat het werk gewoon door. Hij heeft het naar zijn zin, er zijn minder regels en verplichtingen dan tijdens het seizoen, maar hij schakelt zichzelf niet uit. Er is balans.

Hij werkt momenteel in China voor Adidas. Ja, dat is het soort werk dat een voetballer moet doen.

De statistieken zijn opmerkelijk, zeker gezien zijn leeftijd. En ze blijven verbeteren.

Sinds zijn debuut heeft hij twee keer de La Liga-titel gewonnen, hoewel hij slechts één keer in actie kwam tijdens Barcelona's kampioenscampagne van 2022/23. Sindsdien heeft hij in de afgelopen twee seizoenen slechts vier competitiewedstrijden gemist. Hij won ook de Copa del Rey en de Spaanse Supercup. Op internationaal niveau won hij met Spanje al het Europees kampioenschap.

Hij wil alles: leiden, scoren, winnen. Maar er zit een zekere rust in zijn ambitie. Hij droomt er niet alleen van om beter te worden, hij werkt eraan.

Cruciaal is dat hij weet dat hij er nog niet is. Die balans tussen zelfvertrouwen en nederigheid zorgt ervoor dat hij zo vrij kan spelen, alsof hij nog op het schoolplein is.

Het begint allemaal thuis. Zijn ouders, over wie vaak in het openbaar gesproken wordt maar die zelden begrepen worden, spelen een cruciale rol om hem met beide benen op de grond te houden. Zijn vader is standvastig, zegt waar het op staat en geniet openlijk van het succes van zijn zoon – misschien wel te openlijk voor het publieke oordeel.

Zijn moeder en grootmoeder bieden een ander soort kracht: consistent, liefdevol en diepgeworteld in waarden. Zij zijn de stille kracht die alles ondersteunt.

Zo komt hij over als geen overweldigde tiener, maar als een jongen die geniet van het spel. Het komt niet door onwetendheid over de druk. Het is een mentaliteit, een die gelooft dat het beste nog moet komen, en als dat niet komt, zal hij ernaar blijven streven.

Vóór de Champions League-finale zei hij: "Op mijn leeftijd hebben weinigen zoveel wedstrijden voor een club als Barça gespeeld, en dat is wat ik het meest waardeer. Op dit niveau en voor een club als Barça spelen is iets wat niemand kan."

Toen hem werd gevraagd naar de druk en de angst om te falen die gepaard gaan met spelen op topniveau, zei hij: "Die angst heb ik al een tijdje geleden achtergelaten op het veld in Mataro."

Hij doelde op zijn oude veld in de wijk Rocafonda, waar hij als kind speelde met anderen die drie, vier en nog meer jaar ouder waren.

Zijn viering is een eerbetoon aan zijn afkomst: een dichtbevolkte arbeiderswijk in Mataro, bekend om zijn multiculturele gemeenschap, sociale uitdagingen en sterke lokale identiteit. De drie laatste cijfers van de postcode vormen de vorm van zijn vingers wanneer hij scoort, 304.

Zijn verbetering vorig seizoen was verbazingwekkend.

Zijn score ging van zeven doelpunten en negen assists in 2023-2024 naar 18 doelpunten en 25 assists in het vorige seizoen.

Het is dan ook gemakkelijk te begrijpen waarom het contract van de jongen uit Rocafonda onlangs is verlengd tot 2031, met een basissalaris van naar verluidt 15 miljoen euro (£12,9 miljoen) per seizoen. Dit is opgelopen tot 20 miljoen euro, inclusief prestatiegerelateerde bonussen en een afkoopsom van het duizelingwekkende 1 miljard euro. Dit bedrag is duidelijk bedoeld om potentiële kopers af te schrikken.

Maar hij zou de eerste zijn om toe te geven dat hij nog steeds een work in progress is, dat het beste nog moet komen. Hij moet zich nog meer richten op het aanscherpen van zijn killerinstinct op doel.

Het is goed om te onthouden dat twee van Yamals grootste momenten in 2025 - tegen Inter in de halve finale van de Champions League en de Nations League-finale tegen Portugal - beide in een nederlaag eindigden.

De mensen in zijn omgeving wilden zijn reactie zien, want tot dan toe was alles in opwaartse richting gegaan.

Het dramatische vertrek van Barcelona was pijnlijk voor elke speler, en zeker voor een 17-jarige. Maar zijn reactie was veelzeggend. Hij was zichtbaar geblesseerd, ja, maar eenmaal terug in de kleedkamer veranderde zijn mindset snel.

Hij begon na te denken over wat er nog te winnen viel. De competitie, de beker. En de wetenschap dat de Champions League volgend jaar weer terug zou komen. Dat instinct – om te heroriënteren, vooruit te kijken – zegt alles over hem.

Een bestuurder van Barcelona zei onlangs: "Hij is nog maar een kind, ook al vergeet je dat vaak door de manier waarop hij zich op het veld gedraagt."

Buiten het veld? Je ziet de tiener vaker.

Zijn Spaanse teamgenoot Dani Olmo beschreef de sfeer bij het nationale team ooit als een "schoolplein"-sfeer: alleen maar grappen, energie en jeugdig zelfvertrouwen.

Het is een omgeving waar Yamal floreert. Hij kan met iedereen overweg (daarom is hij de DJ van het team), haalt kattenkwaad uit zonder te overdrijven en weet wanneer hij zich moet inhouden.

Misschien heeft hij geleerd van de reacties in de groep, toen hij met Barcelona onder 18 speelde en een dag nadat Spanje door het land van zijn vader was uitgeschakeld op het WK, een shirt van Marokko droeg.

De Spaanse federatie moest zelfs met de familie en de Marokkaanse federatie vechten om hem bij Spanje te houden. Lamine twijfelde, maar uiteindelijk was het zijn beslissing om bij La Roja te blijven.

Zijn relatie met de nieuwe Barcelona-trainer Hansi Flick verloopt soepel. Hij is misschien brutaal, maar hij is altijd respectvol. Een teamgenoot noemt hem simpelweg "een karakter".

Zijn naaste omgeving zou af en toe willen dat hij zich wat minder in de schijnwerpers zou plaatsen. Toch is bijna iedereen het over één ding eens: hij heeft de moed en de persoonlijkheid om ermee om te gaan.

Dat, meer dan de dribbels, meer dan de vergelijkingen, is wat Yamal uniek maakt. Niet alleen speelt hij alsof hij nog op het schoolplein staat, maar ook al begint de wereld hem te kronen, voelt hij zich daar nog steeds het meest thuis.

Maar die spanning – tussen wie hij is en wat hij uitstraalt – loopt als een rode draad door zijn hele verhaal. Soms doet hij je denken aan zijn leeftijd. Na een wedstrijd, toen hem gevraagd werd naar kritiek op zijn houding, antwoordde hij: "Zolang ik win, mogen ze niets zeggen." Een uitdagend moment misschien, maar ook een eerlijk moment.

Yamal is een speler in constante evolutie. Hij is niet tevreden met wat hij al heeft, maar wordt gemotiveerd door wat hij niet heeft. Zijn blik is gericht op de toekomst: meer doelpunten, meer kracht, meer consistentie.

Maar hij probeert het proces niet te omzeilen. Hij weet dat er nog veel te leren valt.

Nu het WK voor de deur staat, is het geen wonder dat fans over de hele wereld hun lippen aflikken bij het vooruitzicht om Yamal dit seizoen weer te zien.