De People's Choice Award van TIFF zou de Oscars moeten voorspellen. Zo werkt dat.

Het Toronto International Film Festival heeft een reputatie – en niet alleen vanwege zijn rode loper-optredens .

Voor kenners, vooral degenen met een Oscar-weddenschapspot, heeft TIFF een andere troef in handen. Ogenschijnlijk is de hoofdprijs – de door het publiek gekozen People's Choice Award (PCA) – een van de meest betrouwbare voorspellers van de Oscarnominaties voor beste film. Zozeer zelfs dat het festival zelf op zijn eigen website trots is op zijn titel als "Oscars-indicator".

Maar hoe verdiend is die reputatie eigenlijk? Nou, er is een reden waarom studio's en publiek zich druk zouden moeten maken om de PCA-winnaar van TIFF – om nog maar te zwijgen van het festival zelf, waarvan de toekomst wellicht afhangt van het vermogen om Oscarkandidaten te selecteren.

Voor Oscar-fanaten en TIFF-smaakmakers hebben we de cijfers voor u op een rijtje gezet: hier is uw antwoord.

Vroege indicatoren

Het PCA werd kort na de oprichting van het festival in 1976 opgericht en werd aanvankelijk niet beschouwd als een voorspeller van beste filmprijzen. De tweede winnaar, Best Boy , won echter wel de Oscar voor beste documentaire.

Maar slechts twee jaar later veranderde alles. Toen trok de Britse sportfilm Chariots of Fire de aandacht van het publiek in Toronto; een buitenlandse film en speelfilmdebuut van een toen nog onbekende regisseur, Chariots of Fire , werd in Cannes vrijwel genegeerd en kwam niet in aanmerking voor de prijs voor beste film bij de Golden Globes.

Dat maakte het een Oscar-buitenbeentje gedurende het hele awardseizoen, en in de aanloop naar de Academy Awards van 1982 was de film duidelijk de tweede viool, na Warren Beatty's politieke epische koploper Reds . De uiteindelijke overwinning van Chariots wordt vaak gezien als een van de grootste verrassingen in de geschiedenis van de ceremonie – hoewel de populistische, tranentrekkende aantrekkingskracht van de film voor het eerst werd ontdekt en bevestigd op TIFF, het "volksfestival".

De PCA-winnaar uit 1983 , The Big Chill , en Places in the Heart uit 1984, hielpen de connectie met de Oscars te verstevigen: beide films werden genomineerd voor beste film. De PCA-kampioen uit 1985 , The Official Story, werd het jaar daarop uitgeroepen tot beste buitenlandse film, en TIFF's keuze uit 1986 , The Decline of the American Empire — volgens het festival een van de slechts vier Canadese films die ooit wonnen — werd in dezelfde categorie genomineerd.

Maar wat volgde waren decennia van hachelijke situaties en een twijfelachtige relatie. Tussen 1985 en 2005 werden slechts een handvol PCA-winnaars genomineerd voor beste film ( Shine , Life is Beautiful , Crouching Tiger, Hidden Dragon en de winnaar van de beste film van 2000, American Beauty ).

Reeks successen

Kort daarna begonnen de zaken echt te veranderen. Een verbluffende reeks successen begon in 2008, toen Slumdog Millionaire zo universeel geliefd was bij festivalgangers dat het critici begon te irriteren . In een interview met radioprogramma Chatter that Matters legde TIFF-hoofd Cameron Bailey uit dat de film aanvankelijk gepland was voor een rechtstreekse dvd-release – een "wees" van een film waarvan de studio vond dat hij veel te niche was voor een breed publiek.

"Wat hadden ze het mis," zei hij; de film won uiteindelijk acht Oscars, waaronder die voor beste film. "Iedereen wilde Slumdog Millionaire zien. Maar dat weet je pas als je hem aan een massaal publiek laat zien."

Van daar tot 2023 was er een vrijwel onafgebroken reeks van genomineerden voor beste film, waaronder festivaltoppers als Precious , Room en Green Book . Slechts één PCA-winnaar ( Where Do We Go Now? uit 2011) doorbrak de reeks. Het jaar daarop werd TIFF-winnaar Silver Linings genomineerd voor beste film. Het jaar daarop werd 12 Years a Slave de vijfde PCA-winnaar die de Oscar voor beste film won.

In totaal zijn er inmiddels 22 PCA-films genomineerd voor beste film – waarvan er zeven ook daadwerkelijk wonnen. Meer dan twee derde daarvan was van 2008 en later, waarvan er vijf de prijs voor beste film wonnen.

Verbreding van het veld

De reden waarom er zo'n sterke connectie lijkt te zijn, komt zowel van TIFF als van de Oscars zelf. In 2009 verhoogde de Academy hun shortlist voor beste film van vijf naar tien, en vervolgens tijdelijk naar een glijdende schaal van maximaal tien. Dat vergrootte het aantal kandidaten aanzienlijk, waardoor TIFF meer kansen kreeg om de juiste keuze te maken.

Maar het komt ook deels door het type festival dat TIFF is.

In tegenstelling tot festivals zoals Cannes – waar de hoofdprijs wordt bepaald door een jury van insiders uit de industrie – is de PCA precies dat: een keuze van het publiek. En omdat het wordt beoordeeld op basis van wat de gewone burger leuk vindt, zijn hun keuzes betere voorspellers van de prestaties van een bepaalde film op de releasedag; de PCA-winnaars van TIFF hebben historisch gezien vier keer zoveel verdiend als de prestigieuze Gouden Palm-winnaars van Cannes.

"TIFF speelt echt een klasse apart. Het is iets wat ze al een tijdje in huis hebben", aldus Clayton Davis, hoofdredacteur van Variety Awards, verwijzend naar de buzz die PCA-winnaars – die soms al op andere festivals in première zijn gegaan – in Toronto kunnen genereren.

Dat geeft studio's en prijscampagnevoerders inzicht in de vraag of ze een winnende titel hebben en waar ze hun middelen op moeten richten.

"Ik kijk naar films als La La Land van Damien Chazelle, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri van Martin McDonagh en The Fabelmens van Steven Spielberg", zei hij.

"Deze films begonnen in Toronto en zijn daarna het hele seizoen door enorm succesvol geweest."

Vreemde plek voor Life of Chuck

Maar al dat goud zorgt voor een bijzonder vreemde situatie voor de winnaar van vorig jaar, The Life of Chuck . Hoewel de publiekslieveling en feelgood-bewerking van Stephen King veel mond-tot-mondreclame had (en zelfs een vereiste dansscène ), heeft het dat nog niet omgezet in wijdverspreide populariteit – tenminste nog niet.

De film is enigszins het slachtoffer van zijn eigen succes. Hoewel de film een ​​wereldpremière in Toronto beleefde – wat een opsteker was voor PCA-kandidaten – had de film destijds geen distributeur, wat Life of Chucks vermogen om die winst om te zetten in bredere populariteit in de weg stond. De film werd pas na het winnen van de PCA overgenomen door indiestudio Neon.

En, zoals de LA Times meldde , kozen ze, omdat ze niet over de benodigde fondsen of tijd beschikten om laat in het jaar een marketing- en prijscampagne op te zetten, voor een beperkte release begin 2025.

Daarmee is Life of Chuck de eerste PCA-film in meer dan tien jaar die niet naar de Academy Awards gaat. De film komt nog steeds in aanmerking voor de prijsuitreiking van 2026, maar als hij genomineerd zou worden, zou het de eerste PCA-winnaar ooit zijn die een nominatie voor beste film krijgt, twee jaar na de PCA-overwinning.

Dat zou volgens Davis bijna net zo voordelig zijn voor TIFF als voor Chuck . Het voortbestaan ​​van een filmfestival hangt ervan af dat het distributeurs van nut is, zei hij, aangezien zij hun films slechts in een bepaald aantal steden aanbieden voordat ze breed worden uitgebracht.

Dat maakt de reputatie van TIFF als beslisser bij prijsuitreikingen zo gewild — een reputatie die nog steeds de drijvende kracht is achter het lokken van studio's naar Toronto.

"Ze gaan ook mee met waar de pers zich bevindt. En de pers ziet TIFF nog steeds als een belangrijke indicator voor het Oscarseizoen," zei hij. "TIFF heeft de steun, het heeft de steun. Op dit moment vecht het festival, net als elk ander festival, om te laten zien dat het nog steeds de moeite waard is om je film hierheen te brengen, om hem te zien voor een zo groot mogelijk publiek – waar ook Oscar-stemmers onder vallen."