Moeder uit Gaza voelt verdriet als vrijlating van haar zoon wordt uitgesteld

Khan Younis, Gaza – De afgelopen week ging Najat al-Agha van de gelukkigste gevoelens die ze ooit had gehad naar huilend van verdriet toen ze hoorde dat haar zoon, die een van de 620 Palestijnse gevangenen was die zaterdag vrijgelaten zouden worden, niet zou worden vrijgelaten.

Diaa Al-Agha, die op 16-jarige leeftijd werd gearresteerd voor de moord op een Israëlische officier, zit al bijna 33 jaar in de gevangenis. Hij is de langstzittende gevangene uit Gaza in Israëlische gevangenissen.

De 75-jarige Najat wacht al op Diaa sinds hij op 10 oktober 1992 werd meegenomen. Ze voerde campagne, deed mee aan sit-ins, sprak op conferenties en werd een van de bekendste gezichten onder de families van gevangenen.

“Oh, mijn zoon, ik heb 33 jaar op dit moment gewacht, en het verdween voor mijn ogen,” huilde ze.

Het vernietigen van een fragiele hoop

Najat is niet de enige die het verschrikkelijk vindt dat Israël 620 Palestijnse gevangenen niet vrijlaat, ondanks dat dit onderdeel is van een staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas in Gaza.

Zaterdag leverde Hamas zes gevangenen uit die in oktober 2023 uit Israël waren meegenomen, en Israël zou 620 mensen vrijlaten die het op verschillende momenten had vastgehouden.

Maar het besloot dit niet te doen, met als argument dat de overdrachtsceremonie voor de zes gevangenen ‘provocerend’ was en dat het daarom de vrijlating van de gevangenen zou tegenhouden.

"Toen ze ons vertelden dat er geen vrijlating zou komen, stortte ik in en schreeuwde: 'Waarom? Waarom?'

“Toen verloor ik het bewustzijn.”

Die ochtend gingen Najat, haar zoon Mohammed, zijn vrouw en kinderen, en haar dochter Ola met haar kinderen de Salah al-Din Street op om te proberen Khan Younis te bereiken, waar de vrijlating werd verwacht. Ze waren het grootste deel van de oorlog ontheemd geweest.

Salah al-Din is de enige straat waar auto's in Israël mogen rijden.

“Ik bleef de chauffeur smeken: ‘Alsjeblieft, zoon, schiet op’”, zegt ze.

“Hij kon alleen maar antwoorden: ‘Het ligt niet in mijn handen, moeder, kijk eens naar het verkeer.’”

Het duurde meer dan een uur om hun verwoeste huis in Khan Younis te bereiken, dat Israël in november 2023 had beschoten tijdens de aanval op Gaza. De reis is ongeveer 24 km (15 mijl).

Familieleden, buren en vrienden waren bij het huis verzameld om de aanstaande vrijlating van Diaa te vieren.

“Ik omarmde mensen en kon nauwelijks geloven dat ik na 33 jaar eindelijk die woorden hoorde”, zegt Najat.

Sommige moeders van andere gevangenen drongen er bij haar op aan om de geborduurde jurken te dragen die ze voor Diaa's thuiskomst had gemaakt.

“Ze wisten allemaal [van de jurken], maar ze zijn verloren gegaan toen mijn huis werd verwoest [door Israël]”, zuchtte ze.

Fragiele hoop stijgt

Toen Najat hoorde dat Israël eindelijk had ingestemd met de vrijlating van Diaa, samen met de groep van zaterdag, “barstte haar hart bijna van vreugde”, zo herinnert ze zich vermoeid.

“Ik heb zo lang van deze dag gedroomd,” vervolgt ze, terwijl de tranen over haar gezicht stromen. “33 jaar lang was ik bang dat ik mijn zoon niet vrij zou zien.”

Maar ze klampt zich vast aan haar hoop. “Over een paar dagen ligt hij in mijn armen,” fluistert ze, alsof ze de droom werkelijkheid wil laten worden.

Dia al-Agha

Diaa's naam is in het verleden al eens ter sprake gekomen bij gevangenenruilen, maar Israël heeft dit geweigerd vanwege zijn misdaad.

Diaa was al op 13-jarige leeftijd lid van de Fatah-beweging en nam op 16-jarige leeftijd deel aan gewapende operaties.

Nu heeft hij gezondheidsproblemen die zijn botten en spijsverteringsstelsel aantasten, maar volgens zijn moeder krijgt hij geen goede medische behandeling.

Najat heeft gewacht en gebeden voor andere mannen in haar familie die eerder gevangen zaten.

Haar man, Zakaria, werd in 1973 gearresteerd op beschuldiging van lidmaatschap van verzetsgroepen en bracht twee jaar door in Israëlische hechtenis. Hij stierf in 2005, na een beroerte die hij volgens haar had gekregen vanwege zijn verdriet over het zien van Diaa in de gevangenis de dag ervoor.

Haar oudste zoon, Azzam, werd in 1990 gearresteerd omdat hij lid was van een ‘aangewezen terroristische militaire vleugel’ en bracht vier jaar in de gevangenis door, terwijl Mohammed twaalf jaar in de gevangenis zat, beschuldigd van het opzettelijk schieten op Israëlische soldaten.

Najat wachtte elke keer, telde de dagen af ​​en bezocht haar telkens als ze kon.

Ze bleef Diaa bezoeken, ook al werd haar soms de toegang ontzegd.

"Maar ik beschouw mezelf als een geluksvogel, want de laatste keer dat ik hem zag was slechts een maand voor de oorlog in Gaza. Hij was in goede gezondheid en geest", zegt ze.

'Zijn wij slechts pionnen?'

Terwijl Najat daar stond te wachten op Diaa's vrijlating, ervoer hij angst, verwachting en hoop.

“Ik bleef me voorstellen hoe hij eruit zou worden gehaald – zijn handen en voeten geboeid in deze bittere kou,” zei ze.

“Ik weet dat de Israëlische gevangenisbewakers er plezier in scheppen om gevangenen te vernederen in hun laatste momenten voor hun vrijlating,” zei ze trillend. “Dat vervulde me met angst.”

Maar ze stelde zich ook voor dat ze voor het eerst in 33 jaar de Ramadan met hem zou doorbrengen.

“Ik stelde me voor dat ik zijn lievelingsmaaltijden zou bereiden – ik zou niemand anders laten koken. Ik wil goedmaken wat we al die jaren uit elkaar hebben gehouden.”

Het idee om die nacht zonder hem te vertrekken kwam niet bij haar op – totdat het gebeurde.

"Ik zag mensen huilen, fluisteren. Mijn kinderen kropen bij elkaar en ik hoorde: 'Nee, vandaag niet.'

“Ik pakte mijn dochter Ola vast: ‘Vertel me wat er gebeurt. Wat betekent ‘nee’?’”

Haar kinderen probeerden haar te kalmeren en verzekerden haar dat het slechts een vertraging was. Maar de wereld om haar heen vervaagde, zoals ze het zelf zei.

“Ik wilde niemand horen. Ik wilde niet praten. Ik schreeuwde alleen maar uit protest tot alles donker werd.

"Zijn wij slechts pionnen voor hen?" riep ze. "Drieëndertig jaar wachten - is dat niet genoeg?

"Ik zal mijn zoon vrij zien, hopelijk heel snel," zegt ze met een vastberaden stem. "Ik heb 33 jaar gewacht, ik wacht nog even."